از حد گذرانده بود. حتی طلبه ها هم این طور نبودند. عادتش بود البته، قصد و غرضی هم نداشت دائم باید لبش می جنبید. بلند می شد به حول الله می نشست الحمدالله. می خواست بخواند بسم الله، حرف بزند سبحان الله، بخورد اعوذبالله. كسی هم كاری به كارش نداشت جز یكی از دوستان كه او هم چیزی نمی گفت، ولی در عمل از او تقلید می كرد. مثلاً اگر می پرسیدی:«فلانی ساعت چند است؟» جایی كه البته ایشان هم بود می گفت:«بسم الله الرحمن الرحیم، ساعت دو بعد از ظهر» و گاهی كلمۀ تكبیر را هم به آن اضافه می كرد.