بر خلاف بعضی كه انگار دائم خودشان را غلغلك می دادند و یك لحظه هم لبخند از روی لبانشان دور نمی شد و یك سره با هم گل می گفتند و گل می شنیدند، بعضی ها را هم با یك خروار عسل هم نمی شد خورد ؛ از بس تو لاك خودشان بودند آدم خیال می كرد جواب سلامش را هم زوركی می دهند. وقتی عده ای می خواستنداین جور افراد را اذیت كنند، البته اذیت كه نه، یعنی به جمع و جماعت بكشانندشان و بگویند:«تك نپر و تنهایی حال نكن». به آنها كه می رسیدند می پرسیدند:«تو رو خدا چطوری؟»كه آن ها هم دیگر نمی توانستند جلوی لبخندشان را بگیرند.