شهيد هاشمي وصيت خود را چنين مي نويسد :

بسم رب الشهداء و الصديقين

« ولا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتاً بل احياء عند ربهم يرزقون . با سلام و درود فراوان بر يگانه منجي عالم بشريت و نايب برحقش امام امت و سلام بر خانواده هاي معظم شهداء و مفقودين اينجانب سيد محمد رضا هاشمي فرزند سيد ناصر شماره شناسنامه 717 متولد 1341 ساكن روستاي بي براء . اين حقير با چشمي باز راهي را كه پيشواي آزادگان ، حسين بن علي (ع) انتخاب كرده با جان و دل پذيرفته ام ، به جهان خواران اعلام مي كنم كه ما جوانان اين سرزمين اسلامي نمي گذاريم دشمنان قرآن ، كوچكترين ضربه اي به اسلام عزيز بزنند .

خدايا شهادت در راه خودت را نصيب اين حقير عنايت بفرما . پدر و مادرم ، اميد دارم كه از شنيدن خبر شهادتم ناراحت نبوده ؛ بلكه احساس رضايت و كاميابي نمائيد و تو اي خواهر و برادرم از شما مي خواهم كه مانند حضرت زينب (ص) و امام سجاد (ع) بردبار و صبور باشيد .

اي كاش ، صد بار در راه خدا كشته مي شدم ، باز زنده مي شدم ، و باز كشته مي شدم . و از خواهران مي خواهم كه با حجاب خود مشتي محكم بر دهان دشمنان دين قرآن بزنند . والسلام . سرباز حقير اسلام . سيد محمد رضا هاشمي . »

خانم شجاعي مي گويد : « محمد رضا ، عاشق بي ريايي جبهه و جنگ و عضو فعال بسيج بود . دوستدار سرور خود امام حسين (ع) بود و با شوري عجيب در عزاي امام سوم شيعيان سينه زني و زنجير زني مي كرد . گاهي زخم ها و جراحت هايي كه بر اثر زنجير زني و سينه زني بر دوش و سينه اش ايجاد مي شد ، او را آزار مي داد ؛ ولي اين دردها را به جان مي خريد . »

سال شصت به مدت دو سال در منطقه ي پشت كوه دشتستان به عمران و آبادي پرداخت و در اين اثنا بارها به ميدان نبرد اعزام گرديد . مأموريت اصلي او هموار كردن راه ، زدن خاكريز و … براي همرزمانش بود . همسرش بيان مي دارد : « … يادم مي آيد وقتي كه خبر حمله ي نيروهاي عراقي را به آبادان و خرمشهر شنيد خيلي ناراحت شد حس و حال عجيبي داشت . هر لحظه اين جمله ها را بيان مي كرد : « بايد بروم برادران هم وطنم به جواني مثل من نياز دارند . نمي توانم اينجا بمانم . » وقتي فرزند اولمان « اقدس » متولد شد . محمد رضا جبهه بود . وقتي هم برگشت به دليل مجروحيتش بود . چون او تركش خورده بود ؛ ولي مشكل حادي نداشت . پس از بهبودي كه حاصل شد . باز هم رفت . تولد دومين فرزندمان در كنارم بود ولي ، دختر سوممان در محفلمان حضور نداشت . »

سيد محمد رضا ، آخرين باري كه از مرخصي بر مي گردد مي بيند محفل گرمشان گرمتر شده و عزيزي ديگر به جمع آنان افزوده گرديده است . وقتي از همسرش مي پرسد كه چقدر است كه متولد شده ؟ در پاسخش مي گويد : « نه روز » . اسمي برايش انتخاب مي كند و او را « نعيمه«  مي نامد . پنج روز در كنار خانواده اش با سرور و شادماني مي گذراند . همسرش مي گويد : « من داشتم كنار حوض حيات ظرف مي شستم و او بالاي سرم ايستاده بود . آماده حركت گفتم : كجا ؟ چرا لباس پوشيدي ؟ گفت : « ديگر بايد رفع زحمت كنم ! مرخصي ام تمام شده . بلند شدم . نگاهي به من انداخت و ادامه داد : « مريم ! فكر نمي كنم ديگر برگردم . مواظب دخترانم باش ! » نتوانستم خودم را كنترل كنم . بي اختيار زدم زير گريه . با خودم گفتم : يعني اين آخرين ديدار ماست ؟ گفت : چرا گريه مي كني ؟ شوخي كردم بابا ! » خداحافظي كرد و رفت . دويدم دنبالش . تمام حركتم التماس شده بود . برگشت و گفت : « مريم جان ! شهادت يك افتخاري است كه نصيب هر كس نمي شود . اگر نصيب من شد ، چه افتخاري بالاتر از اين . » تمام قدمهايش مي شمردم تا از ديدگانم ناپديد شد … »

همسرش پس از شهادت وي در منزل پدر شوهر مي ماند با سه دختري كه از او به يادگار مانده است : « پس از شهادت همسرم من ماندم و سه دختر . وقتي پدرشان شربت شهادت نوشيدند ، « اقدس » شش ساله ، « صفيه » چهار ساله و « نعيمه » سي و هفت روزه بود . نه سال پس از شهادتش در منزل پدر شوهرم ماندم . پدر شوهرم به ما توجهي خاص داشت . يكي از روزها نزد ما آمد و گفت : « تو زن جواني هستي . درست نيست بدون شوهر باشي . دخترانم هم نياز به پدر دارند . چه كسي بهتر از عمويشان . گفتم . پدرجان ! از نصايح شما سپاسگزارم . نمي خواهم پس از « محمد رضا » با كسي ازدواج كنم . او همه چيز من بود . گفت : « كار اشتباهي كه نمي خواهي بكني . مي دانم كه شهيد عزيزم هم از اين كار راضي است . سه دختر قد و نيم قد سرپرست مي خواهد . » بلاخره با درخواست ايشان و صحبتهايي كه « غلامرضا » ، برادر شهيد ، با من داشت ، قبول كردم و با او ازدواج كردم . همان شب ازدواج در خوابم آمد چهره اي نوراني و خندان داشت . گفت : « خيلي كار خوبي كردي . هم از تو و هم از برادرم راضي هستم . با حالت شرم توأم با ترس مي خواستم كه از جريان با خبر نشود . گفتم : كدام كار ؟ مگر چه اتفاقي افتاده ؟ رو به من كرد و گفت : من كه نمرده ام . هميشه در كنار شما هستم . مي دانم كه چه شده ؛ به خاطر همين شما را تحسين مي كنم . »

از شهاب ثاقب گردون دوران « هاشمي »

كرده ميدان بر عدوي دون چو توفان ياد باد .