آن روز بعد از مراسم صبحگاه همه نشسته بودیم و در حال راحت باش منتظر اعلان برنامه بودیم. همه بی حال و حس. دلمان می خواست همان جا ولو می شدیم و به صورت درازكش به حرف ها گوش می دادیم! اما مربیان و فرماندهان هم خوب زبان ما را می دانستند و در چنین مواقعی با بلند كردن بچه ها می گفتند:«برادرا برای سلامتی خودشون اجماعاً ... سرپا!» با تبسمی بلند می شدیم و خودمان را می تكاندیم و می ایستادیم؛ حتی آن ها كه جا خوش كرده بودند و حاضر بودند اجماعاً صدتا صلوات بفرستند و همان طور كه نشسته ، چه عرض كنم خوابیده بودند بمانند و از برنامۀ صبحگاه استفاده كنند. اما زبان خوش حلال چه مشكل ها كه نبود.