روستای ((بیدو))نخستین قدم های بهار را برشانه ی دشت های حوالی خود دید...هزار و سیصد و چهل و نهمین سالی بود که بهار،اسب سوار مغرورِ مهربان، بیابان های صبورِ جنوب را از زیر شلّاق های سوز و گدازِ سرما و گرما بر می کشید ...نخستین روز فروردین، بوی شکوفه هایی و آفرینش،جان و جهانِ دشت ها را نواخته بود...

در خلوت آسمان ، ستارگان منتظر قدم هایی بودند تا دنیای روستای ((بیدو)) را صفایی دیگر بخشد...وماه مشتاقانه نظاره گر لبخند کودکی بود، تا پاکی ها را معنایی دوباره بخشد و روزگاری، نام دهکده ی لبریز از تنگدستی و مرومیت را، زیر نورِ خود پهن کند و بر آن رنگی از لاله و زیبایی بپاشد... وقتی صدای گریه ی کودک در ده پیچید ، غنچه های شادی، در خانه ی غلامرضا شکفتند، تا شاهد بهاری دیگر از طراوت و پویایی و امید باشند...پنجه در پنجه ی نسیم، همراه با نهال های نخل های نخل و زمزمه های ایمان و خرسندی روستا رشد می کرد و می بالید...در 6سالگی وارد مدرسه شد و شاگرد اول تحصیلات ابتدایی در روستا بود...درس می خواند و خانواده اش شاهد شکوفایی اش بودند...برای ادامه تحصیل به شهرستان ((امیدیه)) در استان خوزستان رفت.پس از اتمام دوره ی راهنمایی در دانشسرای تربیت معلم، در رشته آموزش ابتدایی ادامه ی تحصیل داد.روز بیست و هفتم فروردین 1367 با شوق فراوان کوله بار سفر بربست و به جبهه عزیمت نمود...پای در دیاری گذاشت که خاکش سجده گاه ملایک بود... در چهارم تیرماه 1367 در جزیره ی مجنون... در نبرد با دشمن متجاوز، مفقود شد و پیدای پنهان عرصه ی شهادت گردید... روحش نظاره گر تلاش بی وقفه ی گروه تفحص بود که پس از 12 سال، پیکر پاکش را یافتند تا در روز 12 خرداد 1379 پس از تشییع، در گلزار شهدای دیلم  به خاک سپرده شود...و آسمان ، شرمنده ی نگاه بارانی او بماند...

چو گوهری به صدف های دل نهان بودی                        همیشه سنگ صبوری بر ایمان بودی

نشان پاکی و ایثار باید از تو گرفت                                که در جزیره ی مجنون،تو بی نشان بودی...