شهید از زبان همرزمانش

چند روزي از شروع جنگ مي‌گذشت. من به همراه تعداد زيادي از دوستان، از بوشهر عازم خرمشهر شديم. در آغاز ورودمان به شهر، آنچه بيش از هر چيز توجه ما را به خود جلب كرد، صداي انفجار توپ و خمپاره و تيربار و آرپي‌جي بود كه از هر سو به گوش مي‌رسيد.

مردم خرمشهر، بسيجيان و پاسداران را مي‌ديدم كه با عشق و ايثار، مشغول دفاع از شهر بودند. ديدن اين صحنه‌ها بود كه به ما دل و جرأت بخشيد و روحيه‌ي ما دو چندان كرد.        ما يك گروه 9 نفري بوديم كه زير نظر شهيد ارجمند فعاليت مي‌كرديم و امكانات ما نيز بيشتر شبيه امكانات نيروهاي چريكي بود؛ يك گروه 9 نفري چريكي، با امكانات محدود شامل يك آرپي‌جي، تيربار و چند سلاح ژ 3 .

خرمشهر هنوز سقوط نكرده بود و گروه كوچك ما از چنان روحيه‌اي برخوردار شد كه تك تك افراد گروه مي‌گفتند: « حتي اگر تكه تكه هم شويم، دست از دفاع بر نخواهيم داشت!»

در يكي از ساختمان‌هاي دو طبقه‌ي خرمشهر مستقر شديم. فاصله‌ي ما تا مسجد جامع، كه محل اصلي درگيري بود، كمتر از 200 متري بود.

عراقيها كم‌كم داشتند به ما نزديك مي‌شدند و ما هم با همان امكانات، در طبقه‌ي دوم ساختمان مستقر بوديم و از خودمان دفاع مي كرديم. صداي تير عراقيها لحظه به لحظه نزديك‌تر مي‌شد و ما هم براي دفاع، خودمان را آماده‌تر مي‌كرديم.

شور و شوق نبرد، هر لحظه در چهره‌ي بچه‌ها نمايان‌تر مي‌شد. وقت نماز ظهر كه شد، به نوبت نمازمان را خوانديم و از پنجره‌ي ساختمان به سمت عراقيها تيراندازي ‌كرديم.

تا ساعت 1:30 دقيقه‌ي شب نيز صداي عراقيها به گوش مي‌رسيد و آنها حلقه‌ي محاصره را هر لحظه تنگ‌تر مي‌كردند.

دقايقي بعد، دو نفر از نيروهاي ما تير خوردند و من به «ارجمند» اسرار كردم كه من و يكي از سربازان، تيراندازي مي‌كنيم، شما از زير آتشي كه ما ايجاد مي‌كنيم، رد شويد و از منطقه‌ي خطر دور شويد، اما او قبول نكرد.

احساس مي‌كردم كه بايد هر چه زودتر محل را ترك كنيم، ولي روحيه‌ي بچه‌ها و شور و شوق مردم را كه مي‌ديدم، تصميمم عوض مي شد و به خودم مي گفتم:«نه! بايد بايستيم و مقاومت كنيم!»

هيچ چاره اي نبود. به بچه‌ها اعلام كردم: «عقب‌نشيني كنيد!» اما آنها باز هم قبول نكردند. من، مجدداً به «ارجمند» اسرار كردم كه من و يك سرباز مي‌مانيم و تيراندازي مي‌كنيم، شما از زير آتش ما رد شويد، اما او باز هم قبول نكرد. گفتم: « پس، من و تو آتش مي‌كنيم تا پنج نفر از سربازان از كوچه عبور كنند!»

«ارجمند» تيراندازي كرد تا من از كوچه عبور كنم. هنوز از كوچه فاصله‌ي زيادي نگرفته بودم كه يك مرتبه صداي انفجار بمب از ساختمان به گوشم رسيد.

من و پنج سرباز از معركه خارج شديم اما نمي‌توانستم جلوي ريختن اشكم را بگيرم. اشك از چشمانم سرازير مي‌شد و همچنان حسرت آن همه ايثار و عشق را كه در وجود او فواره مي‌زد، مي‌خوردم.

به مقر خودمان برگشتيم. فرداي آن روز، تعدادي از كماندوها و تكاورران، جسد شهيد ارجمند را به عقب منتقل كردند و از منطقه خارج كردند.

فرداي آن روز، خرمشهر به دست عراقيها افتاد و پيكر شهيد ارجمند نيز در روز 13 آبان 1359 تشييع گرديد.