شهید «ادیك نرسسیان»،درسال١٣٣٩در تهران متولد شد.او تحصیلات ابتدائی و راهنمایی خود را در مدرسه «تونیان» گذرانده و پس از پایان دوره دوم متوسطه در دبیرستان «طوماسیان»، در رشته ریاضی فیزیك، فارغ التحصیل گردید.
وی پس از شركت در امتحانات كنكور سراسری همان سال، در دو رشته الكترونیك (دانشگاه شیراز) و برق (دانشگاه تهران) پذیرفته گردید. با شروع جنگ تحمیلی و تعطیلی دانشگاه ها، پس از دو ترم تحصیل در دانشگاه، تصمیم به كار گرفته و به عنوان دبیر در مدرسه راهنمایی «سوقومونیان»، مشغول به كار گشت. بعد از پنج سال تدریس و بازگشایی دانشگاه ها و اعلام سازمان آموزش عالی مبنی بر ادامه تحصیل دانشجویان، با وجود اصرار والدین، وی خدمت مقدس سربازی را انتخاب نمود.
او پس از طی دوره آموزشی در پادگان «افسریه» به جبهه «سرپل ذهاب» قصرشیرین منتقل شد. در محل خدمت، معاون گروه خود بود. در خلال مرخصی پانزده روزه، مراسم نامزدی «ادیك» نیز برگزار گردید.
«... بعد ازآن به «ادیك» گفتم یك روز هم بمان، بعد برو. گفت: نه مادر جان، من سه روز هم اضافه در تهران ماندهام و هر روز تاخیر، ٢٠ روز اضافه خدمت دارد. به او گفتم، یعنی تو حالا ٦٠ روز باید اضافه خدمت كنی؟ خندید و گفت: نه مادر، برای امر خیر، انشاءالله كه هیچ مشكلی پیش نخواهد آمد. روز اول ماه بود كه رفت. در روز پنجم «ادیك» عزیزم پس از حدود ١٨ ماه خدمت به شهادت رسید و صبح هشتم مهر{١٣٦٢} نیز پیكر او را آوردند. بعدازظهر همان روز نیز او را به خاك سپردیم...». هنگام مراسم مخصوص مذهبی، اسقف اعظم ارامنه تهران، شادروان خلیفه «آرداك مانوكیان» به مادر شهید متذكر گردید كه شهید متعلق به همه ملت بوده و تمام مردم میتوانند در مراسم تشییع جنازه شهید شركت كنند.
«... دولت و مردم، مراسم بسیار محترمانه ای برای «ادیك» عزیزم برگزار كردند. من از خانواده دیگر شهدای ارمنی نیز خواسته بودم تا در مراسم خاكسپاری «ادیك» شركت نمایند. من از دولت جمهوری اسلامی و ارمنیان تهران به مناسبت مشاركت در تشییع جنازه شهید و ابراز همدردی تشكر فراوان دارم. من هم تا آنجایی كه توان داشته باشم، خط شهدا را حفظ میكنم. «ادیك» اینك در میان ما نیست، اما من تمام كارهای لازم را انجام میدهم. من احترام لازم را نسبت به مردم و كسانی كه در این ایام با ما بوده اند، بجا آورده و هركاری كه نیاز بوده، انجام داده ام. در كلیه مراسمی كه برای شهدا برگزار میگردد، شركت نموده و در همه جا حضور داشتم. من مقام و ارزش خاصی برای شهدا قائل هستم. من تقاضا كردم تا عكس های «ادیك عزیزم» را در سطح تهران پخش كنند تا هموطنان مسلمان ما بدانند كه ارمنی چیست و كیست...».
مقام معظم رهبری، «حضرت آیت الله خامنه ای» با حضور مبارك خویش در منزل شهید از خانواده ایشان دیدار داشته و خانواده شهید «ادیك نرسسیان» را مورد دلجویی و تفقد قرار داده اند.

خاطرات
شهید از دیدگاه مادر ش:
«ادیك» پسر عاقل، خوب و مهربانی بود. من دارای ٥ فرزند بودم: ٣ پسر و ٢ دختر. «ادیك» بچه سوم من بود. «ماركار» اولین فرزندم بود و خیلی هم شلوغ!. فرزند دوم، دختر بود و «ادیك»، فرزند سوم، انگار هدیه خدا بود. پسر بسیار با محبت، خوب، عاقل و مایه سرافرازی خانواده ما بود و با همان غرور نیز، از ما جدا شد. او ورزشكار بوده و عضو تیم والیبال بود. با وجود جوانی، او از تمام جوانب، یك انسان به تمام معنا بود و من میتوانم بگویم كه او یك «شهید ملی» بود. «ادیك» فردی نبوده كه به تكریم و بزرگداشت نیاز داشته باشد: ما به خاطر وجود شهیدان است كه زنده هستیم.
ادیك پسر سر به راه و مرتبی بود. تمام بچه های من این طور هستند (هرسه پسرم).من از خانواده فقیری بوده ام، ولی به واسطه وجود فرزندانم، خیلی به خود میبالم. آن ها باعث غرور و سربلندی من بوده اند. من پیش هر فردی هم كه بوده ام، اگر چه نمیتوانستم خوب حرف بزنم، لیكن به خاطر بچه ها همیشه از تمام جهات سربلند بودم، «ماركار» (نرسسیان)، سالها عضو تیم فوتبال بوده و «ادیك» نیز در تیم والیبال بازی میكرد. او در تمام طول زندگی، بچه سربراه و آرامی بود. او از سن خودش خیلی «بزرگ تر» بود، یعنی خیلی بیشتر از سن خودش میفهمید. الان شما در این محله، یا هرجای دیگر راجع به «ادیك» سؤال كنید، آن ها به شما از خوبی او خواهند گفت. آنها، بیشتر از من راجع به «ادیك» به شما خواهند گفت. او برای همه شناخته شده بود و هیچ وقت مسئله ای برایم به وجود نیاورد كه باعث نگرانی من شود. من نمیتوانم آن طور كه باید از «ادیك» بگویم یا از كلماتی استفاده كنم كه لایق وی باشد».

آثارباقی مانده از شهید
اگر من شهید شدم، مادرم وارث من میباشد.
باشگاه ورزشی «آرارات» سالها به یاد و بزرگداشت «ادیك نرسسیان» مسابقات مختلفی را برگزار كرده است. هم اینك تصویر شهید «ادیك نرسسیان» نیز در محل دفتر باشگاه «آرارات» قرار دارد.
منبع: گل مریم ، نوشته ی دکتر آرمان بوداغیانس، نشر تسنیم حیات، با همکاری نشر صریر- ١٣٨٥