به گفته ي برادرش « عابد » : « پس از پدر و مادر ، يكي از حاميان و پيشوانه هاي اعضاء خانواده محسوب مي شد . از كويت براي ما لوازم التحرير و لباس مي فرستاد تا با دل خوشي و آرامش ، بتوانم درسمان را بخوانيم . »

برادرش ناصر مي گويد : « در راهنمايي خيام درس مي خواندم . برادرم و چند تن از نيروهاي فعال انقلابي در وحدتيه گروههايي تشكيل داده بودند . از بوشهر ، اسلحه مي آوردند و آموزش مي دادند . در مدت دو ، سه ماه ، هر روز صبح زود مرا از خواب بيدار مي كرد و پس از اقامه ي نماز همراه با نيروهاي بسيجي به كوه هاي اطراف محل مي رفتيم و برادرم آنها را آموزش مي داد . اجراي رزم هاي شبانه كه من براي اولين بار از وي مي شنيدم ، حال و هوايي خاص به نيروها مي بخشيد . »

آقاي مزارع زاده مي گويد : « جليل ، انساني سلحشور و دلير بود . تا به حال ، ميدان نبرد و مشكلات آن را لمس نكرده بوديم . او نمي خواست روحيه ي بچه ها بشكند . به همين خاطر ، هر وقت مواد غذايي نبود و بچه ها گرسنه مي شدند ، سعي مي كرد به هر طريق غذايي پيدا كند ، آن هم از طريق ثمر نخل ها . گاهي مي شد كه تا دو روز غذا نداشتيم . »

از جليل وان چهره ي جاويد خندانش بگو

دشمن از آن جان فشاني ، گشته حيران ياد باد

پدرش از همان روزها خاطره اي دارد : « فصل تابستان روبه اتمام بود و داشتم در حياط منزل ، خرماهاي باغمان را كه برداشت كرده بوديم بسته بندي مي كرديم . من هم كاتن خرمايي در دست داشتم . سايه اي روي سرم افتاد . نگاهي كردم ، ديدم جليل است و كيفي هم در دست دارد . كجا ؟ خير باشد . گفت : « پدر جان ! مي خواهم به جبهه بروم مگر نشنيده اي كه امام فرموده : هر كس كوله پشتي خود را بردارد و آماده ي رزم شود ، من نيز مي خواهم به نداي امام لبيك گويم . بلند شدم و گفتم : « پسرم ، مگر چند روز از ازدواج تو گذشته . تو تازه دامادي . در ضمن ، مگر امشب ، شام دعوت دايي مصطفي نيستيم ، دايي ناراحت مي شود . چهره اش كمي تغيير كرد و گفت : « ولي اجابت نكردن دعوت امام ناراحتي دارد نه دعوت دايي مصطفي . »  وقتي تصميم آگاهانه و مصرانه ي وي را ديدم . گفتم خداوند پشت و پناهت . »

حاج حسن مزارع زاده . بيان مي دارد : « همه ي مردم سر پل جمع شده بودند . ما گروهي بيست و دو نفره ، آماده اعزام به بوشهر بوديم . پس از بدرقه ي مردم به بوشهر رفتيم و مدت هشت روز آن جا ، آموزش نظامي مي ديديم . چند شب قبل از اعزام به جبهه به جليل گفتم : تو تازه داماد هستي . حداقل براي خداحافظي هم كه شده سري به همسرت بزن . ابتدا قبول نكرد ولي با اصرار من ، يكي از شب ها به خانه رفت و فرداي همان شب به ما ملحق شد . پس از هشت روز ، به مقصد آبادان رهسپار شديم . »

جانباز ، علي اصلاح طلب كه در اين صحنه ي خونين ، يك پايش را تقديم به اسلام و ميهن كرده ، مي گويد : « اوايل جنگ بود . به همراه عده اي از برادران همشهري ، به جبهه اعزام شديم . ابتدا در اهواز مستقر شديم ؛ سپس ما را به بندر امام خميني (ره) و از آن جا به جبهه ي ذوالفقاري بردند . از جمع تا غروب جلسه ي سخنراني و توجيهي براي ما گذاشته بودند . بعد از ظهر نيز ما را بر ماشين بزرگ سوار كردند و به طرف خط مقدم روانه شديم . تعدادمان زياد بود و به زحمت در ماشين جاي مي گرفتيم .

حدود ساعت سه يا چهار بعد از ظهر بود كه ماشين ما را زير آتش  شديد توپ و خمپاره قرار دادند . احتمالاً نيروهاي ستون پنجم ، به دشمن بعثي خبر داده بودند . ماشين ما بدون توجه به آتش شديد به حركت خود ادامه داد . ناگهان مورد اصابت خمپاره قرار گرفت . من و شهيدان « دهداري و برازجاني » كنار يكديگر نشسته بوديم . يادم مي آيد كه پاهايم از ماشين ، آويزان شده بود . وقتي ماشين ، مورد مورد اصابت قرار گرفت ، از بالاي ماشين به پايين پرت شديم . شهيد برازجاني ، در دم جان به جان آفرين تسليم كرد ولي دهداري ، از ناحيه ي پا مجروح گرديد و مي توانست به زحمت راه برود ، چون آمبولانس ، دير رسيده بود و چند ساعتي در اعزام ايشان به پشت جبهه تعلل ايجاد شده بود ، او نيز به خيل شهدا پيوست . »

پدر ، شب شهادت فرزند در عالم خواب مي بيند كه هواپيمايي سياه رنگ روي حياطشان در پرواز است . پس از چند دقيقه در حياط منزلش فرود مي آيد و از خواب مي پريد : « از خواب كه پريدم ، خوابم را براي مادر جليل تعريف كردم كه صبح زود به باغتان رفتم . حال عجيبي به من دست داده بود . به دوستم گفتم : اصلاً امروز توان كار را ندارم . از او خداحافظي كردم و به طرف منزل حركت كردم . نزديكي هاي منزل ،كه رسيدم ، ديدم جمعيتي زياد تجمع كردند و همه ناراحت بودند . پرسيدم چه اتفاقي افتاده ؟ ناگهان همسر جليل را ديدم كه اشك ريزان به طرفم مي آيد ؛ دست در گردنم انداخت و گفت : عمو جان ! جليل شهيد شد . » نمي دانستم چه كنم ؟ سرم را رو به آسمان كردم و خدا را سپاس گفتم . پس از چند دقيقه ، راهي برازجان شديم . پيكر مطهرش را كه ديدم روحيه ام را از دست دادم . حالم دگرگون شد و نتوانستم در دفن آن پيكر عزيز و پاك شركت كنم ؛ اما پس از آن ، خداوند بزرگ به من قوتي بخشيد و مردم خوب زادگاهم نيز مرا تنها نگذاشتند .  مادر و همسر آن شهيد بزرگوار ، بر بالين مطهر وي حاضر شدند و با پيكر پاكش وداع كردند . همسرش ، پس از چند سالي كوتاه ، ديدار يار غايب را تحمل نكرد و به سويش پر كشيد .

حاج علي برازجاني ، پس از شهادت فرزند برومند خود ، چندين بارها او را در جواب ديده و به روح او متوسل شده است : « دندان درد بسيار شديدي داشتم . به دكتر مراجعه كرده بودم ،  خيلي اذيت مي شدم . به روح فرزندم متوسل شدم . شب او را در عالم خاب ديدم كه همراه با دوستانش به ديدنم آمدند . جلوي آنها بلند شدم و تعارف كردم كه بنشينيد . گفتند : « ما ، مآموريم شما را شفا دهيم ناگهان از خواب پريدم و احساس درد نداشتم و ديگر دندان درد نگرفتم . بار ديگري در خواب ديدم كه در گلزار شهداي وحدتيه ايستاده ام . رو به طرف قبر شهدا كردم . ديدم همگي بيرون از قبر هستند ! تعجب كرده بودم . همگي گفتند : « از بس افراد نادرست نزد ما دفن كرده اند ، نمي توانيم اينجا بمانيم .

مي خواهيم به كربلا برويم . »

چندين شب قبل از شهادت جليل ،   خانم « بيگم بحريني » خواهر شهيد « جعفر بحريني » در عالم خواب ديده بود كه تعدادي زنان محله كنار دره ،  در حال شستن ظرف ها بودند :  ناگهان ديدم از سمت غرب ، هواپيمايي جنگنده به طرف شهر در پرواز است . يك راست به طرف منزل حاج علي برازجاني رفت و دو تير به آن جا شليك كرد . بلند شدم و سريع به طرف منزل برادرم حركت كردم وقتي رسيدم ديدم حضرا امام در اتاق نشسته . پدر مرحوم عباس بحريني و والدين شهيد برازجاني نيز آن جا بودند . پدر ، كاغذي به امام داد و گفت : « اشعاري در اين مرقوم فرماييد » امام كاغذ را گرفتند و نوشتند . پدرم آن را گرفت و در جيبش گذاشت . شخصي آن جا نشسته بود كه من او را نمي شناختم . او هم يك بسته ي بيست هزار توماني به مادر شهيد برازجاني داد . از خواب پريدم و خوابم را براي برادرم حسين ، تعريف كردم . او گفت : « فعلاً چيزي نگو » من هم نگفتم تا اين كه خبر شهادت جليل را آوردند . هنوز پدر و مادرش نمي دانستند . خواب را براي مادر شهيد  تعريف كردم . مادرش گفت : « ان شاء الله پسرم سر صدام را مي آورد . » پس از آن ، آنان هم خبر شهادت آن شهيد بزرگوار را شنيدند .