زندیگنامه شهید

در سال 1344 مردي از تبار آخرين فرستاده خدا چشم به جهان گشود تا در دامان پر مهر پدر و مادر خود تربيت گردد و سربازي از سربازان خاصه حضرت صاحب الزمان(عج)گردد.او در دامان پاك پدر و مادر خود به نام هاي احمد و نخاست راز و رمز مجاهدت را مي آموزد.گرچه آن طفل نورسيده اكنون شير خوار ه است اما روزگاري نزديك سربازي خواهد شد تا به قيام آخرين بازمانده جباران بني اميه در عراق برود تا وسيله تحقق وعده هاي خداوند گردد.«جاء الحق وزهق الباطل ان الباطل كان زهوقا»او در روستاي خون يكي از روستاهاي توابع بخش بوشكان به دنيا آمد و پس از چند سال بنا به دلايلي به روستاي ديگري به نام طلحه نقل مكان          مي نمايد.مادر شهيد اهل روستاي خون و پدر آن شهيد بزرگوار اهل روستاي بوشكان بوده است.شهيد شريفي در همان دوران كودكي از وجود پدر محروم   مي گردد و دست تقدير الهي بر آن رقم مي خورد تا آن شهيد تنها حامي خود را در همان دوران كودكي از دست بدهد.پدر شهيد در سنه 37 در اثر سانحه اي كه در كوه براي او پيش آمد در كوهستان اطراف طلحه پرت مي شود و دردم جان مي دهد.پس از چندي مادر شهيد تصميم به ازدواج مجدد مي گيرد و فرزندان باقي مانده و اين شهيد در التهاب بيشتر مي سوزند.عليرغم همه مشكلات مي توانند خود را باز يابند و با قهر طبيعت در آميزند.شهيد شريفي و برادرانش با كشاورزي و باغ داري الفتي ديرينه داشتند و با حاصل دست رنج خود زندگي مي نمودند.آن شهيد بنا به وضعيتي كه مرقوم گرديد از تحصيل باز ماند و تنها مقطع دبستان را پشت سر گذارد.آن شهيد در بسيج نام نويسي مي نمايد و به جبهه هاي نور عليه ظلمت مي شتابد.سرانجام در تاريخ 29/5/64 به آرزوي ديرينه خود مي رسد و شهد شهادت را نوش مي نمايد.

 

صفات اخلاقي شهيد:

شهيد شريفي به حق شريف و بزرگواربود .اوج مظلوميت او را مي توان از رخساره هاي او و آنچه روزگار غريب بر او گذرانده است به چشم ديد.او مظهر مظلوميت و تنهايي بود.گرچه اينك در بزمي نشسته است كه همنشينان او ملائكه الله مي باشند.آن شهيد در دوران حيات مادي خود نيز به حق شهيدي زنده بود و مگر نه آن است كه هر كس با آرمان هاي شهداء الفتي ديرينه داشته باشد و خود را مقيد به ادامه راه آنان بداند شهيد زنده است.بسيار ساده پوش بود،محاسني نازك و لطيف داشت.و موهاي مجعد و چهره اي بشاش او را مردي نمايان ساخته بود كه عمق طهارت را مي توانستي در گودي چشمان او ببيني.اهل عبادت بود و هرگز بر مصائب زندگي و آن چه بر او رفته بود زبان نا شكري نگشود.مظهر سخاوت بود.از دنيا تنها لباس هايي را كه بر تن داشت به ارث برده بود.از تعلقات و تمتعات گريزان بود.اندامي نحيف و لاغر داشت و در برآوردن حاجات ديگران هميشه ايام پيش قدم بود.بسيار نازك دل بود.به راحتي و به سادگي يك كودك گريه مي كرد.اما گريه براي سرور و سالارش حسين(ع)در مراسم ها و محافل معنوي حاضر بود و ذره اي غرور در وجود او راه نداشت . از همين رو بود كه خداوند متعال او را براي خود برگزيد و در جوار رحمت الهي جاي داد.