زندیگنامه شهید

محمود در خانواده‌اي مستضعف و با ايمان در شـشم خرداد سال 1342 در شهرآبادان چشم به جهــان گشود. هنوز چند بهاري از عمرش نگذشته بود كه همراه خانواده به خارگ مهاجرت نمود. پدر بزرگوارش عيسي و مادر گرامي اش عزيزه آل خميس تمام تلاش و كوشش خود را مي نمودند تا در زندگي و معيشت رعايت حلال و حرام را بكنند و از ابتدا فرزندان خود را با اسلام و قرآن آشنا كنند تا روح ايمان و دينداري در دل آنها شكوفه دهد. دوران دبستان خود را كه سرشار از بازي ها و شادي هاي كودكانه بود در دبستان كورش قديم به پايان رساند. از همان كودكي متين بود و عزت نفس بالايي داشت.

به خاطر مشكلاتي كه با آن روبرو بود از جو مدرسه زده شد و تصميم گرفت مدرسه را رها كند ولي پس از مدتي بصورت شبانه درس را ادامه داد. و روزها در شركت ها و پيمان كاري ها مشغول كار شد.

او علاقه زيادي به ورزش مخصوصاً بسكتبال داشت و در آن رشته پيشرفت زيادي كرده بود.

به آموختن و انجام كارهاي فني و مكانيكي علاقمند بود به طوري كه بيشتر تعميرات و نيازهاي خانه و همسايگان را خودش انجام مي‌داد. محمود بسيار اجتماعي بود با ديگران معاشرت داشت و خيلي مهمان نواز بود.

او از طريق دوستانش در فعاليت ها و اقداماتي كه در آغاز  شكل‌گيري و پيروزي انقلاب اسلامي در جزيره خارگ انجام مي‌شد فعالانه حضور داشت و هيچ گاه از اين امر غفلت نمي كرد.

در ابتداي  انقلاب فعاليت گسترده و چشمگيري در حفاظت و نگهباني از دستاوردهاي انقلاب و برقراري نظم و امنيت شهر داشت و در اين رابطه با كميته انقلاب اسلامي همكاري تنگاتنگي داشت.

با شروع جنگ تحميلي توسط استكبار جهاني و در خطر گرفتن كيان اسلامي در تاريخ 28/9/1360 از طرف بسيج سپاه پاسداران خارگ به جبهه بستان(زليجان) نبرد اعزام گرديد و در عمليات فتح المبين در واحد شناسايي عمليات لشكر نجف اشرف دوشادوش ديگر رزمندگان اسلام به رزم بي امان خود ادامه داد.

محمود در تاريخ 7/12/60 در جريان عمليات فتح المبين در منطقه بستان(زليجان) بدنبال انجام ماموريت گردان شناسايي و اطلاعاتي از لشكر نجف اشرف در ميدان مين دشمن به درجه رفيع شهادت نايل آمد و در جوار ره يافتگان وصال عند ربهم يرزقون گرديد. خدا چنين خواسته بود كه محمود را به تمام و كمال و با تمام وجودش از اين دنياي خاكي به ملكوت اعلي ببرد و در عرش جايش دهد. او عاشقانه پرواز كرد و بي نشان رفت و جز ياد نيكش، اخلاق پسنديده و خاطرات سبزش چيزي بر جاي نگذاشت.

آري محمود تا دوازده سال مفقود الاثر بود و خانواده به شوق وصال و بازگشت فرزند دلبندشان سرشك اشك و خون از چشمان مي فشاندند ولي نشاني از او نيافتند. يعقوب وار چشم براه و گوش به در ماندند تا اجر و پاداشي را كه خداوند به صابرين وعده داده بود به نحو شايسته اي قابل و لايق گردند. سرانجام پس از گذشت چند سال به شهادت وگواهي ياران و دوستان هم رزمش، به خانواده وي اعلام گرديد كه در مورخ 7/12/60 در منطقه عملياتي بستان(زليجان) به افتخار شهادت نايل آمده است .

و خواهر شهيد گلايه مي نمايد كه چرا همرزمان محمود زودتر و در همان موقع خبرشهادت محمود را به خانواده اش اعلام نكردند. زيرا مادرش هنوز هم چشم انتظار اين است كه نشاني از فرزندش بدست آورد.