زندیگنامه شهید

چهار سال از ازدواج اسماعيل و شهربانو مي گذشت ولي چراغ خانه اشان سوت و كور بود. زندگي ساده و محقر آنها، جز وجود فرزندي دوست داشتني و كاكل زري چيزي كم نداشت. زندگي پرمحبت و صميمي آنها كه با عشق بنا شده بود ، در انتظار قدوم فرزند، بي تاب نشان مي داد. اسماعيل سال هاي آغاز خدمت درجه داري اش را در ژاندارمري سابق(نيروي انتظامي)مي گذراند. هر سختي و مشقتي كه لازمه ي شغل مرزداري از سواحل و سرحدات كشور بود، را با جان و دل قبول مي كرد تا بلكه اسباب و وسايل راحتي خانواده را فراهم كند. او ديگر بيش از هر زمان ديگر،تقلاي بچه دار شدن داشت. همسر كه اشتياق شوهر را مي دانست به هر دري زده  ، ولي نتيجه اي نگرفته بود. تا اينكه حاجت خود را به درگاه خاندان كريمه ي اهل بيت عرض نمود. النگوي دستش را نذر امام رضا(ع) كرد تا آقا فرزندي به او عنايت كند. دعاي او مستجاب شد و پس از چندي فرزند عزيزشان، درست در روز اول فروردين سال 1344 چشم به جهان گشود. به شكرانه اين موهبت خواستند كه پسرشان هميشه «غلام» رضا باشد. لذا نام غلامرضا را بروي گزيدند. و سعي و اهتمام خود را براي هرچه بهتر كردن و پرورش او به كار بستند.

غلامرضا به تدريج بزرگ تر مي شد و در دامان پرمهر و محبت پدر رموز انسانيت و شرف دينداري را مي آموخت او قبل از شش سالگي پاي به مسجد گشود و با خانه خدا انس و الفتي ديرينه آغاز كرد. با ورود به سن شش سالگي در دبستان شهيد جاويد كازروني ثبت نام نمود و تحصيلات خود را با شور و شوق آغاز نمود.

پس از پايان موفقيت آميز دوره ابتدايي ، وارد مدرسه راهنمايي شهيد رجايي گرديد. پس از اخذ مدرك قبولي سوم راهنمايي ترك تحصيل نمود و از آنجا كه علاقه شديدي  به يادگيري امور فني و مكانيكي داشت به فراگيري آن روي آورد. در ابتدا به شاگردي پرداخت ولي از آن جا كه استعداد و علاقه زيادي به اين كار داشت ، به سرعت پيشرفت نمود. به طوري كه در اندك زماني به استاد كاري ماهر تبديل شد. غلامرضا ديگر مي توانست روي پاي خود بايستد و درآمدي داشته باشد. جسم و روح او در كوره ي حوادث روزگار چون پولاد، آبديده مي شد تا اينكه به خدمت مقدس سربازي فراخوانده شد.

در تاريخ 18/7/1363 راهي پادگان آموزشي سيرجان شد و پس از پايان آموزش به شهر آمد تا در پايگاه دوم دريايي بوشهر خدمت مقدس سربازي را بگذراند. غلامرضا با شجاعت بالا و ايمان شگرف خود ،‌ اهل ميدان عمل و رزم بود. در جواب دوستاني كه به او پيشنهاد نگهباني دادن در پايگاه را مي دادند با كمال دليري و شهامت پاسخ مي داد:خون من كه از خون ديگر برادران رنگين تر نيست. هميشه همراه دسته هاي شناور ماموريت هاي پرمخاطره را با جان و دل قبول مي كرد. فرمانده اش نقل مي كند:من به شهيد بوستاني مي گفتم تازه از ماموريت آمده اي، كمي استراحت كن بعد در ماوريت بعدي با بچه ها برو. ولي ايشان مي گفت: نه من اين جا نمي مانم و بايد به ماموريت بروم. دفعه ي آخر كه تصميم گرفته بودم ، يك نفر را به جايش به ماموريت بفرستم، اوقبول نكرد و با اصرار مرا قانع كرد تا خودش به ماموريت اعزام شود.در همان ماموريت مورخ 20/7/1364به سكوهاي نفتي، آب هاي گرم و نيلگون خليج فارس را با خون خود رنگين نمود و در طرفه العيني از فرش به عرش پرگشود و در جرگه ي«عندربهم يرزقون» درآمد.

پيكر مطهرش در ميان اندوه شديد دوستان و آشنايان و برفراز شانه هاي مردم نجيب و قدرشناس برازجان تا بهشت سجاد تشييع و به خاك سپرده شد تا مزارش زيارتگاه عاشقان باشد.

بر فرس تند رو هر كه تو را ديد گفت

برگ گل سرخ را باد كجا مي برد ؟