راوي : مادر شهيد ،زيبا گنبدي پور

صادق، در شب عيد فروردين  به دنيا آمد. خدا رحمت كند عمويم را ، گفت : اسم او را جمشيد بگذاريد، ولي پدرم  دوست داشت اسم او صادق باشد و ما هر دو، اسم را روي بچه مان گذاشتيم. صادق از همان بچه گي شروع كرد به كار كردن و كارگري مي كرد ،  يا گاري داشت و با آن كار مي كرد . ما خانه نداشتيم و از نظر مالي خيلي ضعيف بوديم و حتي يخچال هم نداشتيم و از صاحب خانه يخ مي گرفتيم . ما قبلاً در محله سنگي ساكن بوديم و جمشيد يك گاري داشت  كه آن را به بازار مي برد و با آن كار مي كرد و پولهايش را به من مي داد و من براي او لباس يا چيزهاي ديگر مي خريدم . يك شب نشسته بوديم و داشتيم تلويزيون نگاه مي كرديم كه يكي از بچه ها آمد و به شوهرم گفت بيا با تو كاري دارم . ايشان رفت و بعد  از گذشت اندك زماني برگشت و بچه ها تلويزيون را خاموش كردند تا من چيزي نفهمم؛ ولي وقتي توي حياط رفتم، به من گفتند كه صادق تير به پايش خورده است. همان موقع فهميدم  و گفتم :«نه! بگو او شهيد شده»! كه بعد از اينكه پيكرش را هم آوردند، نگذاشتند كه من او راببينم و فقط رفتم بالاي تابوت او و گفتم مادرم ! شيرم حلالت. من افتخار مي كنم كه او شهيد شده و منتي روي امام نمي گذارم و افتخارم اين است كه او در راه خدا و امامان  تقديم كردم.

رفتار صادق با من خيلي خوب بود و با مردم نيز رفتار مناسبي داشت . بعضي وقت به خانه ما مي آمد و چون خانه ناپدريش بود خيلي نمي ماند و بيشتر پيش مادرم زندگي مي كرد و با پول هايش براي دخترهاي نا پدريش گردن بند مي خريد و هر وقت چيز زيبايي به نظرش مي آمد، براي آن ها مي خريد و ناپدريش هم به او پول تو جيبي مي داد ومي گفت :« پيش خودمان بمان » ولي صادق قبول نمي كرد و پيش مادرم مي رفت.

ايشان اولين شهيد انقلاب در بوشهر بود كه بعد ازگذشت چند هفته ، صادق ميگلي هم شهيد شد. يك بار خواب او را ديدم كه به من گفت :« مادر !» گفتم :«بله» گفت:« چرا تو روي همه قبر ها مي روي ولي سر قبر من       نمي آيي»؟ گفتم:« اگر نمي آيم ،‌ ولي برايت خيرات مي كنم».گفت:« نه خودت بيا».پنجشنبه ها هر وقت بتوانم به بهشت صادق مي روم و بر مزارش          مي نشينم.