هی بچه ها با صدای بلند صلوات می فرستادند و او می گفت:«نشد، این صلوات به درد خودتون می خوره». جلوتری ها كه بو برده بودند قضیه چیست، اصلاً صلوات نمی فرستادند و می خندیدند. چون او می گفت:«برای سماورای خودتون خانواده تون ... یك قوری چایی دم كنید»؛ منتها كلمات سماورها و یك قوری چایی و ... را طوری می گفت كه بچه هایی كه دور بودند سلامتی و صلوات می شنیدند، این بود كه وقتی می گفت نشد، یا مگه روزه هستید و این حرف ها، آن ها خیال می كردند منظورش این است كه آهسته بود بلند بفرستید. بعد از كلی صلوات فرستادن برگشت گفت:«اول خوب گوش كنید ببینید چی می گم بعد جواب بدید». تازه این جا بود كه همه فهمیدند از آن وقت تا حالا چرا می گفت نشد، فایده نداره.