بعضی ها را انگار خدا خلق كرده بود برای جابه جایی كلمات و تحریف عبارات نمی گذاشتند حرف از دهن شخص بیرون بیاید؛ هنوز جمله تمام نشده بر همان وزن و آهنگ و در همان قالب، مطلبی را جاسازی می كردند كه اگر آدم دقت نمی كرد هرگز متوجه نمی شد. داشتیم مثل همیشه در میدان صبحگاه می دویدیم و شعار می دادیم. یكی می گفت و ما هم در حال دویدن تكرار می كردیم. شعار «فكر فكر ثم تكلم» بود یعنی اول فكر كن بعد لب به سخن بگشا، كه یك مرتبه متوجه شدیم شعار چیز دیگری شده؛ مثل اینكه بعضی می گفتند : فكه فكه (به جای فكر فكر) و به جای «ثم تكلم» هم می گویند «ثم شرهانی»!