بسم رب الشهداء و الصديقين

اينجانب صفدر فهيمي فرزند محمد وصيتم را با نظارت و شهادت خداوند تعالي آغاز مي‌كنم .

با سلام و درود فراوان به منجي عالم بشريّت حضرت ولي عصر(عج) و نائب برحقش بزرگ رهبر مستضعفان جهان امام خميني خصوصاً به رزمندگان سلحشور جبهه‌هاي نبرد حق عليه باطل از كربلاهاي ايران تا كربلاي خونين حسين(ع) .

خداوند بزرگ عزوجل را صدهزار بارسپاس مي‌گوئيم كه بر اين بنده‌ي حقير خود منّت نهاد تا بتوانم چند كلمه‌اي براي ملتم و خانواده‌ام صحبت كنم . اما ، بارالها چه بگويم و براي كه بگويم ، براي ملتي كه دلش و قلبش براي اسلام مي‌تپد ، براي ملتي كه براي تمام مستضعفان و مسلمانان جهان نمونه است . اي ملت غيور و اي امت شهيدپرور اين را بدانيد در موقعيّتي كه ما قرار داريم دشمن نفسهاي آخر خود را مي‌كشد و جنگ به حساس‌ترين نقطه‌ي خود رسيده است و اگر در اين حال در جبهه‌ها كمبود احساس شود و سنگرها خالي بماند دشمن فرصت‌طلب و سفّاك ضربه‌ي مهلك خود رابر پيكر پاك و مقدس اسلام وارد مي‌كند و خداي ناخواسته خون شهداي اسلام  ، مخصوصاً شهداي اين انقلاب پايمال مي‌شود بنابراين همگي آستينها را بالا بزنيد و از جنگ و جهاد و شهادت در راه خدا نهراسيد و بر دشمنان خونخوار اسلام چون آمريكا و شوروي و اسرائيل و امثالهم بتازيد و با پنجه‌هاي مستحكم و زجرديده خود گلوي آنان را فشرده و حق مظلومان جهان را از حلقومشان بيرون بكشيد كه خداوند باشماست . سنگرها را خالي نگذاريد سنگرهايي چون نماز جمعه ـ مساجد ـ مدارس و مخصوصاً شركت در دعاهاي كميل و غيره را فراموش نكنيد . اي ملت غيور سعي كنيد كه درزمان احتياج ، پدري چون ابراهيم و پسرها چون اسماعيل آمادگي خود را در راه خدا اعلام داريد و در زمانيكه عزيزان خود را از دست مي‌دهيد چون زينب‌ و ام‌كلثوم درمقابل دشمن ايستادگي كنيد و صبور باشيد و مواظب باشيد كه فرزندانتان به فساد و بي‌بندو باريهاي غربي تن در ندهند و شما اي خانواده‌هاي شهدا و اي چشم و چراغ ملت ايران ، صبور باشيد و از مرگ فرزندانتان ناراحت نباشيد. خداي ناخواسته نااميد نشويد و اين را بدانيد كه كربلا رفتن خون مي‌خواهد و به سادگي و بدون رنج و زحمت هيچ كاري امكان‌پذير نيست. اما پدر و مادر عزيزم دلم مي‌خواهد اگر خداوند شهادت را نصيب من كرد برخوردتان همچون برخورد امام در شهادت فرزندش باشد . دلم مي‌خواهد در شهادتم جشن بگيريد و برايم اشك نريزيد چرا كه شهيد به معشوق ديرينه‌اش يعني الله مي‌رسد و اگر اشكي مي‌ريزيد براي رضاي خدا و نيز براي مظلوميّت سالار شهيدان باشد نه براي رفتن من .

اينجانب آگاهانه و از روي اختيار چنين كاري را انتخاب كرده‌ام و اين راهيست كه آقا اباعبدالله و يارانش به سوي آن شتافتند . پدرجان در هنگام تشييع جنازه‌ام دستانم را از تابوت بيرون بگذاريد و يكدستم را مشت كنيد تا همه بدانند و ببينند كه من تا آخرين نفس با شعار « جنگ جنگ تا پيروزي » رفته‌ام و يك دست ديگرم را باز بگذاريد تا همه بدانند كه انسان در اين سفر چيزي را با خود نمي‌برد . چشمانم باز باشد تا دشمنان ببينند كه من با چشمي باز و ديده‌اي آگاه رفته‌ام پاهايم را بيرون بگذاريد تا همه بدانند كه من اين راه را با پاهاي خودم و اختيار خودم آمده‌ام . خواهران عزيزم حجاب را هميشه و در همه حال حفظ كنيد كه حجابتان كوبنده‌تر از خون ماست ، كه اگر حجاب شما نبود انحراف و تزلزل اين انقلاب هميشگي بود . شما مي‌توانيد با حفظ فريضه‌ي الهي ، سلاح گرم ما را كه هنوز بر زمين نيافتاده برداريد و مشتي محكم بر دهان غربيان پست بزنيد .

برادرانم ؛ اگر من به شما بي‌احترامي و ظلمي كرده‌ام مرا ببخشيد، و دوستان را هرگز رها نكنيد . ضمناً سعي كنيد پدر و مادر هميشه از شما راضي باشند . در آخر از دوستان عزيزم حلاليّت مي‌طلبم و طلب بخشش مي‌كنم .

به اميد پيروزي رزمندگان اسلام

خدايا ، خدايا ، تا انقلاب مهدي خميني را نگهدار !

مورخه 10/3/66

صفدر فهيمي ادامه مطلب

در محضر مادر شهيد

برخورد شهيد با اعضاي خانواده

او چند بهاري كه پيش ما بود هيچگاه ما را اذيت نكرد . او با برادران و خواهرانش مهربان بود و برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌هايش را نيز بسيار دوست مي‌داشت . هميشه به برادران و خواهران كوچكترش سفارش مي‌كرد به من و پدرش احترام بگذارند .

پيام به مادرش در آخرين لحظات

بعد از آنكه از تشييع جنازه دوست شهيدش (محمود طلاييان) كه هم‌سنگرش بود برگشت و آخرين خداحافظي را با من و پدرش كرد ؛ من مي‌خواستم لباسهايش را بشويم كه اجازه نداد و گفت : مادر مرا حلال كن ، شايد من ديگر برنگردم .

احساس مادر شهيد و پيام او

حال كه به عنوان مادر شهيد هستم  احساس خوشحالي و افتخار مي‌كنم . خوشحالم كه پسرم در راه دفاع از دين و ملتم شهيد شده است .

پيام من اينست كه مردم از راهي كه شهدا رفته‌اند ، منحرف نشوند . زيرا اگر شهدا نبودند ما هم الان اينطور آزاد و سربلند نبوديم . هيچگاه ياد و خاطره‌ي آنها را از ياد نبريم و طبق وصيت‌نامه‌هاي آنها عمل كنيم .

 

 

 

 

در محضر برادر شهيد

« حيدر فهيمي »

 

 گذشته‌هاي شهيد

درست يادم مي‌آيد در صبحي تابستاني در تيرماه برادرم صفدر ديده به جهان گشود . از زمانيكه متولد شد ، پدرم علاقه و مهر شديدي به او داشت . هروقت از منزل بيرون مي‌رفت دست صفدر را مي‌بوسيد و براي برگشتن نيز چنين بود . تولد او برابر شد با سختيهاي  پدرم . به همين خاطر پدرم سختيها را به خاطر او و به عشق او تحمل مي‌كرد .

برادرم چونكه پدر به او علاقه‌ي زياد داشت و او را نوازش مي‌كرد آنچنان ترس و دلهره‌اي از او نداشت . ولي روي مادرم حساب مي‌برد  . شايد به خاطر احترام خاص او به مادرم بود يا چيز ديگر ،  من تا الان هم نفهميده‌ام ولي همين قدر ميدانم كه او . . .

او بسيار مظلوم بود . پدرم بعد از او به نوعي ذره‌ذره آب شد و از دنيا رفت .

از بدو تشكيل بسيج ، او خانه‌ي خود را در بسيج بنا نهاده بود . شايد من كه برادر بزرگتر او بودم اينهمه عشق و علاقه‌اي كه او داشت در خود نمي‌ديدم .

يكي از همرزمان او نقل كرده كه در زمانيكه با شهيد در يك منطقه براي خدمت مقدس سربازي ما را فرستادند ، فكر نمي‌كردم كه بتوانم حتي لحظه‌اي در كنار او بگذرانم ، ولي اخلاق خوش و گذشت او چنان بر من تأثير گذاشت كه امكان جداشدن براي ما محال بود .

بعد از عمليات والفجر8 كه منجر به آزادسازي فاو گرديد . او در منطقه‌ي جنوب در پست خدمه‌ي كاتيوشا كار مي‌كرد . وقتي چند روز بعد از عمليات در آن سرماي زمستان به خانه برگشت يكي از بهترين شبهاي زندگي براي پدر و مادر و اعضاي خانواده بود . فكر نمي‌كنم شبي بهتر از آن شب در طول عمرم برايم پيش بيايد . ادامه مطلب

خاطره‌اي از شهيد از زبان برادرش در منطقه عملياتي       

تماشاگران ما گلوله‌هاي توپ و خمپاره‌اند !

برادر شهيدم كه با شهيد طلاييان دوست بودند هردو راننده‌ي بلدوزر بودند و با هم روي يك دستگاه كار مي‌كردند . چون من خودم در منطقه بودم ، يك روز عصر ديدم او با محمود عزيز مشغول كوتاه كردن موي سر خود بودند . آنها آنقدر موهايشان را با قيچي بد اصلاح كرده بودند كه هركس به آنها نگاه مي‌كرد خنده‌اش مي‌گرفت . به برادرم گفتم : اين چه وضع اصلاح كردن است ؟ در جواب هردو گفتند : ما كه چفيه مي‌بنديم . تماشاگران ما هم كه گلوله‌هاي توپ و خمپاره‌اند . ديگر هيچ عيب و ايرادي هم نمي‌بينيم . درست فرداي آنروز محمود طلاييان به درجه‌ي رفيع شهادت دست يافت . خيلي متأسف شدم كه چرا روز قبل بابت اصلاح موي سرشان ، به آنها زياد خنديده بودم .

ويژگيهاي خاص شهيد

او عاشق بسيج و امام بود . او از دنيا هيچ نداشت ، بجز عشق به امام و ولايت . مي‌گفت : چرا ما اموراتمان را خودمان انجام ندهيم و منتظر باشيم تا يكي پيدا شود كارهايمان را انجام دهد .

خاطره‌اي بعد از شهادت شهيد فهيمي از زبان برادر شهيد

يك روز در اهواز در ستاد كربلا ، يكي از برادران مرا در بغل گرفت ، بعد از سلام و احوالپرسي گفت : صفدر مرا نمي‌شناسي !؟ در قم آموزشي بوديم ! ؟

نگاهي به چهره‌اش انداختم و به او گفتم: برادرش هستم . صفدر شهيد شده است با شنيدن اين سخن زارزار گريست و شرمنده شد و سرش را پايين انداخت و ديگر هيچ نگفت .

چگونگي شهادت

من خود به چشم خويشتن ديدم كه جانم مي‌رود !

بله ، درست 40 روز بعد از شهادت دوست صميمي‌اش محمود طلاييان به دستور فرمانده‌ي گروهان كه آن زمان شهيد اسفنديار نوبخت بود ،20 ليتري بنزين با قايق فرستاده بودند كه خودشان داوطلب مي‌شوند كه 20 ليتريهاي بنزين را به موقعيت خواسته شده برسانند . تازه آب اروند در حال جزرشدن بود و مي‌بايست دوشب اينكار صورت مي‌گرفت . با قايقي كه برادر بسيجي كاووس آزمون مسئوليت آن را به عهده داشت به همراه سه نفر از دوستان يكي از خورموج ، ديگري از دوراهك و برادر رزمي از روستاي سنا راهي موقعيت شدند . ولي پس از برگشت چون جزر كامل صورت گرفته بود و سرعت آب نيز بيش از 90 كيلومتر بود قايقشان را واژگون كرده بود كه عده‌اي از آنها توانسته بودند خود را نجات دهند وقتي به صحنه رسيدم ديدم كه بچه‌ها دارند خود را نجات مي‌دهند و من هم به چشم خود شاهد شهادت برادرم بودم . ادامه مطلب

ادامه مطلب

ادامه مطلب