راوي:پدر شهيد

ما ابتدا در تنگك زندگي مي‌كرديم، ولي بعدها به محله‌ي دهدشتي _‌ يكي از محله‌هاي قديمي بوشهر، نقل مكان كرديم. زماني‌ كه فرزندم ناصر به دنيا آمد، ما در آن جا بوديم. ناصر دوره‌ي دبستان را در مدرسه‌ي سعادت گذراند. از نظر درسي، هميشه جزء دانش‌آموزان زرنگ بود. از همان كودكي روخواني قرآن را ياد گرفت و بعدها قرآن را ختم كرد. از 7سالگي نمازش را سر وقت مي‌خواند و به خواندن نماز جماعت علاقه داشت. دوست داشت نمازش را در مسجد بخواند، روزه مي‌گرفت و به همسايگان احترام مي‌گذاشت.

ايشان در دوران شكل‌گيري انقلاب اسلامي ، شركت فعال داشت. شبي كه جوانان شهر مجسمه‌ي شاه را انداختند، ايشان نيز در اين حركت انقلابي شركت داشت. با شروع جنگ، داوطلبانه به مدت دو سال در جبهه ‌حضور يافت و بعد از آن  به خدمت مقدس سربازي اعزام شد.  خدمت سربازي او در سپاه شيراز بود و ايشان  از طرف سپاه به جبهه اعزام شد. ناصر جزء گروه شناسايي بود و تنها  15 روز به تمام شدن خدمتش مانده بود، كه به درجه رفيع شهادت نائل شد. خبر شهادت فرزندم را از طرف سپاه شيراز به ما اطلاع دادند.

نحوه‌ي شهادتش به اين صورت بود؛‌ كه 8 نفر از رزمندگان براي شناسايي به  منطقه مورد نظر مي‌روند و 4 نفر از ميان آن رزمندگان كه ناصر هم جزء آنها بوده، به شهادت مي‌رسند. اما تنها پيكر يكي از آن رزمندگان پيدا مي‌شود. هنوز بعد از گذشت 25 سال پيكر پاك پسرم را نيافته‌اند، ولي هنوز هم در خواب‌هايم آمدن او را مي‌بينم.

به ورزش علاقه داشت؛ بخصوص ورزش فوتبال را خيلي دوست داشت. هر كسي كاري از او مي‌خواست با كمال ميل برايش انجام مي‌داد.

من از رفتن او به جبهه راضي بودم ، چون در راه خدا خدمت مي‌كرد. هميشه وقتي مي‌خواست به جبهه برود،  از ما حلاليت مي‌طلبيد؛ او حتي در نامه‌هايش هم اين موضوع را فراموش نمي‌كرد و هميشه به ما مي‌گفت: «اگر من شهيد شدم غصه نخوريد و ناراحت نباشيد كه ما به راه سيدالشهدا (ع) رفته‌ايم».

 

راوي: خواهر شهيد

من 11 سال از برادرم  ناصر بزرگ‌تر هستم. ايشان همواره در فعاليت‌هاي دوران انقلاب شركت داشت و هيچ‌وقت  درباره‌ي فعاليت‌هايش با ما صحبت نمي‌كرد و ما بيشتر از زبان مردم در مورد فعاليت‌هاي او چيزهايي ا مي‌شنيديم. يكي از دوستان ايشان رضا آقاياني بود؛ همچنين با آقاي عظيم فرزانه هم فعاليت مي‌كرد و با آقاي اختري در جبهه همرزم بود.

اولين باري كه به جبهه رفت، 2 ماه در آنجا بود. هر وقت كه مي‌خواست به جبهه برود براي خداحافظي به خانه‌ي ما مي‌آمد. ايشان اهل معاشرت بودند و هنگامي كه از منطقه به خانه برمي‌گشت، معمولاً به خانه‌ي ما و ديگر فاميل سر مي‌زد.

ناصر، زياد به جبهه مي‌رفت و هر وقت به او مي‌گفتيم كه ديگر نمي‌خواهد به جبهه بروي، در پاسخ، به ما مي‌گفت: «مگر خون من از خون علي‌اكبر       امام‌حسين (ع) رنگين‌تر است». ايشان ، هميشه سعي مي‌كرد به فقيران و مستمندان كمك كند و اين كار را براي رضاي خدا انجام مي‌داد.

15 روز قبل از اينكه خدمتش تمام شود،  فرمانده به او گفته بود كه شما ديگر نمي‌خواهد به شناسايي بروي؛ ولي او قبول نكرده بود و در منطقه‌ي «سومار» هنگام شناسايي، عمليات آنها لو رفت و ايشان  مفقودالاثر شد.

چندين‌بار خواب برادرم را ديده‌ام. يك‌بار در خواب از او سؤال كردم: «ناصر جان! تو كجا بودي»؟ او گفت: «من در كردستان اسير بودم و الآن آزاد شده‌ام». هنوز احساس مي‌كنم كه ايشان زنده‌ هست و اميدوارم كه روزي دوباره پيش ما برگردد.

از همان زمان مفقود شدنش ـ يعني بهمن ماه 63 ـ من هميشه به ياد او به بهشت‌صادق و به قطعه‌ي شهداي گمنام مي‌روم و برايش فاتحه مي‌خوانم. بعضي وقت‌ها با خودم مي‌گويم، شايد يكي از اين شهدا ناصر باشد. اما با همه دلتنگي‌ها، هميشه خدا را شكر مي‌كنم كه ناصر راه خوبي را انتخاب كرد و در راه دين و اسلام و آن چيزي كه خودش دوست داشت، به شهادت رسيد.

بعد از شهادتش، مادرم از شدت علاقه‌اي كه به ايشان داشت، ‌بسيار ناراحت بود و به همين دليل پنج سال بعد از شهادت ناصر، مادرم به رحمت خدا رفت. اخلاق و رفتار ناصر با ‌بقيه‌ي فرزندان خانواده فرق مي‌كرد؛ آنها هم خوب هستند، ولي ناصر انساني متمايز بود. نمازهاي يوميه را مرتب در مسجد جامع عطار مي‌خواند و نمازشب او ترك نمي‌شد. در مسجد جامع‌عطار بسيار فعاليت مي‌كرد؛ حتي در آنجا كتابخانه هم ايجاد كرده بود. بار آخر كه مي‌خواست به جبهه برود، به من گفت: «شايد رفتم و برنگشتم، مرا حلال كن». بعد از آن تا 5 ماه از او خبري نداشتيم، تا اين  كه از شيراز خبر شهادت ايشان را براي ما آوردند.

 

راوي: محمد رحيم باروني ،همرزم شهيد،

من و ناصر از همان دوران نوجواني با هم آشنا بوديم و بعدها در جمعيت فدائيان اسلام با هم بيشتر آشنا شديم.

ما از طرف جمعيت به آبادان اعزام شديم ـ آن زمان هنوز سپاه تشكيل نشده بود ـ و بعد از آبادان به حصيرآباد اهواز رفتيم. در هتل آبادان، آقايي به نام صادق ما را سازماندهي كرد. تعداد ما 22 نفر بود و سپس دو دسته‌ي ديگر هم به ما اضافه شد. به ما اعلام كردند كه آماده‌ي رفتن به خط باشيد. هنوز حدود جبهه‌ي ايران معلوم نبود و ما از طرف شهر آبادان ، بدون آگاهي به طرف اروند حركت كرديم. اواخر شهر كه رسيديم از طرف نيروهاي عراقي روي ما رگبار گرفته شد. فوري خود را جمع و جور كرديم و در پشت خانه‌ها پنهان شديم، ولي نتوانستيم مقاومت كنيم،  چون ما با آن منطقه آشنايي نداشتيم و از آنجا دوباره به هتل برگشتيم و از آن ها خواستيم كه ما را راهنمايي كنند. آنها يك نفر را به عنوان راهنما با ما فرستادند، او ما را به طرف پالايشگاه هدايت كرد.

اين اولين باري بود كه ما با ناصر عازم جبهه مي‌شديم و به عنوان فرمانده دسته بوديم. ناصر با خواندن شعرهاي محلي كه در مورد رئيس علي دلواري بود، بچه ها را خوشحال مي‌كرد و به آنها روحيه مي‌داد. ما در آنجا حالت پدافند داشتيم و بيشتر،  بچه‌هاي آبادان كه با منطقه آشنا بودند ، مسئول آفند بودند.

بار دوم براي جنگهاي نامنظم ، در شيراز سازماندهي شديم و از آنجا به اهواز رفتيم و از اهواز ما را به خط اعزام كردند، بعد از آن به طرف كرخه رفتيم ما در آنجا با نيروهاي دشمن درگيري پدافندي داشتيم.

در آن منطقه ما سنگري داشتيم كه براي برگزاري مراسم نماز و دعا  به آنجا مي‌رفتيم. هر وقت بيكار مي‌شديم بيرون از سنگر، ناصر ما را دور خود جمع مي‌كرد و براي ما سخنراني مي‌كرد و به ‌بچه ها روحيه مي‌داد و آنها را شاد مي‌كرد. بعد  از اين مرحله ،  ديگر ما با هم نبوديم. در سال 62 بود كه من به عنوان فرمانده گروهان انتخاب شدم و آقاي حسن خدري _ برادر ناصر كه مسؤوليت قبضه ي 106_ داشت نيز پيش ما بود. در آنجا با حسن آشنا شدم و اكثر اوقات به سنگر ايشان مي‌رفتم، همان جا بود كه خبر مفقود شدن ناصر را از وي شنيدم.