بسم رب الشهداء

خاطره اي از شهيد مظاهر رحيمي:

يكي از مهمترين خاطرات شهيد كه شهادت او را نويد مي داد اين بود كه يك ماه قبل از شهادت در خواب مي بيند كه حضرت امام حسين (ع) به او اشاره كرده و او را به سوي خود مي خواند و اين خواب را درست در ماه محرم مي بيند و يك ماه پس از آن در شب 28 صفر به شهادت رسيدند.

شهيد يك بار براي عزيمت به جبهه هاي نبرد حق بر عليه باطل اقدام نمودند كه به علت بيماري آپانديسيت در حين آموزشهاي مقدماتي از رفتن به جبهه منع شدند اين در حالي بود كه پدر و برادر بزرگوارشان بسيجي شهيد خداكرم رحيمي درجبهه هاي حق بر عليه باطل حضور داشتندكه پس از شهادت برادرشان مرتباً در گلزار شهداء در گرماي سوزان تابستان و در سرماي زمستان حاضر بودند وبه قول خود افتخار اين را داشتند كه هر روز بتوانند سنگ مزار شهيدان را با آب و گلاب بشويند.هر وقت كه از تلويزيون تصاوير جنگ پخش مي شد مي گفت:خوشا به حالشان كه به آرزويشان رسيدند و به سوي معبود خويش شتافتند.

يكي ديگر از خاطرات از آن شهيد نقل از همسر شهيد كه او نيز نويد شهادت ايشان را مي داده اين بوده كه همسر ايشان چندين بار از شهيد مي پرسند كه شهيدان در آن دنيا مشغول به چه كارند يك شب خواب مي بيند كه به همراه شهيد به سفر آخرت رفته اند و در يك مكان وسيعي شهيدان را كه يك با يك پيشاني بندهايي كه نام مقدس يا حسين(ع)نوشته بود را به پيشاني داشتند كه شهيد به آنها اشاره كرده مي گويد اينها هم شهيداني كه مي گفتي و در هنگام برگشت در خواب،همسر ايشان مي بيند كه شهيد همراه او نيست و تنهايي برمي گردد اين خواب نيز قبل از شهادت مظاهر رخ داده بود.

از آن جايي كه ايشان به لحاظ خوشرويي و خوش رفتاري زبانزد خاص و عام بودند و در برخورد با خويشاوندان و همسايگان انساني فروتن و متواضع بودند و با كودكان و نوجوانان برخوردي سالم و دوستانه داشتند كه بعد از شهادت ايشان نوجواني 15 ساله ساكن شهرستان كنگان با پرس و جويي فراوان آ‌درس منزل شهيد را گرفته خود را به آنجا رسانده و اظهار مي دارد كه شهيد رحيمي به عنوان پرسنل نيروي انتظامي بلكه به عنوان دوست و حامي و برادر بزرگ براي نوجوانان بود كه از اين به بعد ما حامي و برادر بزرگتري نخواهيم داشت.اگر شبي شامي مي خواست بخورد حتماًقسمتي از آن را به يتيمان مي داد به طوري كه بعد از مراسم هفته ايشان يك شب به خواب مادر چند يتيم كه در محله خودمان سكونت دارند مي آيد و مي گويد:مادر حسين آيا در مراسم من نيز آمدي كه در پاسخ مادر آن بچه ها مي گويد بله جانم .شهيد مي پرسد آيا براي بچه هايت هم طعام بردي كه باز هم ايشان مي گويد:بله جانم.به طوري قلبي رئوف و مهربان داشتند كه در شهادت هم به ياد تهيدستان و يتيمان بودند.

هنگامي كه پدر ومادر و برادر و خواهرهاي خويش را به خانه دعوت مي نمودند مي فرمودند كه من نان خالي مي خورم ولي براي خانواده ام و يتيمان شام به صورت مفصل باشد از آن جايي كه ايشان متأهل و داراي دو فرزند به نامهاي فاطمه هفت ساله و مريم چهار ساله بودند به آنان عشق مي ورزيدند و در هر جايي و مكاني نام آنها را بر زبان مي آورد و آنان نيز خيلي به پدرشان وابستگي شديدي داشتند.مظاهر در شب آخري كه در اين دنياي فاني به سر مي برد نيم ساعت قبل از شهادتش با خانواده خود تماس تلفني گرفتند و مي گويند كه فردا به مرخصي مي آيم ولي با اين كه مي خواهد با دختر كوچكش صحبت كند ولي موفق نمي شود حتي چند بار هم تماس مي گيرد ولي نمي تواند با او صحبت كند. او به آرزوي ديرينه خود كه همان شهادت بود نائل آمد.