در این بازی و سرگرمی به نوبت یك دسته، دستۀ دیگر را كولی می داد. از هر دسته یك نفر جای لكوموتیو می ایستاد و بقیۀ اعضای گروه خم می شدند و هر كدام پشت پیراهن نفر جلویی خود را می گرفت . آن وقت افراد دستۀ دوم به ترتیب سوار آن ها می شدند .قطار حركت می كرد و به ستون یك همه راه می افتادند. كسانی كه سوار بودند از شادی مثل قطار سوت می كشیدند و بعضی ها هم صدای حركت واگن ها را روی ریل تقلید می كردند .
نوع دیگر ، قطار سواری روی برف بود . در كردستان وقتی همه جا را برف فرا می گرفت بچه ها می رفتند روی ارتفاعات یك نفر با چوب بلند نقش لكوموتیوران را بازی می كرد. همه پشت سر او
می نشستند. وقتی كاری فوری پیش می آمد و قرار بود قطار بایستد همه با علامت رانندۀ قطار پاهای خود را داخل برف می كردند و دوباره آنها را بیرون می آوردند و باسرعت به سمت دره سرازیر می شدند. وقتی همه بادگیر پوشیده بودند البته بازی لذت بخش تر می شد . خصوصاً اگر بعضی واگن ها (افراد گروه) از ریل خارج می شدند و به صورت سر و ته به پایین غلت می خوردند.