در مناطق عملیاتی رزمندگان برای دست یابی به مقاصد خود آدمك هایی را طراحی می كردند و در معرض دید دشمن قرار می دادند . این آدمك ها ، گاهی لباس هایی بود كه از خار و خاشاك پر شده و شبیه آدم درست شده بود.كلاهی فلزی روی چوب یا اسلحه گذاشته می شد و پشت خاكریز یا سنگر و كانال های كمین قرار می گرفت. هدف از این كار طبعاً واداشتن دشمن به آتش باری در آن نقاط و اتلاف مهمات بود . در این گونه موارد بعد از قراردادن آدمك ها در نقاط مورد نظر، نیروها فوری به داخل سنگر می رفتند یا از محل فاصله می گرفتند. از روی حجم آتش و نوع مهمات به كار رفته هم به تخمین و سنجش انواع سلاح های موجود در منطقه ، حجم نیروهای دشمن در پشت خاكریزها و سنگرها و میزان مهماتی كه در اختیار داشتند می پرداختند.
در شرایطی ، از آدمك ها برای جلب توجه و مشغول كردن دشمن در نقطه ای خاص استفاده می شد تا امكان تحرك برای آر.پی.جی. زن ها یا قناصه چی هایی كه قصد انهدام سنگر تیربار یا دوشكا یا هدف قرار دادن قناصه چی دشمن را داشتند فراهم آید . در این صورت ، نیروهای خودی از زاویه ای دورتر از موضع آتش به خطوط دشمن می ایستادند و با توجه به آتش دهانۀ سلاح ها، موضع مورد نظر را شناسایی و گراگیری می كردند و با استفاده از اصل غافل گیری آنها را هدف قرار می دادند.
اگر بنا بر ترساندن دشمن و بیش تر نشان دادن تعداد نیروها درخط بود به طور متناوب جای آدمك ها را عوض می كردند و هر لحظه در قسمتی خاص آن را به نمایش می گذاشتند تا تصور جابه جایی افراد در ذهن انجاد شود. البته گاهی هم بچه ها قصد اذیت و آزار دشمن را داشتند و از باب تفریح این عمل را انجام می دادند تا آن ها را متوحش كنند و به تیراندازی وا دارند و موجب هدر رفتن مهمات آنها شوند . چون نفس ترساندن دشمن و زدن خسارت به آنها و تلف كردن مهماتشان هم موجب رضایت و شادی بد.
ساختن آدمك مستلزم داشتن لوازم اولیه ای بود و شرایطی مثل شرایط مواضع پدافندی كه نیروهای متخاصم در خطی ساكت یا كم تحرك با هم سروكار داشتند و بی شك شب حمله و حضور در خطی كه هر لحظه احتمال پاتك دشمن برای باز پس گیری مواضع وجود داشت، فرصتی برای این قبیل شیطنت ها باقی نمی گذارد و وسایل كار نیز به سادگی فراهم نمی شد. در این گونه شرایط، اگر مسئلۀ كمبود نیرو در خط پیش می آمد و احتمال پاتك دشمن مطرح می شد، اجساد عراقی ها را با كمی تغییر در وضع لباس و ظاهر لبه های خاكریز قرار می دادند و تیرهای دشمن را متوجه آنها می كردند و به این ترتیب كمی زمان پاتك عقب می افتاد تا نیروهای كمكی برسند یا افراد باقی مانده فرصت عقب كشیدن و استقرار در مواضع مستحكم را برای مقابله با پاتك داشته باشند.