راوي: پدر شهيد

شهيد ماشاء‌الله در «جفره» متولد شد. دوران ابتدايي را در مدرسه‌ي «باغ زهرا» و دوران دبيرستان را در دبيرستان‌هاي «شريعتي» و «حاج جاسم» گذراند. ايشان از همان دوران كودكي، به حقيقت، دين را درك كرده بود و درست رفتار مي‌كرد. بسيار مهربان و خوشرو و اهل نماز شب و نيايش سحرگاهي بود. از محسناتش هر چه بگويم كم گفته‌ام. احترام زيادي براي پدر و مادر قائل بود و نمازش را به وقت در مسجد ادا مي‌نمود و در مراسم مذهبي هم فعاليت داشت.

از همان ابتداي جنگ، وارد جبهه شد. در دوران انقلاب در راهپيمايي‌ها شركت مي‌نمود و به ديوار‌ها پوستر و عكس مي‌چسپاند. او جنگ و جهاد را عاشقانه دوست داشت و در جنگ، حضوري مستمر داشت. هميشه مي‌گفت: «من در جبهه چيزهايي مي‌بينم كه باعث مي شود نتوانم اينجا بمانم.» او پس از سال‌ها تلاش و مبارزه بالاخره به آرزوي ديرينه‌اش كه شهادت بود، رسيد.

 

راوي: خواهر شهيد

برادرم در دوران انقلاب، نوجواني حدوداً دوازده ساله بود و علاقه‌ي زيادي به شركت در راهپيمايي‌ها داشت. شب‌ها پلاكاردي از عكس حضرت امام خميني مي‌ساخت و براي فردا صبح آماده مي‌كرد تا در تظاهرات شركت كند و آن را به مراسم ببرد.

گاهي خانواده مانع مي‌شدند و به وي مي‌گفتند: «تو كوچكي، ممكن است زير دست و پا له و گُم ‌شوي». و همين‌گونه هم بود. خيلي از شب‌ها او گُم مي‌شد و ما به دنبالش همه جا را مي‌گشتيم. گاهي تا صبح او را نمي‌يافتيم و نزديكي‌هاي صبح به منزل مي‌آمد. زماني كه مجسمه‌ي شاه را به پايين كشيدند، او هم آنجا بوده و با مردم همكاري داشت.

خوش‌اخلاق و مهربان بود. نماز و روزه را هميشه به جا مي‌آورد. صله‌ي رحم مي‌كرد و به حل اختلاف اطرافيان مي‌پرداخت. خوشرو و خوش‌رفتار بود. به حجاب زياد اهميت مي‌داد. در گرما و سرما اهل تلاش بود و گاهي حتي در اوج گرماي تابستان، براي جا به جايي يك كانتينر، ساعت‌ها زير آفتاب مي‌ماند. او با كودكان نيز به مهرباني رفتار مي‌كرد و آنها را مي‌بوسيد.

يك بار نيمه‌هاي شب بود كه از ديوار حياط بالا آمد و وارد منزل شد. او را كه ديدم، پرسيدم:

ـ چه شده؟

گفت:

ـ نماز عشاء را نخوانده‌ام. نتوانستم در بين راه بخوانم.

رنگش زردِ زرد بود. با همان لباس نظامي نماز خواند. در حين نماز تكه كاغذي از جيبش افتاد. آن را برداشتم. ديدم برگه‌ي مرخصي بيمارستان است. معلوم شد كه او حدود 12 روز شيميايي شده و در بيمارستان «خيبر» كردستان بستري بوده است. مي‌گفت كه صحنه‌هاي عجيبي آنجا ديده است. برادرم ماندن را دوست نداشت و پس از بهبودي، دوباره به سوي جبهه رفت.

وقتي شهدا را مي‌آوردند، در مراسم تشييع پيكرشان حضور مي‌يافت و اشك مي‌ريخت و گاهي هم عكسشان را بزرگ مي‌نمود و به ديوار نصب مي‌كرد. او با تمام وجود در آرزوي شهادت مي‌سوخت.

ماشا‌ءالله اصلاً به ماديّات علاقه‌ نداشت و هيچ‌وقت با جبهه تسويه حساب نمي‌كرد؛ مي‌گفت: «حالا زود است. آخر جنگ، حتماً تسويه مي‌كنم.» اگر در جبهه هديه‌اي مي‌گرفت، آن را به كودكان و بستگان هديه مي‌كرد. هنوز تسبيح و شال او را براي تبرّك نگه داشته‌ام.

وقتي حضرت امام (ره) پيام صلح را صادر نمود، بغض در گلوي برادرم گير كرد. دختر خواهرم كوچك بود و روبان قرمزي به موهايش بسته بود. ماشاءالله با همان حالت بغض، خيلي مهربانانه به او گفت:

ـ مگر نمي‌داني صلح كرده‌ايم؟ برو روبان سفيد ببند‌!

او عاشق امام بود و او را خيلي دوست داشت. آخرين باري كه به جبهه رفت، با ما خداحافظي نكرد. او و دو برادر ديگرم، هر سه در جبهه حضور داشتند، اما شهادت فقط نصيب ماشاءالله شد.

 

راوي:  مادر شهيد

شبي خواب ديدم كه در برابر يك درياي عظيم قرار گرفته‌ام. ناگهان ماشاءالله آمد و دستم را گرفت. به او گفتم:

ـ تو چرا آمده‌اي؟

گفت:

ـ آمده‌ام تو را از آب رد كنم.

قدم به قدم، پاهايم را در آب گذاشتم و با هم از آب رد شديم. پس از آن گفت:

ـ مادر! هرگز از آب واهمه نكن و نترس! من هميشه با تو هستم.

گفتم:

ـ مادر! پيشم نمي‌ماني؟

گفت:

ـ نه، من مي‌روم، اما مرا فراموشم نكن! من هميشه دعاگوي تو هستم.

 

راوي: برادر شهيد

شهيد ماشاءالله از همان نوجواني وارد بسيج شد. او دوستاني پاك و مخلص داشت؛ كريم تنگستاني يار صميمي او بود و با او هم به شهادت رسيد.

در عمليات‌هاي «والفجر 2 »، « كربلاي 4 »، «كربلاي 5 » و «والفجر 8» شركت داشت. زماني كه جبهه به نيرو نياز داشت، با مهرباني دنبال نيرو مي‌گشت و جذب مي‌كرد و با خود به جبهه مي‌برد.

در عمليات «والفجر 8 » كه منجر به شهادت ايشان شد، همه‌ي بچه‌هاي باغ‌زهرا با هم در يك گروهان بودند و او تنها در گروهان ديگري خدمت مي‌كرد. سحرگاه به طرف خط حمله مي‌كنند و درگيري شديدي شروع مي‌شود. همان ابتدا تعداد زيادي از بچه‌ها زخمي و شهيد مي‌شوند. پس از اتمام عمليات، عراقي‌ها از آن منطقه آب رد كردند و تا يك ماه پيكر شهيدان در آن منطقه ‌ماند كه پس از تحقيق و تفحص، جسدشان را به دست آوردند.