بچه ها جمع شدند در حسینیه و منتظر آمدن فرمانده گردان و معاون او بوددند تا آن ها را نسبت به وظیفه ای كه دارند توجیه كنند. همه ساكت و زانو به زانوی هم نشسته بودند. وقتی فرمانده گردان داخل شد یكی از بچه ها كه با او ندارتر بود رو به حاضران كرد و گفت:«برای سلامتی برادر(فلانی)... از یك تا ده بشمارید» . او متواضعانه كنجی نشست.