« من طلبني وجدني و من وجدني عرفني و من عرفني اجبني و من اجبني عشقني و من عشقني عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلي ديته و من علي ديته فاناديته . كسي كه مرا طلب كند دريابد مرا و كسي كه مرا در يابد ، مرا مي شناسد و هر كس كه مرا شناخت دوست مي دارد مرا ، و هر كس دوست مي دارد مرا به من عشق مي ورزد و هر كس به من عشق ورزيد من به او عشق مي ورزم و كسي كه به او عشق ورزيدم مي كشم او را و هر كس را كه كشتم برايش خون بها قرار مي دهم و هر كس را كه من خون بها برايش قرار دادم ، پس من خود خون بهاي او هستم .

اينجانب ، ابوالقاسم باقر زاده متولد 1345 به شناسنامه ي شماره ي 2287 فرزند رضا عضو سپاه پاسداران انقلاب اسلامي برازجان ، هم اكنون كه عازم جبهه هاي جنگ هستم بدون هيچ اجباري راهي مي شوم .

و اما حديثي را كه در فوق ذكر شد ، معلوم مي كند كه خداوند چه كساني را مي كشد و آن كساني را كه مي كشد خون بهاي او را خود قرار مي دهد . من از خداوند بزرگ خواهانم كه اگر لياقت شهادت را داشتم ، مرا با بدني سالم از دنيا نبرد ؛ زيرا كه در زوز قيامت در نزد حسين بن علي (ع) خجالت مي كشم . چرا ؟ چون كه ، زينب در روز يازدهم محرم مي آيد تا با شهدا خداحافظي كند . بالاي سر حسين (ع) مي آيد و مي خواهد با برادر خداحافظي كند ؛ نمي داند كه كجاي حسين (ع) را ببوسد . خواست دست برادر را ببوسد ؛ ولي حسين (ع) دست در بدن نداشت . مي خواهد صورت برادر را ببوسد مي بيند كه سر از تن خدا شده و به طوري كه روايت شده در بدن حسين (ع) 1950 زخم بوده است . پس اگر من با بدني سالم از دنيا بروم در روز قيامت در نزد فاطمه زهرا «س» خجالت مي كشم .

من ، وصيتي به مادرم دارم كه در عزاي من گريه نكند و آن گريه هايي هم كه مي كند براي مظلوميت حسين در كربلا باشد .  مادر جان ، از تو مي خواهم كه  چون زينب  استوار باشي . مادر جان ، مي خواهم داستان مادري را بگويم كه از اين مادر ، سرمشق بگيري . چون كه آن مادر از زينب سرمشق گرفته است . و شما بايد زينبي باشيد . مادري كه يك فرزند داشت تعريف مي كرد ، فرزندم شهيد شده است و مي گفت كه دلم مي خواهد كه الان مادر چند شهيد بودم چون كه زينب هم برادر از دست داد و هم فرزند برادر . همه و همه را در روز عاشورا از دست داد . مادر جان از تو مي خواهم كه در برابر چنين مصائبي كوچك كه فرزندت را از دست مي دهي استوار باشي و با صبر و استقامت خود ، اين از خدا بي خبران و اين حاميان شرق و غرب را نابود كني .

وصيتي كه با پدر و برادران و خواهرانم دارم اين است : پدر جان ، شما حق زيادي در گردن من داريد و براي من زحمت كشيده ايد تا مرا به اين حد رسانده ايد كه شايد بتوانم براي اسلام فداكاري و جان نثاري كنم  در عوض شما را اذيت مي كردم . و تو ، اي برادر و خواهر عزيزم ، شما نيز خيلي حق گردن من داريد و من خيلي شما را ناراحت كرده ام ؛ بنابراين من از همگي شما حلاليت مي طلبم و در پايان از شما مي خواهم كه در دعاهايتان امام را فراموش نكنيد و از خدا طول عمر رهبر كبير انقلاب اسلامي ايران و شيعيان جهان ، حضرت امام خميني ، را بخواهيد . و باز از كليه ي برادران و خواهران خواستارم كه اگر در شهادت من گريه مي كنند گريه هايتان به خاطر مظلوميت امام حسين (ع) در كربلا باشد . جان نثار اسلام ، ابوالقاسم باقر زاده . تاريخ 24/7/62 »

اعزام من به جبهه ، قطعي شده بود . بنابر اين ، روبه من كردند و گفتند : « بيا به عكاسي برويم و با هم عكسي يادگاري بگيريم . شايد اين آخرين ديدار ما باشد . » به عكاسي پاكزاد برازجان رفتيم و عكسي سه نفره گرفتيم كه اينك يكي از بهترين و دوست داشتني ترين عكس هاي آلبوم زندگي من به شمار مي رود . »

از آن جا كه وي اهداف متعالي خود را در حراست از آرمان مقدس انقلاب متحيلي مي ديد ، به خدمت در سپاه پاسداران پرداخت براي آن كه با اهداف و ويژگي هاي برجسته ي وي بيشتر آشنا شويم به آن چه اعضاي خانواده بيان كرده اند اشاره مي كنيم . خواهرش مي گويد : « هر وقت مي خواست به مسافرت برود ما را جمع مي كرد و مي گفت : « اگر تا چند روز ديگر كه برگشتم ، چند آيه يا سوره از قرآن را حفظ كرديد ، جايزه ي خوبي پيش من داري . البته هيچ وقت نمي شد كه از سفر برگردد و هديه اي براي اعضاي خانواده مخصوصاً كوچكتر ها مي آورد . سفارش مؤكد او به ما حفظ عفت و حجاب اسلامي بود. » برادرش « قنبر » اظهار مي دارد : « به مطالعه كتاب هاي ديني و مذهبي علاقه ي زيادي داشت . ضبط صوت قديمي در منزل پدري داشتيم كه بيشتر ، ابوالقاسم از آن استفاده مي كرد . نوار كاست هايي كه او گوش مي داد ، قرآن عبدالباسط ، دعاي كميل     آيه الله دستغيب و نوحه خواني هاي آهنگران و كويتي پور بود . اولين وسايلي كه براي مسافرت تهيه مي كرد ، قرآن كوچك، منتخب مفاتيح الجنان، سجاده و مٌٍهر بود . »

ابوالقاسم ، در ميدان نبرد كنار همرزمان نيز ، دعاي كميل بر پا مي كرد . خودش خاطره اي در اين باره تعريف كرده بود : « در يكي از شب هاي جمعه ، من و عده اي ديگر از برادران همرزم در چادر خودمان مشغول خواندن دعاي كميل بوديم . هنگامي كه مشغول راز و نياز و گريه و زاري بوديم چند نفر ناشناس در حالي كه لباس شخصي و بسيجي به تن داشتند وارد چادر شدند و با گفتن  يك سلام بلند و مردانه كنار من نشستند. چند لحظه بعد ، يكي از آنها ، آهسته به من گفت : « برادر ! اجازه بده من نيز با خواندن دعا ، فيض ببرم و از زبان علي (ع) با خداي خود مناجات كنم . جاي خود را به او دادم . درون چادر تاريك بود ، چهره ي يكديگر را خوب نمي ديديم و برادري كه مي خواست جاي من دعا بخواند ، اُوركُتي نظامي به تن داشت . او را نمي شناختم ؛ ولي به محض اينكه شروع به خواندن دعا كرد ، او را شناختم ! زيرا صداي او را بارها شنيده بودم و با نوحه هاي او بود كه به سوي جبهه پر مي كشيديم . او كسي نبود جز ، بليل خميني « صادق آهنگران » كه به طور ناشناس درجمع اندك،ولي باصفاي ما حضور يافته بود . »

از آخرين باري كه به مرخصي آمده بود ، مادر ، خاطره اي بيان مي كند : « همه ي اعضاي خانواده ، دور هم جمع شده بوديم . ابوالقاسم هم بود . موضوع ازدواج او را پيش كشيدم و گفتم ، ديگر وقت ازدواجت رسيده . بايد سر و ساماني بگيري ! همه موافق نظر من بودند . ايشان گفتند : » مادر جان ! من زياد مرخصي ندارم . مي خواهم برگردم ، ولي قرار است سپاه به ما يك بهار آزادي هديه بدهد . اگر آوردند و تحويل شما دادند ، آن را بفروشيد و با پول آن مقداري لباس بخريد و براي نامزدم ببريد …»

خواهرش « راضيه » مي گويد : « آخرين باري كه به مرخصي آمده بود ، من و او به ديدن عمه ، رفته بوديم . در برگشت به او گفتم : برادر ، تو براي همه خواهرانت عيدي فرستاده بودي . مگر من خواهرت نبودم ؟! گفت : « مگر به تو نرسيده ؟ » گفتم : نه ، چون من منزل خواهر بزرگترم بودم . شايد پول به مادر رسيده و يادش رفته . همان لحظه ، اسكناس پنجاه توماني به من داد و گفت :« اين جاي عيديت . » پول را گرفتم . چند لحظه بعد ، از او پرسيدم : پسته ي خام دوست داري يا شور ؟ گفت : « فرقي نمي كند . » بعد كه رسيديم ؛ به مغازه رفتم و با همان پول ، پسته خريدم . مي خواستم يواشكي آن را داخل ساكش بگذارم . وقتي ساكش را باز كردم ، ديدم برخي از لباس ها يش شسته نشده . لباس ها را بيرون آوردم و آن ها را شستم و روي طناب انداختم . برادرم كه از اتاق بيرون آمد ، لباس ها را ديد . گفت : « كي اينها را شسته ؟ » خنديدم و گفتم ، من شستم . لبخندي نرم بر غنچه ي لبانش شكفته شد . دستي بر سرم كشيد و مرا بوسيد . خواهر بزرگترم كه شاهد ماجرا بود گفت : « ابوالقاسم ! مگر نگفتم اگر لباس كثيفي داري بده برايت بشويم ؟ » گفت : « دوست نداشتم زحمت بكشيد . » لباس ها كه خشك شد ، همراه با پسته اي كه خريده بودم درون ساكش گذاشتم . وقتي ماجراي شهادتش را تعريف مي كردند ، گفتند از همان پسته داشتند ميل مي كردند ! »

سرانجام در تاريخ بيست و نهم مرداد ماه سال شصت و سه همراه با برادر پاسدار ابرهيم هادي پور در جزيره ي مجنون ، مجنون ديدار دوست شد و مورد اصابت گلوله ي توپ قرار گرفت و به گوي دوست پرواز كرد . چگونگي شهادت وي را از زبان جانباز نعمت الله دشمن زياري مي خوانيد :

بسيج مركزي برازجان ، محل تجمع نيروهاي اعزامي به جبهه بود . من و تعدادي از برادران هم محلي نيز جزو نيروهاي اعزامي بوديم.

ابتدا به بوشهر اعزام شديم و از آن جا به طرف اهواز حركت كرديم . نماز مغرب و عشا را در يكي از پادگان ها اقامه كرديم و سپس به صرف شام كه آش كشك بود ، پرداختيم . همان جا با برادر غلامرضا يوسفي - كه خدايش بيامورزد- آشنا شديم . ايشان ، فرمانده گردان « شهيد مصطفي خميني » بود . ما را هم به گردان ابوذر كه يكي از گردان هاي لشكر 19 فجر بود ، بردند . فرماندهي گردان ما را آقاي اسدي كه دهدشتي بود ، به عهده داشت . به مقر شهيد « دست بالا » كه 30 كيلومتري اهواز بود اعزام شديم.شب ها پشت خاكريز مي نشستيم . به خواندن دعاي توسل ، كميل و ندبه مشغول مي شديم . آواي خوش « شهيد باقر زاده » به جمع ، صفاي ديگري داده بود . فضاي روحاني بر آن جا حكمفرما بود و گرماي هوا طاقت فرسا . روي سنگرها را به صورت دريچه باز مي كرديم تا از گرماي درون سنگر كاسته شود .بعضي وقت ها وقت ها ، گرد و غبار و باد ، مانع غذا خوردن ما مي شد .

پس از يك ماه كه پشت خط مقدم بوديم ما را به خط مقدم جزيره مجنون انتقال دادند . چند روز قبل از انتقال ، خبري از « شهيد هادي پور » و « شهيد باقر زاده » نبود . پيش خودمان فكر كرديم حتماً مرخصي رفته اند . اغلب بچه ها ناراحت شده بودند . بعضي از نيروها به جبهه ي شمال و برخي به جبهه ي جنوبي اعزام شدند.

عصر بود كه خبر دادند آقايان هادي پور و باقر زاده هم آمده اند . خوشحال شديم . به سنگر فرماندهي با بيشه استتار شده بود ، رفتم تا آنان را ملاقات كنم . يكي از دوستان اصرار مي كرد كه به جبهه ي جنوبي نزد برادر يوسفي برويم ولي من با او نرفتم و كنار برادران ابوالقاسم و ابراهيم ماندم . چهره اي خسته داشتند . از آنان گلايه كردم : « حداقل مي گفتيد كه مي خواهيد برويد . شايد ما هم كاري داشتيم . » پس از آن كه ، گلايه ما تمام شد ، گفتند : « ما به مرخصي نرفته بوديم ؛ بلكه براي گذراندن يك دوره آموزش عمليات جنگي رفته بوديم … » از آنان عذر خواهي كردم و فكر و خيالي را كه درباره ي آنان داشتيم به آنها گفتم . خنديدند !

آتش دشمن شروع شده بود . خمپاره 120، توپ 130 و … به شهيد هادي پور گفتم : اگر اين گلوله ها به نيروي ما بخورد يك نفر زنده نمي ماند ! شهيد هادي پور به بيشه ها نگاهي كرد و گفت : « بچه ها ؛ عجب ني هايي اينجا هست . مخصوص ني قليان است يادم باشد يكي را براي پدرم ببرم . » در همين صحبت ها بوديم كه سوت گلوله ي توپي را شنيديم . شهيد هادي پور گفت : « اين ديگر براي خودمان است  » هنوز حرف ابراهيم تمام نشده بود كه سنگر ما با انفجار گلوله به هوا رفت . همه جا را خون فرا گرفته بود . داشتم در خون خود مي غلتيدم . به اطرافم نگاهي انداختم ، ديدم ابراهيم نشسته و دو دستش روي زانوهايش آويزان است . صدايش زدم و گفتم : ابراهيم ! به دادم برس . جوابي نداد . دوباره نگاهي انداختم ، ديدم پشت گردن و كمرش سفيد شده و به جاي خون ، مغزش از پشت سر بيرون مي ريزد ! نگاهي به ابوالقاسم انداختم ديدم شكمش پاره شده و پايش قطع گرديده . بي سيم چي ها هم تكه تكه شده بودند . نمي دانستم چه كنم . به هر زحمتي بود بلند شدم . يكي از دست هايم از كتف ، قطع شده بود و در ميان پيكر پاك آن عزيزان پر پر مي زد .

آمبولانس رسيد . ما را در آمبولانس گذاشتند . به آقاي انصاري كه دهدشتي بود گفتم : دستم را هم بياور . خون از كتفم فواره مي زد به نحوي كه گودي برانكارد پر از خون شده بود .

به بيمارستان شهيد بقايي اهواز رسيديم . دكتر دستم را گرفت كه بلند كند ، گفتم : دستم را آورده ام كه برايم وصل كنيد ! ديگر چيزي به يادم نيست از هوش رفتم .

كم كم به حالت عادي برگشتم . دكتر بالاي سرم ايستاده بود . پس از توضيحاتي كه داد به او گفتم : چرا ، دستم را وصل نكردي ؟ گفت : « عصب هاي دست شما كاملاً مرده بود ما به قسمت هاي ديگر بدنت رسيديم . »

بعد از يك هفته مرا به بيمارستان دكتر شريعتي انتقال دادند . پس از چهار ماه با بهبودي به آغوش خانواده برگشتم ؛ ولي حيف و صد حيف كه لياقت همراهي دوستان و هم رزمان را نداشتم .

برادرش « عباس » اظهارمي دارد : « از حالات روحي عجيبي كه برادرم داشت . مي دانستم كه اين بار شهيد مي شود. گويا به او الهام شده بود . يكبار در اتاق نشسته بوديم . با لباس فرم سپاه بود مي خواست عكس بگيرد . يكي ز اعضاي خانواده ، رفت كه كنارش بايستد . اشاره كرد : نه ، مي خواهم تنهايي عكس بگيرم ؛ تا هر وقت لازم شد آن را بزرگ كنيد ! بار ديگر ، نوحه اي در مورد شهات امام موسي كاظم ( ع ) سروده بودم ، به ايشان دادم تا در دعاي كميل كه در خانه ي شهدا هر هفته برگزار مي شد بخواند . روز پنج شنبه بود . گفتم : برادر ، از شهادت امام هفتم ، چند روزي گذشته ، ديگر مناسبت ندارد . بگذار براي سال آينده . گفت : « شايد من زنده نباشم ، همين امشب آن را مي خوانم  »

يك روز ديگر مرا صدا زد . ديدم نوار كاستي در دست دارد . گفت : « اين نوار كاست را گوش نمي دهي . فقط پيش تو امانت باشد . » گفتم ،يعني چه ، پس چه كارش كنم ؟ جواب داد : « طول نمي كشد . بعد از مدتي خواهي فهميد ! » پس از شهادتش ، اولين چيزي كه به خاطرم آمد ، نوار بود. وقتي آن را روي ضبط گذاشتم ، صداي خودش بود كه داشت وصيت نامه اش را قرائت مي كرد.

چند سال پس از شهادت ايشان ، مادرش از درد كليه به خود مي پيچيد و گرفتار درد شديدي مي شود . وقتي به پزشك مراجعه مي كند به او مي گويند كه يكي از كليه هايش از كار افتاده و كليه ي ديگر نيز ، سنگ ساز است و نياز به عمل جراحي دارد . خودش چنين مي گويد : « به شيراز رفتيم تا عمل جراحي انجام شود . ضمن توسل به ائمه اطهار به روح شهيد خودم نيز متوسل شدم و خدا را به خون مباركش قسم دادم . توسل من اجابت شد و احتياج به عمل پيدا نكردم . با اين كه متخصصين گفته بودند ، كليه ات ، سنگ ساز است ؛ ولي بحمداله تا كنون مشكلي برايم پيش نيامده است . »

وقتي از وي سؤال كرديم كه چگونه خبر شهادت فرزندتان را شنيديد گفت : « مراسم فاتحه ي يكي از خويشاوندان بود . من هم رفته بودم . آن جا خبر آوردند كه اسماعيل هادي پور ( برادر شهيد هادي پور ) ، شهيد شده . گفتم : اسماعيل ؟ اسماعيل را همين امروز ديدم . حتماً برادرش ابراهيم است ، كه اگر ابراهيم باشد ، پس پسر من هم با او بوده . بلند شدم كه به خانه بيايم . در مسير خود پسر برادرم فتح اله باقري را ديدم . گفتم : ابوالقاسم چه شده ؟ خبر داري يا نه ؟ گفت : ناراحت نباش . فقط زخمي شده . همين امروز با هم به ملاقاتش مي رويم . با اينكه باورم نمي شد . گفتم : خوب برويم . مي خواهم او را ببينم . گفت : « عجله نكن ، عصري مي رويم . » وقتي اين را گفت . فهميدم ، دارد چيزي را از من پنهان مي كند . اصرار كردم . گفت : « عمه جان ! ابوالقاسم همراه با ابراهيم هادي پور ، هر دو شهيد شدند . »

از « ابوالقاسم » شهيد ديگر مجنون بگو

از كلامش تا ابد كارون خروشان ياد باد