بسم‌الله الرحمن الرحيم

كنار سنگـر مُو لحظه‌هاي آخـــــر من       سلام من به تو اي سـربلنـد مادر من

مادر مگو خلعت‌شادي كه ‌دوخت‌ برپسرم       كه دوخـت خلعــــت من رهبر من

مادر مگو حِجله‌كجابود و نوعروس كه‌بود      عروس اسلحه‌ام بود وحجله سنگرمن

سلام بر امام حسين و سلام برآن لحظه‌اي كه تولد يافت و سلام برآن لحظه‌اي كه قيام‌كرد و پا به ميدان نهاد و خونش ريخته‌شد و اسلام را نيروداد و سلام بر امام امت ابراهيم خليل‌الله و موساي فرعون كش و سلام برعاشورا و شهيدان روز عاشورا از كربلاي امام حسين تا كربلاي خونبار ايران كه با خون خود اسلام را زنده‌كردند. شهادت درسي است بسيار شيرين  و فراموش نشدني كه از رهبرآزادگان ، امام حسين(ع) براي امام به ارث رسيده‌است  و من هم اين درس را از آموزگار بزرگم آموخته‌ام و اين راه را آگاهانه انتخاب‌كرده‌ام .

به شما پدر و مادر و دوستان و برادران و همرزمان خود مي‌گويم كه با آگاهي و شناخت كامل مي‌روم و بازهم مي‌گويم الهي رضاً بقضائقك و تسليماً  لأمرِك و مادرم مي‌دانم كه سخت است اما مانند زينب صبور باش و هروقت خواستي گريه‌كني ؛ مادرهاي شهيدان كربلا را به ياد بياور و صبركن . از برادرانم مي‌خواهم كه هميشه در مساجد و مراسم مذهبي حضورداشته‌باشند و ادامه‌دهندگان راه شهيدان باشند. در فكر اين دنياي فاني نباشيد كه آخرتي بدون پايان درپيش داريد. براي رسيدن به سعادت هميشه گوش به فرمان امام عزيز باشيد.

در آخر از مردم حزب الله دشتي مي‌خواهم كه در دعاها و مراسم مذهبي  كمافي‌السابق شركت‌ كنند و از كمك‌هاي خود به جنگ دريغ نكرده و همچنان ادامه ‌بدهند.  از برادران بسيجي مي‌خواهم تا مسجد را كه سنگر است خالي‌نكنند و در دعاهاي توسل و كميل شركت فعال داشته‌باشند و مردم عزيز را دعوت به خير و آمدن به بسيج نمايند و از اهالي روستا عاجزانه مي‌خواهم كه به بزرگي خودشان اشتباهات ما را ناديده بگيرند و مرا حلال نمايند.

والسلام - اميدوارم كه شهادت من  شما را مصمّم‌تر نمايد .

خاطره ‌به نقل از يكي از همرزمانش

آذر سال 1365 تازه آغازشده‌بود . تمام رسانه‌هاي گروهي مانند راديو،تلويزيون و مطبوعات، مردم را براي اعزام بزرگ سپاهيان حضرت محمد(ص) به جبهه دعوت مي‌كردند. اين‌بار قراربود يكصدهزارنفر از سراسر ايران به جبهه روند و سرنوشت جنگ را معين‌سازند. شهيدآفريدون از آن بچه‌هايي بود كه هميشه اسبش زين‌بود و با هراعزامي به جبهه مي‌رفت .و دوست داشت در اين اعزام نيز به جبهه برود. او در طول سال‌هاي جنگ به ندرت لباسي غيراز لباس بسيجي به تن مي‌كرد . ديگر بسيجيان روستاي دشتي نيز فرمانده پايگاه‌مقاومت خود را تنها نگذاشته‌بودند. بالاخره روز هشتم آذر فرارسيدو سپاهيان محمد(ص) از نقاط مختلف شهرستان دشتستان به سوي مركز شهرستان حركت كردند. هنگامي كه نيروهاي اعزامي در جايگاه نمازجمعه برازجان تجمع نموده‌بودند،تعداد بسيار بسيجيان پايگاه امام علي (ع) دشتي جلب توجه‌ مي‌كرد. علي‌الخصوص كه فرمانده پايگاه نيز در اين اعزام بچه‌ها را همراهي مي‌نمود. روز بعد آغاز ناملايمات بود كه سيل سراسر استان بوشهر را فراگرفت و روستاي دشتي به سان قايقي روي درياي متلاطم بود. تعدادي از بچه‌ها ناخواسته از اعزام بازماندند اما فرمانده پايگاه و تعدادي از بسيجيان تصميم به برگشت نداشتندو سرانجام به جبهه اعزام‌شدند.

در منطقه جنوب در اردوگاهي به‌نام الغدير رزمندگان را در گردان‌هاي مختلف تقسيم‌نمودند. ضمن تقسيم نيروها‌ ؛ پاسداران اعلام كردند :‌كساني كه دوست دارند در عمليات شركت‌كنند‌،‌گردان ابوالفضل عملياتي مي‌باشد . بلافاصله عباس و ديگر بسيجيان اين پايگاه ، گردان ابوالفضل را انتخاب نمودند. در اول دي‌ماه گردان به سوي آبادان حركت‌كرد و در آنجا تجهيزات و تداركات لازم را براي عمليات به گردان ابوالفضل دادند.

از آنجا كه عباس در سال‌هاي دفاع‌مقدس عمرخود را درجبهه گذرانده‌بود و تجربه لازم را داشت ، به عنوان معاون گروهان انتخاب‌گرديد.

در آبادان دو سه شب قبل از عمليات به واسطه عشق بسيار به اباعبدالله‌الحسين  مراسم سينه‌زني را برپا مي‌نمود و هميشه علاقمندبود كه مراسم را خود مرتب و منظم نمايد. به همين خاطر در آبادان نيز اين كار را خود شخصاً بر عهده‌‌داشت و در روز سوم دي‌ماه سال 65 آبادان حال و هوايي ديگرداشت و به خود مي‌باليد كه رزمندگاني را در دل خود جاي داده كه امشب به قلب دشمن خواهندتاخت و آنها را زبون خواهندكرد. عصر آن روز فراموش‌نشدني بچه‌ها همديگر را به گرمي درآغوش‌مي‌گرفتند و از يكديگر خداحافظي‌نموده و حلاليت‌مي‌طلبيدند. مرواريد اشك از صورت همچون گل رزمندگان سرازير بود. پايان خوش انتظار فرامي‌رسيد و بچه‌ها پس از خداحافظي آبادان را به سوي جزيره مينو ترك‌كردند. نخلستان‌هاي جزيره با قامت افراشته پايداري را مي‌آموختند، پرندگان در ميان نخل‌ها و ني‌زارها آواز مي‌خواندند و اطمينان دارم كه آواز آن‌ها دعاهايي بود كه براي پيروزي رزمندگان از حنجره آنها ارتعاش مي‌كرد و دوست داشتند كه هرچه زودتر رزمندگان از شر گلوله‌هاي دشمن بعثي كه آرامش آن‌ها را سال‌ها بود كه برهم زده‌اند،‌ رهايي يابند.

غروب فرارسيد ،‌آفتاب آخرين لحظه‌هاي عمرخود را طي‌مي‌كرد. بچه‌ها وضوگرفتند . همزمان با غروب ،‌ عده‌اي جان بركف كه دست از دنيا شسته بودند و اميد به طلوع زندگي حقيقي خود داشتند ، سعادت خود را در شهادت جستجومي‌كردند.

ساعت 10 و 50 دقيقه شب سوم دي‌ماه 1365 آغاز يورشي بود كه دلاوران ما عده‌اي به سوي دشمن و عده‌اي به سوي شهادت بردند و جالب اينكه هردو گروه به هدف خود كه انجام وظيفه و اداي تكليف بود رسيدند.

سردار شهيد عباس آفريدون در شبي كه بيش از ستارگان آسمان رگبارگلوله‌ها هوا را روشن‌نموده ‌بودند ! و از زمين و زمان آتش و خون مي‌باريد ! خونش را فداي عقيده‌اش و هم‌وطنانش نمود و آرامش امروز را به همه تقديم‌كرد.