بچه های پاسدار وظیفه جرأت نداشتند حرف بزنند. وقتی پای خاطرات به میان می آمد، هر كس از شب عملیات و اوضاع و احوال بچه ها نقلی می كرد و بچه های پاسدار وظیفه هم به جهت این كه در عملیات شركت داشتند و تبعاً چیزی یادشان می آمد و می خواستند راجع به خودشان و دوستانشان حرفی بزنند. اما هنوز لب از لب برنداشته محاصره شان می كردند، یكی می گفت:«الغیبه؟» بقیه بلافاصله پی حرف او را می گرفتند و می گفتند:«ده روز خدمت».