بسم رب الشهداء و الصديقين

و لا تقولوا لمن يقتل في سبيل الله اموات بل احياء و لكن لا تشعرون

به نام منجي انسان ها حضرت مهدي(عج) و نائب بر حقش خميني كبير.امروز مورخه 29/4/62 مي باشد بر خود لازم دانستم كه وصيت نامه را براي خودم بنويسم و چيزهايي كه قابل گفتن است به سمع ملت شهيد پرور ايران و همشهريان منطقه پشت كوه برسانم اول پيامم به ملت شهيد پرور اين است كه امام عزيزمان را كه خود ما او را به رهبري قبول كرده ايم بايد به سخنان آن رهبر عزيز گوش فرا دهيم كه همگي مي دانيم كه خودش دستوري و فرماني نمي دهد بلكه از روي قرآن و سخنان ائمه اطهار(ع)عمل مي كند و ما چون در روز اول مي گفتيم حزب فقط حزب الله رهبر فقط روح الله.بايد به اين گفته هايمان عمل كنيم ما بارها گفته بوديم اي كاش صحنه كربلا و نداي «هل من ناصر ينصرني» حسين(ع)لبيك مي گفتيم و حال اي مردم كربلاي حسين زمان در سرزمين ايران شروع شده و وقت زمان حسين است پس بايد به ياري حسين زمان بشتابيد.اي برادران و خواهران اگر من از ميان شما رفتم براي من ناراحت نشويد و من چون راهم را شناخته بودم به دنبال آن شتافتم اسلام راهي است كه مردم دنيا آن را شناخته اند ولي به آن عمل نمي كنند.ما وظيفه داريم راهي را كه شناخته ايم و مي دانيم كه هيچ خطري يعني از لحاظ ديني ما را تهديد نمي كند بشتابيم و پيامم به شما اي پدر و مادرم و خانواده گرامي اين است كه بعد از شهادت من گريه و زاري نكنيد و حتي مردم را هم دلداري بدهيد.چون اگر گريه و زاري بكنيد روح من آزرده خواهد شد زيرا من شهادت را شناخته بودم كه به استقبال آن رفتم و شهادت را سعادت دانستم اگر من در خانه ام مي مردم يا سر كار روزانه براي ماديات دنيا مي مردم يادي از من مي كردند و كسي پيش شما به عنوان خانواده عزيز رفت و آمد مي كردند و حال خوشحال باشيد كه من در راه دين خدا و ياري پسر زهراء(س)و آزادي مستضعفين جان خويش را فدا نمودم. امت حزب الله! مسئله ازدواج سعي شود آسان تر و شرعي تر انجام گردد تا جوانان بتوانند به امر ازدواج كه مسئله اصلي دين است عمل نمايند.وحدت را حفظ كنيد چون همه پيروزي هاي ما از وحدت است جبهه هاي اسلام و رزمندگان فراموش نشود مسجد حفظ شود و دعاي كميل و دعاهاي توسل به ياد شهداء و براي پيروزي رزمندگان اسلام و طول عمر امام و دولت مردان جمهوري اسلامي به موقع برگزار شود.

والسلام عليكم و رحمت الله و بركاته

 

ويژگي ها و سجاياي اخلاقي شهيد :

شهيد يوسفي جوان مردي از تبار آخرين فرستاده الهي بر زمين بود مردي كه دنيا را خانه خود و زاويه بر طريقت خود نمي دانست مردي كه در سلام كردن كسي بر او پيشي نگرفت و چنان اهل سكوت بود كه جز به نياز سخن بر زبان نمي راند،چهره اي كه از ايشان در ذهن خود پرورانده ايم حاصل فرسنگ ها فاصله است با وجود حقيقي او و هر شهيد ديگر،چرا كه در هر مقطعي از زمان خداوند متعال دين خود را به دست خون هاي به ناحق ريخته اي بيمه مي نمايد و آن گاه مي فرمايد كه«آنان نزد مايند و از ما روزي مي گيرند»و چه چيزي سرا فكنده تر از آن كه نويسنده اي بخواهد مجال يابد تا قطعه اي از شخصيت يك مرد خدا را ترسيم نمايد و جز با اذعان به عجز و ناتواني نويسنده هرگز اين مهم ميسور نيست.كجاست آن چشم حق بيني كه ببيند چگونه نور ولايت و اطاعت محض از مريد و مرادش ابرهاي رحمتي را برانگيخته تا جان تشنه اش را  سيراب كند؟و مگر جان بلاد مرده اي نيست كه اگر بذر نور ولايت در آن بپاشند زنده خواهد شد؟او نيز بسيار دل باخته ولايت بود و همواره مردم را به اطاعت از ولايت و دفاع از انديشه روحانيت فرا مي خواند.و به راستي بعضي از اسم ها چقدر با مسماي خود تناسبي تام دارند،و شهيد يوسفي از آن موارد است كه يوسف صفت بود.«يوسف(ع)» عزيز مصر بود و «يوسف» عزيز خاك غريب فاو و شلمچه و ……  .

از طرفي نام بردن نوع غذاهاي خانواده شهيد و آن شهيد والا مقام دل هر دردمند زجر كشيده اي را به درد مي آورد و ليكن غذاهاي ساده اي چون«للك»«نان و دوغ»و… از غذاهاي رايج اين خانواده بود و ليكن لقمه اي كه به پاكي آن را نمي توان يافت قوت اين شهيد و اين خانواده بوده است.او در بيشتر مواقع قرآن       مي خواند او در ماه مبارك رمضان بيش ازساير مواقع به تلاوت قرآن مشغول        بود .توصيه او به دوستان پيروي به احكام قرآن بود و در صله ارحام.هرگز نشايد كه بستگانش او را به ترك صله ياد كرده باشند.او علاقه مندي زيادي به ورزش داشت و در باشگاه پيروزي فارياب مشغول به ورزش در رشته فوتبال بود.حسن خلق و ادب اجتماعي او در نزد دوستان ورزشكارش و سايرين تا هنوز از يادگاري هاي به جاي مانده اوست.

 

پاي صحبت پدر شهيد :

ساعت 6 عصر بود ، درب خانه پدر شهيد به صدا در مي آيد و از پدر شهيد ، اذن ورود مي گيريم.در همان ابتدا ي ورود به حياط صفايي بر ديوارهاي حياط حاكم است كه مي توان آن را به تصوير كشيد.پدر شهيد با لبخندي مي گويد:بفرماييد قد خميده او و رخساره چروكيده او گوياي اوج جراحاتي است كه زمان بر صورت پر نقش و نگار او منقش كرده است.درود و سلام خدا بر او وتمامي پدران و مادران شهيد.

از او پرسيديم«از فرزند شهيدت بگو؟»با طهارت روح و حضور قلب چنين مي گويد:«يك كلام فرزندم را به خدا تقديم كردم» و به راستي كه در اين كلام كوتاه رازها نهفته است،او مي داند كه همه ما امانت داران خدائيم و خدا هرگاه اراده كند امانت خود را باز پس مي گيرد،و شايد اين پاسخ ساده و در عين حال پر محتوا بدان معناست كه مردان خدا اهل شهرت نيستند و از دوربين مصاحبه مي گريزند و اگر هم بخواهند از فرزند شهيدشان سخن برانند به دشوار سفره دل خود را مي گشايند.او مي گويد از آن جهت نام او را اردشير گذاشتيم تا زرنگ و چابك شود و چون پرسيديم مهمترين خصيه فرزند شهيدتان چه بود؟با اندكي مكث چنين گفت:«مهمترين خصيصه او اين بود كه هميشه با وضو بود»و چه چيز از اين صفت والاتر كه در محضر ربوبي حق هميشه طاهر بود.آيا جز اين است كه مردان الهي همواره وضوي حضور را به خضوع سجود متصل نمايند.

پدر شهيد ادامه مي دهد:«او يگانه فرزند من بود و بسيار وابسته به او بودم،او مي دانست هر چيزي را كه بيشتر دوست داشته باشي شايسته انفاق و بخشش بيشتري است.او به كار نخل داري عادت داشت و بر فراز خرماها مي رفت و محصول را مي بريد»اما كاش نخل ها زبان مي گشودند كه در آن لحظه كه بر فراز خود شهيدي را داشته اند چه ثمري بر بالاي نخل ها بوده است.نخل ها مي دانند صداي پاي آن شهيد را.شايد كه در آن لحظه نخل ها خود را مركز زمين مي دانستند و تا هنوز نيز قامت ايستاده شان در حسرت يك لحظه آن لحظات گذرا مانده باشد.

پدر شهيد مي گويد:فرزندم تا يك سال صاحب اولاد نمي شد و چون نذر كردم كه اولاد خود را به شاه پسر مرد(نام امام زاده اي در نزديكي فارياب)جهت زيارت مشرف كنم،صاحب فرزند شد،و چه زيبا نامي براي آن تنها يادگار خود گذاشت«محمد»نام تنها يادگار اين شهيد هميشه جاويد است.و تو اي«محمد»با راه منير پدرت چه كرده اي؟پس بشارت باد بر تو اگر سلاح او را بر زمين نگذاشته اي،سلاح«ايمان»را مي گويم.

 

چهار قطعه رباعي از  محمد حسين انصاري نژاد:

پرنده شهداء

گل پوش شد آسمان نويد آوردند              خرمن خرمن ياس سپيد آوردند

تابوت ستاره و صداي پرو بال ؟!                  انگار پرنده اي شهيد آوردند

 

«گريه باران»

معصوم تر از گريه باران كوچيد                  در وسعتي از گل بهاران كوچيد

از آن سوي آسمان صدايش كردند             تا عرش خدا ستاره باران كوچيد

 

«گل و ستاره»

آمد ز افق ستاره هم دوش نسيم              چون غنچه پاره پاره هم دوش نسيم

اي ياسمن گم شده ام چشم تو كو             تقسيم گل و ستاره هم دوش نسيم

 

«بر تربت شهداء»

لبريز بهار تربت پاك شماست                      عطر سخنم تشنه ادراك شماست

از بس تن پرستاره تان گل جوش است         آخرين گلِ داغ شما،خاك شماست

 

خبر شهادت شهيد :

خانواده شهيد يوسفي به مانند سايرين منتظر مسافر جاده خطر بودند كه از راه برسد و دل تنگي شان از ميان برود راديوي ايران اسلامي نيز مرتب از دلاورمردي هاي رزمندگان اسلام ياد مي نمود و هر گاه ظفري نائل مي شد اين خانواده خود را سهيم در ظفر مي دانست كه به حق نيز چنين بود.از طرفي راديو خبر حمله دشمن را در منطقه عملياتي آن شهيد داده بود و اين خبر باعث شد تا پدر شهيد خبر را پيگيري نمايد،در همين اثنا روزي كه از روستاي همجوار به منزل مي آمد يكي از اعضاي خانواده به پدر چنين مي گويد:«امروز چندين بار افرادي به خانه آمده و خبر تو را مي گيرند و گفته ايم كه شب برمي گردند»اين سخن باعث شد تا پدر به دنبال افراد رفته و آنان را در يابد.آدرس ايشان را گرفته و به منزل مردي از ديار هشت سال دفاع مقدس مي رود،و چون وارد منزل آقاي حاج حيدر زماني مي شود،مسئولين بنياد شهيد را مي بيند در همين اثناء مطلع مي شود كه فرزندش به لقاء الله پيوسته و در جوار ملائكه الله مسكن گزيده است.در همان اثناء پدر شهيد زمزمه مي نمايد:«خدايا اين قرباني ناچيز را از ما بپذير»و به اين طريق از شهادت تنها فرزند خود با خبر مي شود.

فرداي آن روز پدر شهيد و انبوه عاشقان آن شهيد با عزيمت به برازجان خود را در پاداش تشييع آن مرد خدا سهيم مي نمايند و آن را در زادگاهش فارياب به خاك مي سپارند.دراين ميان وداع آن مادر پير و نابيناي مطلق و وداع همسر و فرزند شهيد لحظاتي است كه هيچ قلمي را ياراي آن نيست كه آن را به تصوير كشد.

 

چشم سِر به جاي چشم سَر :

مادر شهيد را مي گويم،بي بي زمزم حسيني فرزند سيد محمد حسن از سادات جليل القدر.او كه  به جاي چشم سَر چشم سِر داشت.آيا به راستي او از جايگاه خويش در ميان اهل آسمان خبردارد؟او مي داند كه با شهادت فرزندش دريچه اي از غيب بر روي او باز شده تا از اين خاك دريچه اي به كربلا باز شود تا مردترين مردان خدا در حسرت قافله عشق نمانند و برگزيده ترين نساء عالم نيز از سميه ها و… عقب نمانند و به راستي كه پاداش مادران شهيد كم از شهيدان نيست اگر چشم ديدن و گوش شنيدن داشته باشيم.

بعد از شهادت فرزندش با چشم نابينا همواره در جايي مي نشست و در فكري عميق فرو مي رفت و چون كسي در مقابل ديدگان نابينايش قرار مي گيرد به او مي گويد دور شو دارم فرزندم را مي بينم.و اين است چشم سِر كه چشم سَر از ديدن آن ناتوان است.