شهيد « قاسمي » در تاريخ بيست و هفتم مهر ماه سال هفتاد و شش شمسي ، وصيت نامه ي خود را اين چنين نگارش كرده است  بسم الله الرحمن الرحيم .

الحمدالله رب العالمين وصل الله علي محمد و آل محمد .

اينجانب محمد تقي قاسمي فرزند قاسم در مورخه ي 27/7/76 روز يكشنبه در صحت نفس و كمال عقل ، موقوفه را ترسيم نموده كه پس از وداع و خداحافظي از پيش عزيزان و پيوستن به آخرت به قرار ذيل الذكر عمل نمايند . الف ) ولي خود قرار و معرفي مي كنم .

1 ـ همسر خويش خيرالنساء محمديان فرزند محمد 2 ـ برادرم علي قاسمي فرزند قاسم .

ب ) از ثلث مالم خرج كفن و دفن ، مراسم ترحيم و هفته گردد . همچنين ، يك سال نماز و در سال در سال روزه . مابقي ثلث به فرزندانم بر گردد . ت ) اموال و اثاثيه كلهم بين همسر و فرزندانم بر اساس قوانين و مقررات و دستورات شرع مقدس اسلام هر يك به سهم خود تقسيم گردد . از همسر و فرزندانم و برادرم مي خواهم در انجام فرايض ديني ( دين اسلام ) كوشا باشند . در وقت مقرب به ويژه نماز را بر پا دارند تا دچار مشكل نشوند . د ) از دوستان و قومان و خويشان و همكاران طلب عفو و بخشش دارم . و ) در رابطه با نگهداري و توليت فرزندانم دقت كافي شود . به خصوص فرزندم « زهرا » كه خداوند او را شفا دهد  . در حفظ او بسيار دقت شود .

من اله توفيق . محمد تقي قاسمي . »

 

به بيان مادرش  : « از سن شش سالگي نماز مي خواند و كودكي خود را با آشنايي با احكام اسلامي سپري مي كرد . براي من و پدرش  احترام زيادي قائل بود . به ياد ندارم تا كنون صدايش را از صداي ما بالاتر برده باشد . به پدرش در كار كشاورزي كمك مي كرد . او اولين فرزندمان بود و با جديت از او مي خواستيم كه از قرآن دوري نگزيند ؛ چرا كه مي دانستيم با قرآن بودن همه چيز داشتن است . »

با اوج گيري انقلاب شكوهمند اسلامي ، دوشادوش مردم مبارز به راهپيمايي پرداخت و پس از آن به خدمت در سپاه پاسداران مشغول گرديد و خود نيز يكي از مؤسسين آن بود . « در آنجا ، تحصيلات عاليه ي خود را تا ترم سوم مديريت ادامه داد .

شخصيت متعالي او ، الگو و اسوه ي جواناني بود كه او را به هر نحو مي شناختند . صفاتي كه در او مشاهده مي شد ، متأثر از قرآن و احكام اسلامي بود .

مادرش در مورد ويژگي هايش مي گويد : « زندگي ايشان ، نشأت گرفته از زندگي خاصان و مقربان خدا بود . چون مولايش علي (ع) ، شخصيتي دو بعدي داشت هم شجاع و نترس بود ،هم آرام و متين . مظاهر دنيوي در نظرش ، جلوه اي نداشت . در صله  رحم و توجه به بستگان و امورات زندگي آنان ، غمخواري بي همتا بود . به اصول و فروع دين پاي بند بود و سعي و تلاشش اين بود كه آن را تبليغ كند . »

خانم محمديان  از اولين روزهاي آشنايي مي گويد : « به سبب خويشاوندي نزديكي كه با هم داشتيم ، رفت و آمد زيادي داشتيم . از دوران سربازي اش چند ماهي مانده بود . صداي در نواخته شد . در را باز كردم . ديدم         « محمد تقي ، است . جواني وجيه و نوراني . پر از اخلاص و ايمان . نگاهش به زمين دوخته شده بود . سلام كردم . وارد منزل شد . از مادر و پدرم پرسيد.گفتم : نيستند . انگشتري طلايي ، از جيبش بيرون آورد ، گفت : « مي خواستم نظرت را در مورد خودم بشنوم . چه مثبت ، چه منفي فرقي نمي كند . اين هديه را بگير ؛ اگر مثبت بود به رسم نامزدي و اگر منفي ، هديه اي براي ازدواج آينده ات . ! نمي دانستم ، چه جواب بدهم . بيشتر نظرم منفي بود ! همين كه دستش را دراز كرد تا انگشتر را به من بدهد ، انگشتش به دستم خورد . يك لحظه ديدم منقلب شد . چهره اش دگرگون گشت . دستانش را بالا گرفت و از خدا طلب مغفرت كرد . در دعاهاي ملتمسانه ي خود ، چنين مي گفت : « خدايا ، مرا ببخش . اين دختر به من محرم نبود و انگشتم به دستش خورد . خداوندا ، از تو طلب مغفرت دارم . » و همان لحظه به سجده افتاد . ! ديدن چنين منظره اي مرا نيز دگرگون كرد . به خودم آمدم ؛ چه انساني شريف تر و ارجمندتر از او . گفتم : « پسر دايي ، جوابم مثبت است . » خداوند ، سيزده سال پس از ازدواج فرزندي به ما عطا نكرد . هيچ گاه به اين خاطر ، عشق و علاقه ي ما نسبت به هم كم نشد . پس از اين مدت خدا به ما پسري هديه داد . نامش را « رضا » گذاشتيم . »

خانم « محمديان » ، از روزهاي آخر وداعش با همسر مي گويد : « با آن همه درد و زجري كه در اثرعارضه ي شيميايي و مجروحيت مي كشيد ؛ ولي اصلاً به روي خود نمي آورد . حال زار او را من مي دانستم و خدا و خودش . او كوه صبر و طاقت بود . تب بسيار شديدي گرفت . دكتر گفته بود ، اگر دچار تب شديد شد ، سريع او را به بيمارستان ممنتقل كنيد . به او گفتم : تبت شديد است . بايد برويم پيش دكتر . تا دو روز صبر كرد . مي گفت : « چيزي نيست » . نماز عصرش را نتوانست تمام كند . به برادرم « غلامرضا » خبر دادم . وقتي داشتند او را مي بردند ، گفت : « لحظه اي بگذاريد به بچه هايم نگاه كنم . » به من نگاهي انداخت و گفت : « مواظب بچه ها باش . » و اين جمله را سه بار تكرار كرد . ديدگانم پر از اشك شده بود . تا دم در ، او را بدرقه كردم . حال مرا كه ديد ، گفت : « نگران نباش ، بر مي گردم . ! » مي دانستم كه مي خواهد دل مرا خوش كند . روز بعد به ملاقاتش رفتم . همه ي حرف و سخنش اين بود : « نماز را فراموش نكن . مواظب بچه هايم باش . » نذر كردم ، دعا خواندم ، از خدا خواستم كه او را به من برگرداند . حتي اگر با همين حالت روي تخت خواب باشد . چند بار ، تلفني با او صحبت كرده بودم . با آخر ، از مغازه اي تماس گرفتم بيمارستان . الو ، بفرماييد . با آقاي « قاسمي » كار دارم . كدام قاسمي ؟ محمد تقي . بدون آن كه از من بپرسد ، كه چه كسي هستم ؟ گفتند : متاسفانه ، فوت كرده . ! خدا مي داند چه حالي بر من گذشت با ناراحتي و گريه برادرم ماندم تا بيايد . برادرم « سعيد» و پسر عمه ام آقاي « ناصري » كه وكيل دادگستري است به منزل آمدند . چهره اشان داد مي زد كه خبري شده . گفتند : « آمده ايم ، شماره تلفن همكاران محمد تقي را ببريم . گفتم خودم همه چيز را مي دانم . همسرم شهيد شد . آقاي ناصري با چشماني پر از اشك گفت : « نتوانستم كاري بكنم . ديگر تمام شد . »