سجاياي اخلاقي شهيد زارع

علي چهارمين فرزند خانواده زارع در حالي ديده به جهان گشود كه غبار فقر و تنگدستي پيرامونش را فرا گرفته بود . پدري عاجز و ناتوان داشت كه از مال دنيا جز كهنه لباسي نداشت ، اصلاً دلبستگي به دنيا نداشت. دنيا را به بهايي گران فروخته بود تا آنجا كه با شكم گرسنه مي‌خوابيد.  اما نماز و روزه اش قضا نمي شد .او كه در هاله اي از فقر به دنيا آمده بود به خوبي مي دانست كه چگونه با آن دست وپنجه نرم كند .از اين رو از همان آغاز كودكي روحيه مبارزه طلبي ، جنگندگي و شجاعت در وي پرورش يافت و با اراده اي آهنين به مبارزه با مشكلات برخاست . در دوران كودكي دوشادوش پدر به كار و تلاش جهت تامين مخارج زندگي همت گماشت كارهاي سخت و طاقت فرسايي مانند كشاورزي ،چوپاني ،كارگري ،حفر چاه و … جسم و جانش را آبديده كرده بود به همين خاطر از هيچ كاري براي كسب روزي حلال ابايي نداشت . در دوران نوجواني سايه پدر از سر خانواده رخت بربست و اين حادثه مسئوليت او را دو چندان ساخت .هر چند بار سنگين تامين معاش خانواده بر دوش وي قرار گرفت اما قناعت و ساده زيستي او و خانواده مانع از آن شد كه در زندگي آنها خللي وارد آيد . شجاعت و چالاكي ،  استقامت و بردباري ، تلاش و پشـتكار او شـهره عام و خاص بود . جسـارت و     بي باكي او چنان بود كه گويا ترس در قاموس او معني نداشت .با اين همه ،  روح لطيف و مهرباني  داشت به هر فرصتي ، ملاقات دوستان و خويشاوندان را غنيمت مي شمرد . طبع شوخ و زبان گرم وگيراي او بسيار دل نشين بود و همين رمز موفقيت او در برقراري ارتباط با ديگران بود .زندگي بسيار ساده اي داشت تا آن جا كه  پس از شهادتش چيزي جز سادگي از او به يادگار نماند(تنها يادگار او يك قاب عكس دوران سربازي اوست) بله شهيد علي زارع ساده به دنيا آمد ساده زيست و به سادگي شربت شهادت نوشيد .

 

 

 

 

 

                                               خاطره‌اي از شهيد زارع

زندگي شهيد علي زارع سراسر خاطرات آموزنده است . خاطراتي كه بيانگر اراده فولادين استقامت و پايداري او در برابر مشكلات و تنگناهاي زندگي بود.  زندگي او درس زندگي است .علي علاقه شديدي به مصاحبت با سالمندان و سالخوردگان داشت تا از تجارب آنها از زندگي پند گيرد . ده روز قبل از شهادتش در منزل يكي از هم ولايتي هاي سالمند خود ، اين خاطره ماندگار را به جا گذاشت .

غروب يكي از روزهايي كه به مرخصي آمده بود و از قضا آخرين مرخصي او قبل از شهادت بود در منزل نشسته بوديم و با هم صحبت مي كرديم . از اوضاع و احوال جنگ و جبهه برايم تعريف مي كرد ، تعريف هايي  كه همگي بيانگر شجاعت و دليري او بود.  از اينكه بي پروا مي جنگد و از دشمن نمي ترسد. او را نصيحت     مي كردم و مي گفتم: مواظب خودت باش  و او مي گفت : نه نترس من بيدي نيستم كه از اين بادها بلرزم . خلاصه در آخرين لحظه هايي كه با هم صحبت مي كرديم مقداري پول به او دادم  . مي دانستم كه در آمدي ندارد .  شايد لازم داشته باشد،  اما او نمي پذيرفت .  من اصرار كردم تا اين كه بالاخره مجاب شد و پول را برداشت . هنگام خداحافظي با من و قبل از آن كه از اتاق بيرون برود در حالي كه همچنان او را نصيحت         مي كردم گفت : فلاني اگر عمويت تا نه روز ديگر گل پر پر شد كه شد ،  اگر نشد،  ديگه نمي شه.  اين را گفت و خنديد و خداحافظي كرد ورفت و آخرين قهقهه خنده اش را به يادگار گذاشت.  نه روز از رفتنش گذشت كه ناگهان خبر شهادتش رسيد حرفهايش به يادم آمد1. آري اينچنين هستند مردان خدا از همه چيز آگاه و مابي خبر از خود .

                            مصاحبه با مادر شهيد علي زارع

من فاطمه بازياري مادر شهيد علي زارع هستم . سال تولد علي را درست به خاطر ندارم . اما زماني كه شهيد شد 20 سال داشت . علي در فقر و تنگدستي در همين روستاي آباد به دنيا آمد . در همان كودكي مشغول به كار شد . فرصت مدرسه رفتن را پيدا نكرد . با وجود اين كه علاقه زيادي به من داشت ، وقتي به سن سربازي رسيد ، با اشتياق فراوان به خدمت پا نهاد و هميشه دعا مي كرد كه محل خدمت سربازي اش در منطقه جنگي باشد .

در زندگي سختي هاي زيادي كشيد . به همين خاطر اگر كسي به كمك نياز داشت ، دريغ نمي كرد . روح لطيف و مهرباني داشت . همه افراد منزل را دوست داشت . با وجود كار زياد و گرفتاري هاي زندگي ، هميشه به اقوام سر مي زد و به ديدن همسايگان مي رفت . طبع شوخي داشت و در ميان مردم و به خصوص در جمع دوستان جذابيت زيادي پيدا كرده بود .

در طول دوره سربازي تمام مدت در جبهه و جنگ بود . هميشه مي گفت دوست دارم در منطقه جنگي باشم هر بار كه از جبهه بر مي گشت . برايم از اوضاع جنگ تعريف مي كرد . علي وابستگي زيادي به من داشت، براي همين هم در همه كارهايش با من مشورت مي كرد .

در سال 1362 به عنوان سرباز در نيروي زميني ارتش در منطقه زبيدات خدمت مي كرد . در عمليات    والفجر 3 درپاسگاه شرهاني به وسيله تركش خمپاره دشمن به شهادت رسيد . تقريباً يك سال از خدمت سربازي را انجام داده بود كه به آرزويش دست يافت .

آن موقع شهيد زياد بود . براي مردم عادي شده بود . من هم احساس خاصي نداشتم . راضي بودم به رضاي خدا . مي گفتم خدايا اين هديه را قبول كن . حالا هم افتخار مي كنم كه فرزندم را در راه اسلام و امام تقديم كرده ام. ناراحت نيستم و خدا را شكر مي كنم .