عبدالرسول در سال 1338 در خانواده اي مؤمن و مذهبي چشم به جهان گشود. او در دامان پرمهر و محبت پدر و مادري با ايمان و خوش اخلاق كه از نظر مردم داري و تواضع زبانزد همگان بودند مراحل رشد و كمال را طي نمود.

پدر بزرگوارش«جواد» در جزيره خارگ كار مي كرد و با تلاش و زحمت طاقت فرساي خود مخارج خانواده را تامين مي‌كرد. مادر مؤمن و مهربان او آمنه نام داشت  عبدالرسول دوران كودكي خود را در كوچه هاي خاكي و در كنار ساحل زيباي آن با آرزوها و بازي‌هاي كودكانه اش پيوند زد. دوران تحصيل ابتدايي و راهنمايي خود را در مدارس شهر خارگ با موفقيت به پايان رساند. او در بين همه دوستان و آشنايان مورد علاقه و توجه بود. جواني خونگرم و مردم دوست بود و تا آنجا كه دستش مي رسيد به ديگران كمك مي كرد. عبدالرسول بسيار مهربان و دوست داشتني بود و گاهي از كسي كينه و كدورتي به دل نمي گرفت. و هيچ وقت كسي از دست او اندكي رنجه خاطر نگرديد.

اهل مسجد و نماز بود و پيوسته در مسجد حاضر مي شد . بويژه در مراسم عزاداري اباعبدالله الحسين فعاليت او جلوه‌ي ويژه اي داشت.

عبدالرسول در تمام راهپيمايي ها و تظاهرات انقلابي كه عليه رژيم پهلوي در خارگ شكل مي گرفت حضوري فعال و چشمگير داشت. پس از پيروزي انقلاب شكوهمند اسلامي با توجه به علاقه و عشق وافر خود در نهادهاي انقلابي حضور يافت و خود را در خدمت تحقق آرمان ها و اهداف انقلاب قرار داد. و جزء اولين كساني بود كه بسيج را در خارگ فعال نمود و هسته هاي مقاومت نيروي بسيج را شكل داد.

او در سال 1358 در اداره مستغلات شركت نفت مشغول به كار شد تا با دسترنج و عرق جبين خود بار زندگي را به دوش كشد. شروع جنگ تحميلي مصادف با خدمت سربازي ايشان بود و مانند ساير جوانان سلحشور و غيرتمند اسلامي كه در جاي جاي جبهه هاي نبرد از غرب تا جنوب كشور حضور داشتند از نظام مقدس جمهوري اسلامي و كيان ميهن اسلامي دفاع مي كرد.

او در مناطق آبادان و اهواز مشغول انجام خدمت سربازي بود كه مجروح شد و براي معالجه به بيمارستان امام رضا در شهر مقدس مشهد اعزام گرديد تا اينكه خدمت سربازي وي به پايان رسيد. او مي توانست مانند ديگران پس از پايان خدمت وارد زندگي و كار شود و تشكيل خانواده بدهد ولي دعوت امام امت را لبيك گفت و قهرمانانه به عنوان نيروي بسيجي در جبهه هاي نبرد حضور پيدا كرد و در عمليات هاي فتح المبين ،بيت المقدس و رمضان شركت داشت. عمليات رمضان يكي از سخت ترين و پيچيده ترين نبردهايي بود كه در طول 8سال دفاع مقدس بوقوع پيوست. نبردي كه در آن تعداد زيادي از بهترين و عزيزترين فرزندان اين مرز و بوم آسماني شدند و به سوي آستان دوست بال گشودند.

دوستان شهيد نقل مي كنند وقتي به منطقه شلمچه اعزام شده بودند عبدالرسول روحيه اي عجيب داشت. نمازهاي شب او هيچ وقت ترك نمي شد و مرتب در حال ذكر و دعا بود . روزهاي آخر و قبل از شهادت حالت خاصي پيدا كرده بود كه به هيچ چيز و هيچ كس جز رسيدن به معبود فكر نمي كرد . مرتب  مي گفت: من بايد شهيد شوم. سرانجام در تاريخ 23/4/1361 در عمليات رمضان در جبهه شلمچه به آرزوي ديرينه اش رسيد و بر بال ملائك به وصال معشوق دست يافت و به ملكوت اعلي پيوست.

آقاي محمد تقي ماحوزي برادر شهيدان ماحوزي كه خود از يادگاران سال هاي حماسه و آتش و خون است و وجودش منشا خير و بركت زيادي براي اهالي خارگ است، چه آن زمان كه در كسوت معلمي به فرزندان و نونهالان خارگ درس زندگي، علم و اخلاق مي آموخت و چه اكنون كه به عنوان شهرداري لايق و توانمند منتخب شوراي اسلامي شهر خارگ مي باشد و با خلوص تمام و روحيه اي مردمي همت خود را معطوف عمران و آبادي،توسعه و تعميق فرهنگ اسلامي در شهر خارگ نموده است. ايشان در رابطه با شهادت و نحوه اطلاع يافتن از خبر شهادت برادرانش عبدالرسول و يوسف نقل مي‌كند: «اينجانب در هنگام عمليات رمضان در يكي از روستاهاي نزديك رامهرمز در استان خوزستان بودم. آنجا مراسم دعاي پرفيض كميل با صوت سوزناك و حزن انگيز يكي از جوانان محل برادر خورشيدي (كه بعدها او نيز در يكي از عمليات ها مفقودالاثر گرديد) كه جواني رشيد و خوش سيما بود برگزار مي شد.

پس از پايان مراسم دعا به خانه مراجعه كردم. همان شب در خواب ديدم به مقر رزمندگان اسلام رفته ام و من تا آن زمان به آنجا نرفته بودم . در عالم خواب همان طور كه از اهواز به طرف قرارگاه نيروها مي رفتم مرتباً در دو طرف مسير تابلوهايي به نظرم مي رسيد كه روي آنها نوشته بود شهيد عبدالرسول و شهيد يوسف ماحوزي. وقتي از خواب بيدار شدم، دلشوره و حس غريبي به من دست داده بود . صبح زود عازم اهواز شدم و از آنجا به طرف قرارگاه لشكر امام حسين(ع) حركت نمودم. هر چقدر جلوتر مي رفتم دقيقاً شرايط خوابي كه ديده بودم از نظرم مي گذشت تا به آنجا رسيدم. آن روز تابستاني، هوا خيلي داغ بود و گرد و خاك شديدي وزيدن گرفته بود. از دور يكي از همرزمان شهيد را ديدم وقتي جلو آمد خبر شهادت عبدالرسول را به من داد. خيلي متاثر شدم و به حال او غبطه خوردم گفتم خوشا به حالت برادر. سپس براي اطلاع دادن به آگاهي خانواده ام و انجام مراسم به بوشهر آمدم. جنازه شهيد عبدالرسول به سردخانه بيمارستان انرژي اتمي منتقل شده بود. مرحوم پدرم براي ديدن جنازه مطهر آن شهيد به سردخانه مراجعه نمود و ما تا آن زمان اطلاع نداشتيم كه برادر ديگرمان يوسف هم شهيد شده است و جنازه او كنار جنازه عبدالرسول قرار دارد. اين صحنه واقعاً تكان دهنده و غم انگيز بود. آن هم براي پدر پيري كه حاصل عمر خود را اين چنين پرپر شده مي‌ديد. ولي ما هم راضي بوديم به رضايت دوست . آري مكتب اسلام و تاريخ خونبار تشييع سرشار از اين نمونه، فداكاري ها و ايثارگري هاست. عاشقان مكتب حضرت اباعبدالله الحسين و تعليم يافتگان امام راحل(ع) به چيزي جز عزت و سربلندي اسلام و برافراشتن پرچم توحيدي در سراسر گيتي نمي انديشند. و در اين راه از بذل مال و جان و فرزند هيچ گاه دريغ نكرده اند.

بنا به شرايط و مشكلاتي كه آن روز وجود داشت خانواده تصميم گرفت پيكر مطهر شهيد را در شهر اهرم به خاك سپارد.