با نام خداوند وصيت‌نامه خود را شروع مي‌كنم همينكه من به آرزوي ديرينه خود كه همان شهادت بود رسيدم من همان راهي را انتخاب‌كردم كه رهبرم حسين به‌ من‌ آموخت ، من ميروم تا شايد بتوانم با قطره خون ناچيز خود و با جان دادن در راه الله و اسلام خدمتي به خدا خلق مضلوم خدا كرده باشم شكر خدا مي‌كنم كه مقداري به من مهلت داد تا اسلام واقعي را بشناسم و در خاموشي جهل از دنيا نروم انقلاب اسلامي باعث شد كه من از پوست خود بيرون آيم و اطرافم را بنگرم و به زندگي از ديدي ديگر نگاه كنم آري امام كاري بس عظيم كرد وي باعث شد كه دنيا از خواب ناداني بيدار شود و انسانيت را دوباره به ياد آورد – من خوشحالم كه قطره خون ناچيزم را فداي اسلام مي كنم يا مي‌توانيم با نثار خون ، خوني كه در مقابل اسلام نا چيز است زمينه انقلاب مهدي (ع) فراهم نماييم – من اميدوارم اين انقلاب زمينه ساز انقلاب حضرت مهدي (ع) باشد من مي خواهم در اين دنياي كثيف كه هر لحضه خوني بي گناه بدست اربابان مزدوري چون كارتر ، صدام ، يزيد و ديگران و ريگانها بر زمين مي ريزد هجرت كنم و يك پيام من به ملت اين است كه همواره شعار حزب فقط حزب ا… و رهبر فقط روح ا… را فراموش نكنند و همواره فقط پشتيبان امام باشند . منافقين و ضد انقلابيون مي خواهند مردم را از صحنه خارج كنند و راه را براي خود باز كنند ولي بهوش باشيد كه اسلام شكست نخورد و هميشه در ذهنتان باشد كه آمريكا دست از نقشه هاي خائنانه و ضد بشري خود بر نخواهد داشت و اي ملت آگاه باشيد كه اگر منافقين همه ما را بكشند و ديگر بزرگان ما را هم بكشند شايد بايد سر جاي خودتان محكم بايستيد زيرا كه اسلام متكي به شخص نيست و با ترور افراد و شخصيت‌ها شكست نخواهد خورد و ملت ما چه كشته شوند و چه بكشند در هر دو صورت پيروزند . خط امام همان خط خداست كسي كه شهادت در راه خدا را سعادت مي‌داند پيروز است ما بايد انقلابمان را به تمام جهان صادر كنيم اسلام احتياج به خون دارد وتنها خون است كه درخت اسلام را آبياري مي‌كند . در تشيع جنازه من فقط ذكر خدا بگوئيد و ا… اكبر را تكرار كنيد مبادا در اين مورد بدگويي به انقلاب شود ، وصيت من به خانواده‌ام : مادرم ، هر گونه افسردگي و ناراحتي باعث ناراحتي روح من مي‌شود ، خوشحال و اميد وار باش مادرم ، من پسرخوبي براي تو نبودم ، اميد وارم كه مرا عفو كنيد.

پدرم درود بر تو كه چون ابراهيم فرزند خويش را به فرمان خداي بزرگ به قربانگاه فرستادي بدان و آگاه باش كه فرزندت هرگز از فرمان خدا از سر باز نمي‌زند و مرگ را در راه خدا سعادت مي‌داند . خواهرم تو چون زينب باش و از هر آنچه عوض كردي بپرهيز و در راه خدا مبارزه كن . برادرم راه خدا بهترين و برترين راههاست ، پيونده و كوشنده در اين راه باش و هميشه مطالعه كن و بكوش راههاي صحيح را بياموز وهمواره به انسانها درس زندگي را بياموز .    

راهـيان كـوي دل رفتـند وما جامانـده ايم

در غريـب آباد چون بيـگانه تنها مانـده ايـم

وقتي مي‌خواست به جبهه برود من مريض بودم ، از او خواستم كه حالا نرود تا حالم بهتر شود . گفت : مادر به خاطر اين كه امام (ره) دستور داده مي‌روم ، مادر ، كاش من هم لياقت شهادت را داشتم. وقت اذان كه مي‌شد به همه اهل خانه مي‌گفت زود باشيد تا به مسجد برويم . با تمام خواهر و برادرانش مهربان بود رفتارش با پدرش اينقدر با ملاطفت و مهرباني برخرد مي‌‌كرد كه اين كارش در بين همه معروف شده بود .  هميشه از افراد پير سر كشي مي‌كرد ، بسيار مقيد به صله ارحام بود . به خواهرانش مي‌گفت مانند حضرت زينب (س) حافظ حجاب خود باشيد ، عبدالرحيم با سن كمي كه داشت بسيار متدين بود و نماز و روزه‌اش قضا نمي‌شد . هم در مسجد حضور فعال داشت و هم شاگرد ممتاز مدرسه بود ، در كارها هميشه به من و پدرش كمك مي‌كرد .

تابستان 58 به همراه خانواده به زيارت مشهد مقدس رفته بوديم ، در تهران يك ديدار عمومي در حسينيه جماران با حضرت امام (ره) بود ، عبدرالرحيم چنان شيفته مقام روحاني امام شده بود كه هيچ آرام و قراري نداشت .

در زمان اسارت ، راديو عراق با اسراي ايراني مصاحبه مي‌كرد و در پايان مصاحبه از آنان سوال مي‌كرد ، دوست داريد چه ترانه‌اي براي شما پخش كنيد در اولين روز اسارت از عبدالرحيم پس از مصاحبه سوال مي‌شود ، كه چه ترانه‌اي را دوست داريد ؟ عبدالرحيم با ايمان قلبي در كمال شجاعت مي‌گويد : ترانه‌ (( حي علي خير العمل )) كه بعد از حرف ايشان با خشم و عصبانيت مي‌برند ، تا به امروز هيچ خبري از آن نداريم .

 خصوصيات اخلاقي شهيد عبدالرحيم زارع از زبان خواهر شهيد ( كبرا زارع ) :

به نام خدا ، يگانه معلم انسان به نام خدا ، يگانه شنوندهُ دردها ، به نام خدا ، يگانه اجابت كننده دعاها ، اي يگانه پناه بي پناهان ، خدايي كه جوشش خونها براي اوست و ريختن خونها براي اوست آنكه مي‌بخشد گناهان را تا سرحد رحمت و لطف . عبد الرحيم براي من يك معلم و الگو بود در عين سكوت پر جنب و جوش بود كمتر حرف مي زد و هميشه متفكر بود با لحني آرام و عاقلانه با اهل خانواده سخن مي گفت دلي صاف و يك رنگ داشت كه سرشار از محبت بود بيانش گيرا ديدش باز و دور انديش بود عاشق خدا و اسلام بود و به نماز و مسجد عشق مي ورزيد . در تحصيل با هوش و مستعد بود به مطالعه كتب مذهبي علاقه اي وافر داشت صبر بسيار داشت و در سختي فقط به خدا متوسل مي شد با هيچ كس به تندي صحبت نمي كرد و به ما و دوستانش سفارش مي كرد مطالعه كنيد مخصوصاً قرآن . به پدر و مادرم هميشه مي‌گفت كه داستان امام حسين ( ع ) كه خدا گمشده او بود ، كه هميشه در جستجوي او بود ، تا اينكه او را يافت و عاشق شد خدا نيز پذيراي عشق پاك او شد و او را به آن جايگاهي برد كه بايد باشد (( من طلبني وجدني… )) تا زماني كه عبدالرحيم در اين دنياي خاكي بود ، كينهُ كسي را به دل نگرفت و هميشه چهره اي جذاب و لباني خندان داشت در آخرين روزهايي كه در كنار ما بود ، فقط جسمش در كنار ما بود ، روحش خدا داند ! در جبهه‌ها ، در كربلا ، در بين شهدا ؟ من نمي‌دانم ! اصلاً آرام و قرار نداشت . زمين تا آسمان عوض شده بود . وقتي مي‌خواست به جبهه برود ، به مادرم مي‌گفت : مواظب فرزندانت و تربينت آنهاباش . به مادرم مي‌گفت: چيزي را كه به به خدا دادي دوباره منتظر بازگشت آن مباش . اميد كه خداوند ما و شما را در تداوم راه برادران شهيدم ثابت قدم‌كند ، و سايه حضرت آيت‌الله خامنه‌اي قلب طپنده پابرنه‌هاي دنيا و جهان اسلام را بر سر ما كم نكند و ظهور حضرت حجت (عج) را نزدكتر  كند . (( اللهم ارزقنا توفيق شهاده )) عمر انسان چون كتابي است كه هر روز آن را ورق مي‌زني و هر روز كه بر‌گهاي آن را ورق مي‌زني از آن كاسته مي‌شود و عمر انسان هم بهمين منوال پيش مي‌رود . پس چه بهتر كه در صفحات عمر آدمي يا در صفحات دفترش مطالب خوب باشد و چند روزهُ عمر انسان همواره در جهت سعادت انسانها پيش رود .

انسان در زندگي يك مرگ بيشتر  ندارد ، انسان چه بهتر است آن را انتخاب كند كه با شرف و افتخار باشد نه آن مرگي كه همواره در ذلت و بدبختي و آلودگي به گناه به انسان رو مي دهد.

                                                                   (( عبدالرحيم زارع))