خاطراتي از مادر شهيد

شهيد سرباز بوده وايشان دومين فرزند خانواده بوده و سومين اعزام شهيد شد و ايشان شش ماه از سربازي مي گذشت و اخلاق ايشان خيلي خوب بود و از او راضي بودند و هيچ گاه از او احساس ناراحتي نمي كردند چه بيرون از خانه چه داخل خانه تمام اقوام و خويشان كلا او را دوست داشتند هميشه در مراسم شركت مي كردند و فعاليت زياد داشتند و ايشان نمازش را اول وقت مي خواند و در كارهاي خانه به مادر كمك مي كرد حتي خياطي هم در خانه انجام مي دادند كه در اقوام و خانه بهترين فرزند بوده وحتي مادر را تنها نمي گذاشت و بيشترين مواقع با مادر در خانه به كارهاي ايشان مي پرداخت و به كارهاي عبادت زياد مي پرداخت ودر ماه مبارك رمضان قرآن مي خواند و آخرين بار از صبح تا غروب پيش مادر بوده و با مادرش خوش وش مي كرد و با مادرش و پدرش و اقوام ودر آخر با همسر خداحافظي مي كند و هزار تومان به همسر مي دهد كه براي خرج در آمد خانه استفاده كند و تاكيد مي كند كه به مادرش هم بدهد . قبل از رفتن به سربازي ازدواج مي كند و حاصل اين ازدواج يك پسر مي باشد و شهيد بچه اش را نمي بيند قبل از رفتن يكماه بود كه همسرش حامله بوده و مادر هميشه دعا مي كند كه شهيد در خواب ببيند ولي هنوز در خواب او نيامده ولي پدرش يكبار خواب او را مي بيند كه جلو در اتاق ايستاده كه دو دستش اين ور و اون ور در اتاق گرفته و پدرش ناراحت مي شود بر مي گردد مي بيند كه پسرش شهيد شده به خاطر شغل پدرش خارج بوده هنگام خبرشهيد 15 روز طول مي كشد وبه چند نفر از همرزمان او چند روز مرخصي داده تا به شهر خود رفته و به خانواده شهيد خبر شهادت فرزندشان را بدهند ولي آنها بعد از رفتن جرات گفتن اين خبررا نداشته وساك شهيد را نيز به او نميدهند و بعد از 15 الي 20 روز به خانواده شهيد خبر دادند .

 

شهيد به روايت پدر

شهيد اولين فرزند من مي باشد .در خانه بسيار شوخي مي كرد . با لبخند با افراد خانه برخورد مي كرد . هميشه سعي داشت مشكلات بيرون را وارد خانه نكند  . هيچ وقت تنهايي بر سر سفره غذا نمي نشست . دوست داشت  همه افراد خانه با هم بر سر سفره غذا بنشينند . مي كفت : اگر غذا بهترين غذا باشد تنهايي هيچ مزه اي ندارد .يك روز در خانه بودم كه خبر دادند طاهر با همسرش درشيراز تصادف كرده اند و بايد به شيراز بروي . من  به شيراز رفتم  در آنجا  واقعيت را به من گفتند . شوكه شدم .  برايم خيلي سخت بود.

 

خاطره هايي از دوستان و خويشاوندان شهيد :

تازه از دبي  برگشته بودم و در خانه مشغول استراحت بودم ناگهان ديدم در كوچه سرو صدايي مي آيد . فورا از خانه خارج شدم  ديدم  همسايه ها دارند دعوا مي كنند . كوچه خيلي شلوغ بود . افراد زيادي جمع شده بودند . در لحظه اول  طاهر را نديدم  .ولي وقتي نزديك دعوا شدم متوجه شدم طاهر در بين دعواكنندگان است و دارد آنها را از هم جدا مي كند . ناگهان ديدم  چيزي به پيشاني  طاهر اصابت كرد  .  شدت ضربه طوري بود كه پيشاني اش را شكست . خون فراواني از وي مي ريخت  .اول مي خواستم با آنها درگير شوم . ولي بر خود مسلط شدم و بهتر ديدم  به طاهر برسم . وي را درون خانه بردم و پيشاني اش را شستشو دادم . بعد از مداواي وي خيلي بر سر وي داد و فرياد كردم . گفتم وقتي كسي دارد دعوا مي كند تو نبايد بروي  بين آنها وساطت و ميانجگري كني . اما حالا كه دارم به اين موضوع فكر مي كنم پشيمان هستم و فكر مي كنم  حق با طاهر بوده است . من اشتباه مي كرده ام .