چیزی بود شبیه قمه یا ساطور قصاب ها! از كجا پیدا كرده بود خدا عالم است؛ اما می شد حدس زد كه یك ضربۀ آن دشمن بعثی را دو شقه می كند، هر چه دم دست داشت پیچید دورش، شده بود عین قنداق بچه. عقب كامیون های كمپرسی بنز سوار شده بودیم و می رفتیم خط مقدم. هر وقت ماشین هایمان به هم نزدیك می شدند برای یكدیگر ابراز احساسات می كردیم. بعضی بچه ها به جای التماس دعا می گفتند التماس دعوا! یعنی از طرف ما وكیل هستی اگر بعثی معثی گیر آوردی دخلش را بیاوری و قمه دارمان همین طور كه قمه اش را در هوا تكان می داد می گفت:« .... به شرط چاقو!»