بار آخري كه مي خواست برود ، بدون خداحافظي اعزام شد ولي در وصيت نامه ي خود به اين نكته اشاره كرد و از اعضاي خانواده حلاليت طلبيد :

« ولا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتاً بل احياءعند ربهم يرزقون.گمان مبريد آنان را كه در راه حق ، شهيد شده اند، مرده اند. خير، آنها زندگاني هستند و نزد خداي خود روزي دارند .

اينجانب ، پاسدار ابراهيم بارگاهي كه براي دومين بار عازم جبهه هستم و به سوي شهادت مي تابم ، چون بار اول كه در جبهه بودم و لياقت و سعادت شهيد شدن را نداشتم ، اين بار مي روم كه خداوند ، جان نا قابل ما را قبول نمايد و شربت شهادت بنوشم . من مي خواهم به جايي بروم كه « رجايي و باهنر و بهشتي و مطهري و طالقاني و نواب صفوي » و ديگر شهداي مجلس مثل     « كامكاري ، نيكبخت ، زينبي ، بيژني ، ضرغام ، امرالله ، جليل ، منوچهر ، اله كرم ، عسكري ، مزارعي و نبوي » و ديگر شهدا آن جا باشند .

روح و شخصيت شهيد آن چنان پاك و وارسته شده است كه در بدنش و در خونش و حتي در جامعه اش اثر گذاشته است . بدن شهيد ، يك جسد متروح است ؛ يعني جسدي است كه احكام روح بر آن جاري شده است . همچنان كه جامه ي شهادتش ، لباس متجسد است ؛ يعني حكم روح بر بدن جاري شده ، بدن و جامه ي شهيد از ناحيه ي روح و انديشه و حق پرستي و پاك باختگي اش كسب شرافت كرده است . شهيد اگر در ميدان معركه ، جان به جان آفرين تسليم كند ، بدون غسل و كفن با همان تن خون آلود و جامه ي خون آلود دفن مي شود .

خون شهيدان را از آب اوليتر است

اين خطا از صد صواب اوليتر است

در درون كعبه ، رسم قبله نيست

چه غم از غواص را با چيله نيست

اگر چه دنيا ، زيبا و دوست داشتني است ، دنيا آدم را به طرف خودش مي كشد ، اما خانه ي آخرت خيلي از دنيا زيباتر است ، خيلي از دنيا بالاتر و عالي تر است كه آخر كار بايد گذاشت و رفت . پس  چرا انسان آن را در راه خدا انفاق نكند اين بدن هاي ما ساخته شده كه آخر بميرد ؛ پس چرا در راه خدا با خمپاره  قطعه قطعه نشود .

پدرم و مادرم و خواهرم و همسرم اگر من بدون خداحافظي از شما به جبهه رفته ام وقت نداشتم خبر بدهم مرا ببخشيد و حلالم كنيد و بر من گريه نكنيد و راهم را ادامه دهيد . در ضمن ، اي پدر و مادرم و برادر و همسرم فرزندم اسماعيل را درست تربيت نماييد و او را به مدرسه بگذاريد و حتماً قرآن يادش بدهيد .

خداوندا در چشمانم روشنايي و در دينم بصيرت و در قلبم يقين و در علمم اخلاص و در نفسم سلامت و در روزيم وسعت قرار ده و مرا مادامي كه باقي هستم شكر گزار خودت قرار بده .

آدرس ، مزارعي ، منزل شخصي بارگاهي . در ضمن مرا در مزارعي به خاك سپاريد كنار شهداي مزارعي . والسلام . وصيت نامه ي شهيد ، برادر پاسدار ابراهيم بارگاهي . »

شهيد « سيد رضا منصوري » در مورد اخلاص و بزرگواري ايشان مي گفت : « اگر ما ، رزمندگاني چون ابراهيم داشته باشيم . پيروزيمان قطعي است ؛ چرا كه او با تمام غيرت و مردانگي وايمان قوي كه دارد ميجنگد . »

مادرش از خواب خود در شب قبل از شهادت فرزند مي گويد : « در عالم خواب ديدم كه همسرم از محل كارش ( بوشهر ) برگشته . مرتب به من مي گفت :  آماده شو ، مي خواهيم به زيارت امام رضا (ع) برويم . » به او گفتم : ابرهيم كه نيست ؛ بگذار بيايد بعد مي رويم . گفت : « بلند شو »

دونفري با هم به قصد زيارت امام هشتم (ع) از منزل بيرون رفتيم . چون دلهره ي خانه را داشتم رفتم پيش يكي از همسايگان و سفارشات لازم را كردم كه مواظب منزلمان باشد . همين كه مي خواستم وارد شوم ، ديدم منزلشان خيلي شلوغ است و افرادي بالباس سفيد ايستاده اند . ناگاه نگاهم به يكي از آن افراد افتاد . ديدم ابراهيم است . گفتم عزيزم تو كه لباس سبز پاسداري داشتي ، اين لباس چيست ؟ لباس سفيدش را بالا زد و گفت : مادر جان ! نگاه كن ، لباس نبردم زير اين لباس است . از خواب پريدم صلوات فرستادم و از خداوند ، سلامتي فرزندم را درخواست كردم. صبح همان روز تعدادي از پاسداران با اتومبيلي سفيد رنگ به منزلمان آمدند و خبر شهادت فرزندم را به من دادند . »

پدر نيز چگونگي خبر شهادت فرزندش را اين گونه بيان مي دارد : » محل كارم بوشهر بود . نگهبان استانداري بودم . « خداكرم آسايش » نزد من آمد و گفت : « ابراهيم زخمي شده و او را به كازرون برده اند . » چند شب قبل از اين خبر در خواب ديده بودم كه يكي از دندان هايم شكسته و با مراجعه به پزشك گفتند كه علاجي ندارد . با اين حال باور نكردم و گفتم : راستش را بگو ، طاقتش را دارم . با پافشاري من ، خبر شهادت فرزندم را به من اعلام كرد . »