هرولهی هاجر تا کربلا

سال 1328، خانهی حسن در روستای سیاه منصور دشتستان پر از تکاپو و هیاهو شد؛ هیاهویی که ناشی از تولد فرزندی بود که آمدنش روز مرگی زندگی را بر هم میزد و آن را به کام حسن و شیرین، شیرین مینمود.

شب بود که مادر به خانه بازگشت. حالی برایش نمانده بود. شوریدگیاش را کمی میپوشاند و کمی هم آشکار میکرد. خیلی نگران خواهرهایش بود. غافل از این که تمامی این وقایع، حکمتی داشت و در آن رازی نهفته بود که با آشکار شدنش در سر موعد خود، قصد پروردگار حکیم، نمایان و روشن میشد. بیتابیهای مادر را که دیدم به دفتر حج و زیارت رفتم تا میتوانستم سر و صدا کردم که اگر شما درست بررسی کرده بودید، و یا موقع نامنویسی، خبر داده بودید، چنین مشکلی پیش نمیآمد. آن بندگان خدا هم خیلی معذرت خواهی کردند و خیلی سریع کارهای تمدید گذرنامه را انجام دادند. به خانهی پدر رفتم، گذرنامهی مادر را به او دادم. داشت از خوشحالی پر و بال درمیآورد پر و بالی که او را تا کربلا میرساند. یکی از آشنایانمان با دیدن دلتنگیهای مادر، یک کاروان به او معرفی کرد که بدون ماندن در انتظار نوبت، در صورت تکمیل شدن تعداد مسافرها، حرکت میکرد. مادر خیلی زود به آقای علی دهقان، نمایندهی کاروان مراجعه کرد و هماهنگیهای لازم را انجام داد. عجیب بود که خیلی زود کاروان تکمیل شد و آمادهی سفر. دو روزی نمیشد که خالههایم از کربلا بازگشته بودند و مادرم داشت به سمت سرزمین پر بلا حرکت میکرد یعنی چیزی کمتر از دو هفته از بازگشت مادر از مرز. هرولههای هاجر داشت کار خودش را میکرد؛ هرولههایی که از کوههای وحدتیه تا مرز ایران و عراق، وسعت داشت و نفسش را از نفس انداخته بود. نرسیدن به زمزم حسین علیه السلام، فرصتی برایش فراهم کرده بود تا به تمامی، از دنیای دون، دل ببرد و خالصانهتر به هروله بپردازد. حالا گویی از دور، جوششهای زمزم حسین و آب حیات بخش و شفا بخشش را میدید اما تا نرسیده و با وجودش، آن را لمس نکرده بود، باور نمیکرد که آن را یافته باشد و از چشمهاش حیات یابد.

 

شاهدی ارواح پاک و مطهر شهدا بخصوص شهدای زن استان بوشهر صلوات

الهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم ادامه مطلب