سجاياي اخلاقي شهيد

شهيد حسين  زارعي فردي صبور و با متانت بود او بي ادعا و بدون هيچ منتي کا را فقط براي جلب رضاي حضرت حق انجام مي داد و از اين رو بود که هرگز خستگي حس نمي کرد . او براستي از سربازان گمنام امام زمان (عج ) بود . نسبت به ائمه اطهار (ع) عشق و ارادت خاصي داشت .

حسين يتيم بود اما احترام زيادي بر مادر قائل بود زيرا مادر در حق او هم پدری کرد و هم مادر بود . او فردي متدين ، با تقوا آگاه به زمان وارسته از دنيا و وابسته به حق بود . با مردم زادگاهش رابطه مهر آميز و با عطوفت داشت .

او با تمام وجود به امام عشق مي ورزيد. حسين دستگير مستمندان و محرمان بود گرچه خود از طبقه مستضعف بود ، ولي هر آنچه داشت در رفع مشکلات محرومان صرف مي کرد . خدايا کدامين قلم است که وصف عشق تواند گفت ؟  کدامين درياست که براي هر قلم ، جوهری شود تا راه و روش عشق بنگارد  ؟ کدامين چشم است که نور عشق تواند ديد ؟ و کدامين قلب است که مأواي عشق تواند بود ؟

عشق عابد به معبود ، مريد به مراد ، عشق بلبل به گل و عشق پروانه به شمع از نوع عشقی جاودانه است که عالمي را در خود جذب مي کند . براستي که او چه عاشقانه زيست و چه بشکوه اوج گرفت و چه زيبا در(( عند مالک مقتدر )) جاي گرفت .

استواري ايمانش در سنگر همرزمانش هميشه سرافراز باد .

   

لاله ي ديگر حسين زارعي است        همچو ياران پاکبازي واقعي است

او يتيمي بوده در باب منير                سالها مرغ دلش آنجا اسير

تا شهادت بود مظلوم و غريب            او يتيمي بود محبوب حبيب

يادگار خانوارش خواهري است       خواهري رنجور با چشم تري است

او شهيدي بي وصيت نامه است        قطعه عکس ز او جا مانده است

چون زمادر رفت فرزندي يتيم         شد زهجرانش دل مارا اليم

من نخواهم ماند تنها بي حسين         اي خدا من را ببرپيش  حسين

روز تار و شام هجرانش گذشت      رفت در پيش خدا محبوب گشت

من يقين دارم حسين کربلا است      او   گداي   بينواي  نينواست

سال شصت ودو دهِ مرداد ماه             رفت  در بند  او  پيش   خدا

روز و شب نالم زجان و ستم بگير      ماه  شب­هاي  سياه  بابمنير

مرقد تو محفل پروانه­هاست                بابمنير دروازه کرب و بلاست

اي همچو مظلومي که ديد                  روز چون روز تو آيا بر دميد

گرد شمع تو جهان پروانه است          عاشقت هم دوست و هم بيگانه است

روح شاداب و راهش مستدام              روضه­ي روح پرورش بادا به کام

و هوا  روشن و زيبا اما غم انگيز و آکنده از ظلم ستم و تمام خانه­ها از غم بغض کرده بودند . سقف اين جامعه از باد غم و غصه خم شده بود . اما در ميان اين خانه­ها خانه اي بود که در آن روزها پر جنب و جوش و شادي از آن مي باريد . نه اين خانه بلکه تمام خانه هاي اين روستا سرشار از صفا و دينداري بود . روستا پر از صداي بلبل شده بود ، گويي از آمدن کسي خبر مي دادند . تا اينکه در يک لحظه صدايي بلند شادي از خانه محمد زارعي بالا آمد . ناگهان بوي عطر خانه را فرا گرفت . گويي بهار تازه در آن خانه سر زده بود . در آن خانه پسري زيبا و خوب بدنيا آمد که در همان لحظه اول خنده را سرآغاز زندگي خود کرد . مادر از دنيا آمدن پسري که سراپايش چنان غرق در مهر و عطوفت بود چنان خوشحال بود که گل هم چنان شاداب نبود . پدر و مادر نام او را از بر پا کننده عاشورا از فرزند شيرخدا و از فرزند نور چشم پيامبر گرفتند نام او را حسين مظهر خون و شهادت نهادند .

براي اينکه پيرو و دوستدار حسين( ع ) باشد حسين دنيا آمد از سينه پر مهر مادر شير خورد تا اينکه بزرگ شد و بهار در دستان کوچکش حس کرد . حسين ديگر چنان شيفته و دلباخته دين و اهل بيت شده بود که هيچ چيز و هيچ اورا از عشق به اين دو معشوقش باز دارد . تا اينکه باز اين روزگار فريبکاري و بي وفايي خود را ثابت کرد و اين حسين که تازه مفهوم شادي را درک کرده بود غمناک کرد حسين درسال ١٣٥٦ پدر خود را که سايه سر و تنها پناه او بعد از خدا بود از دست داد حسين چنان در اين غم گمشده بود که تنها نوري مي توانست او را از اين سياهي غم نجات دهد .حسين که درآن خانه که تنها مدد خانه بود وديگر بعد از پدر چشم ها به او خيره بود.حسين بغير از پدر ومادر يک خواهر هم داشت که بايد از او مواظبت مي کرد.حسين از همان کودکي فقر را چشيد وبا فقر دست وپنجه نر م مي کرد  . او آن چنان متواضع بود که خاک از تواضع او شرمنده مي شد .او ديگر چنان هم فقير وهم يتيم شده بود .حسين براي ماههاي محرم وصفر پر پر مي زد. و وقتي محرم وصفر مي آمد .ديگر حسين زارعي نبود.روز هايش ديگر ديگر شاد نبود. از همان اول سياهپوش مي شد حسين ، حسين (ع) را خيلي دوست مي­داشت.چنان در اين دو ماه فعال بود که همه به او رشک مي ورزيدند . او براي رمضان مي­ مُرد . چون علي (ع) را برايش به ارمغان مي آورد روزهاي حسين يکي پش از ديگري مي گذشت و چنان مانند نخل استوار شد که هيچ بادي نمي توانست او را خم کند تا اينکه نداي جهاد حق عليه باطل از طرف رهبر ، کسي که حسين تصوير او را در قلب خود با تمام زيبايي­هايش حک کرده بود ، داده شد حسين ديگر رنگارنگ و زيبا و سراپا شوق شده بود پاييز را بهار، تلخ را شيرين ، خار را گل مي ديد . در چشم او دنيا فقط رنگ شهادت و اميد داشت . حسين با اينکه تنها سرپرست خانه بود ولي تصميم داشت که مانند ديگر هم سن و سالان خود در اين راه قدم گذارد .

حسين فکر خانواده بود و هم مي خواست راه مولاي خود حسين را ادامه دهد . حسين چنان که تصميم گرفته بود به ميدان جهاد رفت ، به ميدان توسل و کميل و ندبه و زيارت عاشورا عشق و جاودانگي.

اوچنان در مقابل دشمن ايستاد که ديگر هيچ خاکريز و سنگري مانع او نبود او در روزهاي جبهه به هيچ چيز و هيچ کس به جز شهادت فکر نمي کرد . مي خواست که او هم يکي از عاشوراييان باشد . شب ها را با توسل و زيارت عاشورا و

 

با گريه سپري مي کرد و سحر در نماز شب چشم هايش چنان خيس مي شد که باران از آن اشک ها شرمنده مي شد و ديگر نمي باريد و با اين بهانه که تا اشک هاي حسين هست ديگر جايي براي باران نيست . حسين هميشه قرآن و عکس امام را در روي سينه داشت و در جيب خود جا داده بود و در هنگام فراغت قرآن مي خواند و به عکس امام خيره مي شد .

حسين با تفننگي که با اعتقاد آميخته بود مي جنگيد . حسين همانطور که آرزو کرده بود و از خدا خواسته بود در تاريخ ١٠/٥/١٣٦٢ و در عمليات تنگه دربند به مقام عالي و نوراني شهادت نائل شد و خود از اين دنيا رها نمود و با شهادت خود درياي بيکران را کوچک و ماه را تاريک کرد . بعد از او ديگر تمام نخل­ها نتوانستند به ايستادگي خود افتخار کنند . حسين خندان و شاد مان رفت چنان که خندان و شادمان آمده بود . بعد از شهادت او ديگر مادر هم نماند تا شايد حسين را به اين عاشقان معرفي کند .

حسين مظلوم بود و بعد از شهادت هم چنانکه بايد و شايد شناخته نشد و اکنون از او خواهري است که چاره­اي جز صبر ندارد تا شايد روزي برسد که حسين او را شفاعت کند و بديدار برادر خود برسد .

حسين زارعي شهيد ، مظلوم ، يتيم و تک فرزند بود که تنها بهارش شهادت بود و در آخر ، از اين باغ عاشقان و شيفتگان کسي ديگر نيز از ميان ما رفت و براي اسلام و اعتقادش جان خود را فدا کرد .