شهید محمود احمدی در سال ۱۳۴۷ در درواهک دیده به جهان گشود. هفت ساله که جهت فراگیری علم و دانش، وارد مدرسه شد و تا کلاس سوم دبستان درس خواند، اما به علت فقر و تنگدستی ناچهار مدرسه را رها کرد و به یاری خانواده شتافت و به کارگری پرداخت. هفده ساله بود که پیروی از سنت محمد، ازدواج نمود.

در سومین سال جنگ تحمیلی بود که هوای جبهه های نبرد حق علیه باطل و یاری رساندن رزمندگان، شوری دیگر در سر او به وجود آورد و به همین خاطر با دیدن آموزش نظامی، آماده رزم با صدامیان کافر شد. شهید در بسیج، حضور فعال داشت، زیرا آنجا را مدرسه عشق یافته بود. با عشق به امام و انقلاب اسلامی، رزمنده ای مخلص و فداکار بود، به همین خاطر بارها در جبهه شرکت جست که از این جمله می توان عملیات های بدر، قدس ۴ ، والفجر ۸ ، کبرلای ۴ و کربلای ۵ را نام برد. شهید بارها با وجود به اتمام رسیدن مأمورتیش، جهت شرکت در عملیات، مأموریت های خود را تمدید می کرد. برای هر مسئولیتی که توسط فرماندهان اعلام می شد، آمادگی کامل داشت و با روحیه عالی پاسخ می گفت. در عملیات والفجر ۸ مسئولیت قایقران داشت، مجرح شد.

آخرین حضور شهید در سنگرهای مقاومت و ایثار در عملیات پیروزمندانه کربلای ۵ بود. شهید قبل از اینکه به خط مقدم برود، خبر شهید شدنش را به دوستانش اعلام کرده بود . حتی به یکی از همسنگرانش گفته بود به مادرم بگو که محمود دیگر بر نمی گردد و شهید می شود.

مزدوران بعثی، پیشانی مبارک او را که جای سجده های طولانی اش در نمازها بود، نشانه گرفتند که بر اثر این جراحت، بیهوش شد و او را به بیمارستان نمازی شیراز منتقل کردند که پس از چند روز بستری در تاریخ ۱۵/۱۱/۱۳۶۵ دعوت حق را لبیگ گفت و به سوی خدای خویش شتافت و به فیض عظمای شهادت نائل آمد.