بساطی داشتیم هر وقت دو، سه نفر از دوستان جوان و پر توان و شاد و خندان به هم می افتادند، كافی بود. آدم حسابی یا برادر اسم و رسم داری وارد چادر بشود. ابتدا یكی از آن سر چادر بلند می گفت:«لال نباشید برای تشریف فرمایی رزمندۀ دلاور، بسیجی تكاور الله ... هم سرده هوا(صلی علی) گرمه زمین...» و دیگری از گوشۀ چپ قیافۀ عابدانه و زاهدانه ای می گرفت و اضافه می كرد:«ازت ..(استغ) خت برو بالا». كنایه از این كه خوب نیست از این كارها نكنید، استغفرالله ربی و اتوب الیه. كاش من نبودم و نمی شنیدم! و از گوشۀ راست سومی سرش را می انداخت پایین و تسبیحش را در دستش می گرداند و می گفت:« بالحلوا!». (با لحن و آهنگ لا اله الا الله)