پدر و مادر عزيزم شما مي دانيد كه من چقدر آرزوي شهادت را داشتم.و چقدر در سنين كودكي به تير و تفنگ علاقه داشتم.من مي خواستم در همان اوايل جنگ شربت شهادت را بنوشم اما جنگ به پايان رسيد و من فكر نمي كردم كه يك روز به آرزويم يرسم و شربت شهادت را بنوشم و من هميشه مادرم را مقصر اصلي مي دانستم كه چرا در همان اوائل جنگ نگذاشت به جبهه بروم و زودتر به آرزويم برسم و هميشه به مادرم مي گفتم مبادا پشت سر من گريه كني و حتي اگر شهيد شوم برايم لباس عزا مپوش و هميشه به خدا و ام البنين تكيه كن چون من دير يا زودبايد از اين دنيا خداحافظي بكنم چه بهتر بود در جبهه هم خط «سيد الشهداءامام حسين(ع)»از اين دنيا بروم. مادرجان در هر كجا كه هستي و مخصوصاً بر روي سجاده نماز مرا دعا كن.اگر برگشتم كه خدا مرا هم خط سيد و سالار شهيدان(ع)نمي  داند و اگر برنگشتم خدا از من راضي است.مادرجان التماس دعا.

حسن حسينيان معمره  12/12/69

بسم الله الرحمن الرحيم

ياد باد آن روزگاران ياد باد                روز وصل دوستداران ياد باد

آن امام عشق و جان ياد باد

به نام سيد و سالار شهيدان:

نسيم غبار آلود اندوهي كه در دهم خرداد ماه هر سال در دشت قلب هاي خانواده و شيفته آن دوباره وزيدن گرفت.آسمان نيمه خردادماه قرص كامل ماهتابي هم انگيز را در روز خاطرات جا مي سازد.

بهترين خاطره اي كه براي هر پدر و مادر تولد چنين فرزندي است كه براي آنها از همه چيز بهتر است.زندگي با آن شهيد همه اش خاطره است تا زماني كه يك پسر بچه كوچك بود هميشه با گرفتن چادر نماز من نماز مي خواند و به دلايلي كه خود داشت علاوه بر اينكه كه به درس خيلي علاقه داشت تحصيل را ترك كرد و تا به پدرش در خرج خانه كمك كند تا اينكه موقع خدمت زير پرچم مقدس اسلام او فرا رسيد و با علاقه خيلي زياد خود را آماده مي كرد تا يك روز كه براي مرخصي آمده بود كه پس از اتمام مرخصي مي خواست برود به مادرم گفت شايد اين آخرين ديدار ما باشد.مادرم به او گفت تو هميشه در خاطره من زنده هستي.

يكي از خاطراتي كه هميشه در خانه و محله از او ياد مي كنند نجات دادن يك كودك سه ساله است كه تازه از مرخصي آمده بود و حدود ساعت 5/7 صبح چهارشنبه بود كه حتي روز همان واقعه در ذهن ما هست خيلي خسته بود كه مادرم رختخواب او را آماده كرد و بعد از سلام و عليك به سوي اتاق خود رفت تا استراحت كند.نيم ساعت نگذشته بود كه سروصدايي را از همسايه بغلي شنيديم كه گريه مي كردند و كمك مي خواستند.آ‌ن موقع كه شهيد در اتاق خود بود بعد از شنيدن گريه و ناله خود را سريع به منزل آنها رسانيد .ديديم كه كودك سه ساله شان قسمتي از ديوار روي آن افتاده بود و زير ديوار مانده بود كه پس از بيرون آوردن او از زير آوار سريع پيراهن خود را از تن جدا كرد و آن را با لباس خود پيچاند كه خون زيادي از آن نرود و چون محله ما جايي بود كه خيلي ماشين رفت و آمد نبود مجبور شد كه آن كودك را در بغل گرفت و به طرف بيمارستان رفت و تا بيمارستان دويده بود كه حدود چند كيلومتر ربود و پس از رساندن او به بيمارستان كه پس از چند ساعت عمل آن پسر نجات مي يابد.آن شهيد كه هنگام دويدن با برداشتن قدم فقط نام ياعلي را مي برد و گفت شايد لطف خداوند است كه شامل من و يك كودك سه ساله است.