اولین سیستم درمان مصدومین شیمیایی در اهواز شكل گرفت. این سیستم درمان پس از سومین مرحله جنگ شیمیایی و اولین حمله گسترده و شدید با گاز خردل كه در تاریخ سوم اسفند ماه ١٣٦٢ صورت گرفت، ایجاد شد.
دكتر سید عباس فروتن در این باره می نویسد:
با توجه به اینكه سیستم درمانی عادی جنگ امكان قبول مصدومین شیمیایی به طور مجزا از مجروحین عادی، از اورژانسهای خطوط مقدم تا نقاهت گاه پشت جبهه ایجاد گردید. نیازهای پزشكی این مجموعه را غالباً دانشجویان بهیاری، پرستاری و پزشكی تامین می كردند.علی رغم اینكه بسیاری از دانشجویان در نخستین سالهای تحصیل بودند ولی در محیط نسبتاً آلوده اورژانسها را با تحمل مسمومیت ناشی از تماس با بعضی بیماران وخیم، به نجات بسیاری از مصدومین شیمیایی كمك نمودند و مسلماً با استفاده از سیستم پزشكی كلاسیك، انجام چنین كاری امكان نداشت. با لطف خدا و همكاری رئیس بخشمان در دانشگاه تهران توانستیم در زمان مناسب پیش ازعملیات در منطقه و در برناتمه های آموزشی قبل از عملیات حضور داشته باشیم...
پس از شروع عملیات تا چند روز حادثه شیمیایی نداشتیم كه این زمان فرصتی برای آموزش و برنامه ریزی دانشجویانی بود كه با ما همكاری می كردند. آنها را به چهار گروه تقسیم كردیم، یك گروه در آبادان و یك گروه در خرمشهر، با داروها و امكانات ضروری استقرار یافتند.گروه سوم در استادیوم تختی كه قرار بود به عنوان نقاهت گاه استفاده شود مستقر شدند. مولف به همراه گروه چهارم به ریكاوری بیمارستان صحرایی خاتم الانبیاء كه در منطقه جفیر احداث شده بود رفت و لذا در شروع عملیات، ما مراقبتهای پس از عمل مجروحین عادی را عهده دار شدیم. در این زمان هنوز اورژانس و امكانات ویژه مصدومین شیمیایی به طور گسترده ایجاد نشده بود و ما نیز تصویری از چگونگی حمله شیمیایی آینده عراق در ذهن نداشتیم فقط اضطراب شدیدی در روزهایی كه هنوز حمله شیمیایی صورت نگرفته بود بر ما حاكم بود، لذا هم به منظور انجام فعالیت پزشكی و هم حضور در منطقه جنگی در بیمارستان صحرایی و مناطق اطراف آن فعالیت می كردیم متاسفانه در همین روزها شاهد شهادت پزشك پر تلاش و دوست عزیزمان دكتر محمد علی رهنمون كه ریاست بیمارستان صحرایی را نیز بر عهده داشت بودیم.
منبع : اولین های دفاع مقدس؛ محمد خامه یار