اسماعيل، سنگر ساز بي سنگر

همانطور كه دوستان و همرزمان او نقل كرده اند و خود شهيد در نامه اي به خانواده اش آورده است. «سر پل مارد وقتي داشتم بلدوزر را گازوييل مي زدم ديدم كه گلوله آرپي جي چون شعله آتشي كه شب را روشن كرده باشد به طرف ما  مي آيد من خودم را از بالا پرت كردم پايين دستگاه. كه پايم ترك برداشته است» وقتي به بيمارستان مراجعه مي كند و پاي او را گچ مي گيرند پزشكان جهت درمان 5 هفته را پيشنهاد مي كنند. اسماعيل كه طاقت اين همه دوري از سنگر جبهه را ندارد با تغيير تاريخ پانسمان، كمتر از يك هفته پزشكان را متقاعد مي كند كه گچ پاي او را باز كنند.او مي گفت اگر پا ندارم،دست كه دارم. زيرا به او خبر رسيده بود كه حمله بزرگي در پيش است و به نيروهاي مثل او نياز شديد مي باشد. اين خبر كه به گوش بي قرار او رسيد لحظه اي آرام و قرار نداشت. به سرعت خودش را آماده جبهه سوسنگرد كرد و قبل از عمليات به جاهاي مختلفي در جبهه ها و خطوط الله اكبر و دهلاويه و مناطقي از سوسنگرد سركشي مي نمايد و ماموريت هاي خود را به انجام مي رساند.

حمله برق آسا و سهمگين رزمندگان اسلام آغاز مي شود و تا اعماق قلب دشمن پيشروي مي كنند و مناطق وسيعي از خاك كشور عزيزمان را از لوث متجاوزين پاكسازي مي كنند. اسماعيل ماموريت خود را در شب حمله به پايان مي رساند.

معمولا نيروهاي رزمنده پس از تصرف مواضع و استحكامات دشمن جهت دفاع و پدافند در مقابل دشمن احتياج شديدي به پناهگاه و ساخت خاكريز دارند و اينجاست كه سنگرسازان بي‌سنگر اين مسؤليت را بايد به بهترين نحو و با سرعت تمام انجام دهند.  اسماعيل‌ها بايد باشند تا با ايمان و اخلاص و از خود گذشتگي، فرمان حق را لبيك گويند و پا به قربانگاه خاصان و ابرار بگذارند.

اسماعيل‌ها بايد باشند تا سكوت شب را با دستگاه‌هاي سنگين راهسازي خود بشكنند و خاكريز و سنگرها را براي نيروهاي عمل كننده آماده كنند.

 

شجاعت و اخلاص شهيد

دو روز بعد از عمليات فتح بستان يكي از مسؤلين به شهيد درودگاهي مي گويد: برادر درودگاهي، يك ماشين در قسمت دهلاويه بين ما و عراقي ها جا مانده است. اگر دير جابجايش كنيم به وسيله خمپاره دشمن از بين مي رود. تيراندازي و درگيري شديدي شروع شده بود ولي اسماعيل با شهامت و شجاعت تمام موفق مي شود جيپ 106 عراقي را به مواضع نيروهاي خودي منتقل كند. چند تن از برادران سپاه تقاضاي تحويل گرفتن ماشين را مي‌كنند. برادر اسماعيل مي‌گويد: «شما اسلحه 106 را ببريد ما فعلاً خودمان جهت رفت و آمد به ماشين احتياج داريم» به گفته خود شهيد هنوز چند كيلومتر آن طرف تر نرفته بود كه به فكر فرو مي‌رود و در گوشه اي نگه مي دارد و با خودش مي گويد مگر ما براي چه كسي و چه منظوري خدمت مي كنيم.

شايد آن برادران در اين شرايط وسيله‌اي گيرشان نيايد. ممكن هست آنها بهتر تشخيص دهند و بهتر از آن استفاده كنند بر مي‌گردد و خودرو غنيمتي را تحويل آن‌ها مي‌دهد و مي‌گويد ما از وسيله ديگري استفاده مي كنيم.

تمام حركات و سكنات اسماعيل براي ديگر جوانان و همرزمان خود سرمشق و الگو بود. او با برخورداري از روح ايمان و تقوا بيشترين محبت و رفتار حسنه را به خانواده داشتند نسبت به سرنوشت فرزندان فوق العاده دقت نظر داشتند. اما مسؤليت الهي و انقلابي خود را در آن مي ديد و شرايط چنان اقتضا مي كرد كه هيچ چيز نتواند خللي در عزم و اراده پولادين او ايجاد كند.

البته همسران و فرزندان شهدا با صبر و استقامت خود و تحمل سختي و مشقت هاي دوري از پدر، باعث تقويت روحي و معنوي آن عزيزان مي شدند.نامه اسماعيل در اين خصوص سند افتخاري است كه به عنوان نمونه فرازهايي از آن آورده مي شود.

 

خون نامه شهيد به خانواده

«حضور محترم خدمت همسر گرامي و فرزندان عزيز و خانواده پر از محبت و عطوفت خودم. چقدر افتخار مي كنم به اين شجاعان كوچولو كه براي رضاي خدا در دوري پدرشان صبر و استقامت مي‌كنند. از داشتن چنين فرزندان و همسري احساس غرور مي‌كنم. باور كنيد از ته دل با شما عزيزانم صحبت مي كنم. هر وقت كه مي‌خواهم آب يا غذايي بخورم يادم از عزيزانم نمي رود.

 

بيان فضاي معنوي جبهه به روايت شهيد

«آنجا در خانه شما زحمت مي كشيديد و آب و غذا جلوي من مي‌گذاشتيد ولي اينجا من از برادران ديگر سبقت مي گيرم غذا مي‌گيرم چاي درست مي كنم ظرف مي شويم تا آنها در استراحت باشند و بتوانند مأموريت هايشان را انجام دهند. يعني همه احترام همديگر را دارند. نمي‌داني چه برادري و برابري در اين جبهه‌ها حكم فرماست كه بيان همه آنها خسته كننده است.

پيرمردي پنچاه ساله با تفنگ و خمپاره نبرد مي كند. خواهر مجاهدي پهلوي بيماران مي آيد و از سلامتي آنها جويا مي شود ميوه، نامه يا تلفني كه احتياج بيمار است برايمان فراهم مي كند. برادران 10 يا 15 ساله ديگ غذا را مي آورند و غذا را تقسيم مي‌كنند. برادران مكانيك ماشين‌هاي آسيب ديده را مانند ارث پدري شان دلسوزانه تعمير مي‌كنند برادران كرماني شيرازي اصفهاني بوشهري همه و همه در كنار هم برادرانه مي جنگند و اگر كسي از آنها زخمي شد مانند مادر كه براي فرزندش ناراحت و پريشان مي شود هنوز دلسوزتر از برادر تلاش مي كنند. اي كاش همه مردم اين احساس برادري را مي كردند و براي يك ريال پول اينقدر حرص نمي زدند.

وقتي بچه‌ها مي‌خواهند براي ده روز مرخصي بروند باور كنيد شش روزه بر مي گردند. واقعاً اين جنگ نعمت است. باور كنيد من مي‌ترسم مرخصي بيايم و نگذارند برگردم چون مي دانم اينجا به يكي يكي ما نياز است.

بيان احساس و عواطف نسبت به خانواده

همسر عزيزم فكر نكنيد كه بي وفا هستم و يا از زندگي دل خوشي ندارم. خدا مي داند كنار شما و فرزندان عزيزم از هر كجاي دنيا برايم بهتر و شيرين تر است و خوش تر مي گذرد. اين يك امر الهي است. پيغمبر اكرم (ص) فرمود: «همنشين خوب كسي است كه مرا به ياد خدا بياندازد. سخنانش بر علمم بيافزايد كردارش مرا به ياد معاد بياندازد»

تا آن جايي كه با هم زندگي كرده ايم باور كن كه همين طور است و همين طور بوده است. انشاء الله

و سرانجام در مورخ 13/9/60 بعد از مدتي كار كردن شبانه در منطقه دهلاويه در نزديكي‌هاي پل سابله بوسيله تركش خمپاره 120 دشمن بعثي به درجه رفيع شهادت نايل مي گردد.

 

سفر به خطه خورشيد،انتخاب تو بود(وصيت نامه شهيد)

اين وصيت نامه خونبار شهيد كه چراغ فروزنده اي فرا روي امروز و فرداهاي مان است در تاريخ 30/4/60 برابر با نوزدهم رمضان نگاشته شده است.

«و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتاً بل احياء عند ربهم يرزقون» (قرآن كريم)

«خوشحالم كه جانم را نثار اسلام و مكتب حضرت محمد(ص) مي‌كنم. افتخار مي كنم كه ايدئولوژي من اسلام است اسلامي كه به من فهماند چگونه بيانديشم و چگونه راهم را انتخاب كنم. در واقع من از زماني توانستم راه واقعي اسلام را بيابم كه پاي به سپاه پاسداران گذاشتم. و توانستم از جو دروني سپاه استفاده كنم و بهتر با مكتبم آشنا شوم تا آنجا كه خونم را نثار اين مكتب الهي نمايم.

اما تو همسرم و فرزندان معصومم و شما اي پدر و مادر، برادر و خواهران عزيزم و اي تمام كساني كه از طريق اسلام به من وابسته‌ايد. اگر توانستم خداي خود را ملاقات كنم يا به عبارتي ديگر، به تنها راه سعادت يعني شهادت مفتخر شدم هر قطره اشك شما تاولي بر پيكرم خواهد افزود. ولي هر تكبيري كه به جاي اشك شما در آسمان طنين افكند شايد به اذن خدا گناهي از گناهانم را پاك سازد.

من براي تمامي برادران و خواهران مسلمان خود، به ويژه همسر خوبم و فرزندان معصومم يك پيام دارم كه آن هم شناخت اسلام و قرآن مي باشد. چون جز راه الله و اسلام تمامي راه ها انحرافي است و ميوه اي جز پستي و ضلالت ندارد. اسلام پيروز است. كفر نابود است خميني كبير حق است.

در آخر خواهشي كه از برادران سپاهي‌ام دارم اين است كه جنازه مرا در خارگ دفن كنند. پيروزي برادران هم رزمم را از خداي رحمان و رحيم خواهانم. اي همرزمانم سلاح بر خاك افتاده ام را بر گيريد و به ياري امام بشتابيد. در آخر دارايي منقول و غير منقول من به همسر و فرزندانم تعلق دارد.»