صدا به صدا نمی رسید هر كس چیزی می گفت؛ حركتی می كرد. همه كلافه شده بودند. هیچ كس نمی دانست چه كند. برای بچه های بی حال و حوصله و احیاناً مریض تحمل ناپذیر بود. یكی از بچه ها كه راه كار می دانست به بغل دستی اش گفت بنشین و بعد روی دوش او رفت و خیلی مسئولانه و بزرگ منشانه خطاب به بچه ها گفت:«برادرا دقت كنند! برادرا دقت كنند!» همه ساكت شدند؛ مثل این كه هیچ كس آن جا نباشد. بعد در حالی كه همه منتظر بودند یك خبر مهم و شنیدنی را اعلام كنند یا عباراتی را از زبان مسئولی به اطلاع بقیه برساند، بسیار عادی و با آرامش اضافه كرد:«دقت در هر كاری لازمۀ آن كار است».