درخاطر يار

يكي از همرزمان او مي گويد: درآخرين مأموريتي كه ما اعزام شديم جابر به من   گفت:محمد مي داني كه راه ما به كجا مي خورد.گفتم:نه.گفت:اين راه،راه كربلاست . ودرست فرداي آن روز در20 رمضان مطابق با2/3/1364 ساعت10 صبح در منطقه تاژبان بانه كردستان به شهادت رسيد . و دور از وطن خود ودور از پدر و مادر اقوام و خويشان خود در جنت الشهداء دالكي از توابع برازجان به خاك سپرده شد.

 

خاطرات شهيد از زبان پدرش:

جابر قبل از سن مدرسه قرآن و نماز را ياد گرفت.علاقه زيادي به مساجد و محافل مذهبي داشت و هميشه اصرار داشت كه او را همراه خود ببريم.علاقه زيادي به مادرش داشت و نسبت به ديگر فرزندانم جنب و جوش بيشتري از خود نشان مي داد.

در دوره خرسالي و سن مدرسه هيچ نوع امكاناتي براي تحصيل وي فراهم نبود.حتي امكان خريد كفش و لباس مناسب براي او و خواهر و برادرش وجود نداشت.

با والدين و افراد خانواده رفتاري بسيار مناسب داشت و بسيار مطيع و حرف شنو بود.

در پي وقوع جنگ تحميلي و مهاجرت به خرمشهر و آوارگي،هرچند مدت در يكي از شهرهاي ايران امكان تحصيل از او سلب شد و مجبور شد براي امرار معاش خانواده خود كار بكند.

او كه علاقه فراواني به درس و مشق داشت در حين انجام خدمت سربازي بار ديگر مشتاق شدكه به  مدرسه برود.ولذا تحصيلات خود را تا سوم دبيرستان ادامه          داد .علاوه بر آن جابر به كارهاي فني علاقه زيادي داشت و در كارگاه هاي سطح شهر كار مي كرد و از اين طريق به خانواده كمك مي نمود.

او به ورزش و مطالعه علاقه بسيار زيادي داشت.رابطه اش با بستگان و همسايگان بسيار خوب بود.اگر همسايه اي نياز به كمك داشت به آن ها كمك مي كرد.جابر فردي بسيار اجتماعي ، فعال و پر تلاش بود.در برابر عدالت بسيار حساس بود و به مظلومان كمك مي كرد و داراي روحيه اي بسيار لطيف بود.

محيط مقدس جبهه و شهادت ياران و همسنگرانش بر او تأثير فراواني گذارده بود به حدي كه در حين خدمت سربازي خود و در اواخر آن داراي يك آرامش و يك وقار خاص و عجيبي شده بود.

شهيد از ابتداي انقلاب اسلامي و قبل از پيروزي انقلاب از هنرستان محل تحصيل خود عكس ها و اعلاميه هاي امام را با خود به خانه مي آورد.و در كتابچه خاطرات خود از علاقه شديد به روحانيت و در رأس آن ها امام خميني سخن گفته است.بعد از امام حضرت امام خامنه اي كه در آن زمان رئيس جمهور بودند،آيت الله مشكيني و آيت الله اردبيلي جز ء محبوبين و افراد مورد علاقه اش بودند.

جابر انقلاب اسلامي را مايه افتخار خود مي دانست و آرزو داشت حكومت اسلامي در عراق تشكيل شود.

به هيچ حزب و دسته اي علاقه نداشت و فقط خط امام را قبول داشت.و تنفر خاصي نسبت به منافقين و مخالفين انقلاب داشت.وي بار اول به عنوان بسيجي به جبهه شوش اعزام گرديد و جانبازي و دفاع از وطن اسلامي را مايه افتخار خود مي دانست.او به ائمه اطهار(ع)به خصوص حضرت علي(ع)علاقه زيادي داشت . به حدي كه حضرت علي(ع) را مولايم علي صدا مي زد.  بسيار اهل قرآن و دعا بود.وي شهادت را افتخار خود مي دانست و هميشه آماده شهادت بود.در عمليات ها بسيار آرام و باوقار بود و دوستان خود را دلداري مي داد. موقعي كه در محاصره ضد انقلاب قرار گرفت شجاعانه به آن ها حمله ور شد و تعدادي از كفار را به هلاكت رساند و خود نيز شهيد شد.

از جمله الطاف عجيب الهي و معنوي دربارةايشان اين بود كه در روز20 رمضان همزمان با شهادت محبوبترين شخص مورد علاقه اش حضرت علي(ع) شهيد شد.و اين خود يك پيش آمد عادي نبود بلكه افتخار بود.پسرم يك بار جابر را در خواب ديده كه لباس عربي سبزي بر تن كرده و با چهره اي نوراني در باغي بزرگ قدم مي زدند.گفت جلو رفتم و به او سلام كردم و گفتم برادر من!مگر شما از دنيا رحلت نكرده ايد؟ در جواب گفت نه من زنده ام و حالم خوب است.ازدواج كرده ام و فرزندي دارم.ايشان نامزد داشت.خريد حلقه و بله برون انجام شده بود و قرار بود پس از پايان خدمت سربازي ازدواج كند.و تنها28 روز به پايان خدمتش مانده بود كه شهيد شد.روحش شاد و راه خونينش مستدام باد.

قسمتي از خاطرات و يادداشت هاي شهيد جابر عبادي:

« انگيزه من از آمدن به جبهه برافراشته كردن پرچم پرافتخار اسلام در تمام جهان و براي سرنگوني حزب بعثي و حاكمان ظالم عراق  و آزادي قدس از راه كربلااست .

شخصيت هاي مورد علاقه من كساني هستند كه براي زنده نگه داشتن اسلام و قرآن و نابودي ظالمان مبارزه مي كنند.علاقه وافري دارم به امام خميني،آيت الله اردبيلي،آيت الله مشكيني و تمام علماء خدمت گزار به اسلام.

چند تن از همراهان اعزاميم به شهادت رسيده اند:

1-برادر شهيد خسرو جردي بر اثر اصابت خودرو با مين كاشته شده توسط دشمن.

2-برادران عطاء الله اسلامي،حميد پور حيدري بر اثر تركش خمپاره120 دشمن.

احساسم به آن ها اين است كه به آرزوي خود رسيده اند اميدوارم بتوانم راهشان را ادامه دهم. »

شهيد عبادي هميشه در آخر نامه هايي كه به پدر و مادر و برادران و اقوام خود مي فرستاد مي نوشت: « تحت پناه مولايم علي بن ابيطالب(ع) » و جالب اين است  شهادت وي نيز در روز شهادت حضرت علي بن ابيطالب(ع) بوده است.