رسم بر این بود كه هر روز در سنگر و چه در چادر بچه ها چیزی می نوشتند و به مناسبت حال و مقام خود و شرایط موجود آیه ای، حدیثی و عبارتی انتخاب می كردند تا در قول و فعل نصب العین خود قرار بدهند. آن روز نوبت حدیث:«الغیبه اشد من الزنا» بود كه بچه روی لوح، كلمۀ «زنا» را ننوشته و به جای آن بعد زا الف و لام (=الـ ...) چندتا نقطه گذاشته بودند. به این ترتیب به محض این كه كسی می آمد راجع به دوستش چیزی بگوید و حرفی بزند كه اتفاقاً ذكر خیر او هم بود و نه غیبت، بچه ها همه با هم می گفتند:«الغیبه اشد من الـ ...؟» و بعد او با نگاه كردن به لوح ادامه می داد:«چند تا نقطه».