معمولاً لاستیكی را در محلی دور از سنگرهایمان آغشته به بنزین می كردیم و منتظر شلیك خمپارۀ دشمن می شدیم. به محض شنیدن صدای انفجار اولین خمپاره، لاستیك را آتش می زدیم و دشمن به خیال این كه محل زاغۀ مهمات ما را زده و انفجار و این دود و آتش را به راه انداخته است، همان نقطه را زیر گلولۀ توپ و تانك و خمپاره می گرفت تا به بقیۀ زاغه های احتمالی نیز آسیب برساند، به گونه ای كه زمین یكی ، دو متر ازشدت آتش گود می شد. در این حال ما می خندیدیم و از موفقیت آمیز بودن نقشۀ خود در اتلاف ماشین جنگی عراق خرسند بودیم .