وصيت نامه ي شهيد

از ملت عزيزم مي خواهم تا پيرو امام باشند و گوش به حرفمنافقين از خدا بي خبر ندهند.اي ملت عزيز، به حزب خدا بپيونديد كه قرآن كريم مي فرمايد:«ان حزب الله هم الغالبون.» (حزب خدا هميشه پيروز است.)

پسر خاله ي شهيد (حسين خدري)

شهيد از خانواده اي ضعيف و مستضعف، ولي شريف و محترم بود.

دوران دبستان در روستاي خودمان يعني «گلستان» به مدرسه مي رفت. براي تحصيل در دوره ي راهنمايي، به خانه ي عموزاده اش در بوشهر رفت.

هر وقت كه براي ديدن خانواده و مادرش به زادگاهش مي آمد، ما مبلغي را جهت كمك خرج به او تعارف مي كرديم. ولي حاضر به گرفتن هيچ وجهي نبود. اگر هم مي گرفت، در راه كارهاي خير خرج مي نمود.

شهيد هنگام شهادت كمتر از 20 سال داشت. خيلي ها با رفتنش به جبهه مخالفت مي كردند. مي گفتند كه شما خانواده ي فقيري هستيد و مادر پيري داريد. پس به جبهه نرويد بهتر است. اما او انديشه هاي ديگري داشت.

شهيد چند سال مفقود بود. يك روز ما از دريا برمي گشتيم، به ما خبر دادند كه محمد شهيد شده است. پرسيديم چه كسي چنين خبري آورده است؟ گفتند كه رفقاي محمد خبر آورده اند.

چند سال طول كشيد تا پيكر شهيد را آوردند. با مشورت برادرش، پيكر شهيد را در شهر بوشهر به خاك سپرديم. مراسم يادبود را نيز هم در بوشهر و هم در چغادك برگزار كرديم.

شهيد تخريب چي بود و بر اثر انفجار مين به شهادت رسيد.

مادر شهيد (زينب خدري)

متأسفانه در ذهنم ديگر چيزي نمانده است. همه چيز را فراموش كرده ام. درست به ياد ندارم تا كلاس چندم درس خواند. وقتي كه در بوشهر درس مي خواند، هر يك ماه يك بار، به من سر مي زد.

حدود سه بار به جبهه رفت. در آخرين مرحله كه جبهه رفت، حدوداً بعد از يك ماه شهيد شد.

يك روز ما در خانه نشسته بوديم كه خبر آوردند كه فرزندت شهيد شده است. خيلي از شهادتش نگذشته بود كه به من خبر دادند. خبر را يكي از همرزمان شيرازي اش به ما داد. آن رزمنده هم بعدها شهيد شد.

هميشه خوابش را مي بينم كه مي آيد ولايتمان و دنبال من مي گردد و
مي گويد: مادر، كجا هستي؟ چه كار مي كني؟ من به او مي گويم كه سرپرستم پسر خواهرم است.

هميشه به يادش هستم.

 

برادر شهيد (اسماعيل اسماعيلي)

زماني كه در بوشهر به تحصيل اشتغال داشت، در گروه مقاومت «امام رضا»(ع) محله ي «صلح آباد» فعاليت مي كرد.

يك روز گرم كه حوالي ساعت 2 الي 3 برنامه ي اعزام نيرو بود، به پايگاه رفتم. ديدم يكي روي دوش بچه هاست. او محمد بود. پاهايش سوخته بود. از او پرسيدم كه برادر، گفت: چيزي نيست. مقداري قير روي پاهايم ريخته و پاهايم سوخته است. ما كه مي خواهيم در جبهه شهيد شويم؛ اين ها كه چيزي نيست.

دوستانش او را تا خانه ي عمويم بردند.10 روز بعد به جبهه رفت. برادرم مجموعاً 12 بار به جبهه رفت كه در مرحله ي دوازدهم شهيد شد.

روزي كه خبر شهادت برادرم را آوردند، همه در «صلح آباد» باخبر بودند ولي چيزي به من نمي گفتند. فرداي آن روز به پايگاه رفتم. ديدم مراسم قرآن برپاست. پرسيدم چه خبر شده است؟ برادران بسيجي گفتند كه چيزي نيست. پسر «حاج كاظم سليماني» و «ناصر تنگستاني» زير بغل مرا گرفتند و به داخل پايگاه بردند و گفتند كه برادرت محمد شهيد شده است.

مراسم فاتحه اش را هم  در بوشهر گذاشتيم، و هم در روستاي خودمان.

يك روز كه همه دور هم نشسته بوديم، به من گفت: برادر، من كه تو را در بسيج ثبت نام كرده ام، به خاطر اين است كه بعد از شهادتم، سنگرم خالي نماند. من در جواب گفتم: خدا نكند. او اظهار داشت كه من خواب شهادت خودم را ديده ام؛ و بعد از آن بود كه شهيد شد.

از دوستانش مي توانم به برادران «شمسي»، «مجيد بشكوه»، «رنجبر» و «كشتكار» اشاره كنم كه تعدادي از آن ها به شهادت رسيده اند.

شهيد در سال 1364 به شهادت رسيد. تا حدود 13 سال مفقود بود. بعداً پيكرش پيدا شد و به بوشهر آورده شد.