بعضی شب ها تا دیر وقت بیدار می ماندیم، هر كس به نحوی. به دعا و نماز و قرآن و مطالعه و گوش دادن به رادیو و گفت و گو و نظافت و جمع و جور كردن وسایل و نامه نوشتن و خلوت و حساب رسی و غیر آن. بعد، صبح برای ادای نماز مشكل داشتیم. خصوصاً برادران خوش خواب كه توپ هم می زدی تكان نمی خوردند، از آن هایی كه در كمین، به فاصلۀ ده، پانزده متری دشمن خواب چشمشان را می گرفت و همان جا ولو می شدند. موقع بیدار كردن این دسته از بچه ها، می گفتند:«باتری به باتری كن. دیشب تا صبح از ترس چراغ هایش روشن بوده، خالی كرده است!».