زندیگنامه شهید

تابستان گرم و سوزان جنوب ، با همه سختي هايش به شماره افتاده بود و روزهاي آخر خود را مي گذراند . البته هواي روستاي « ناخا» در منطقه پشت كوه برازجان  ، اندكي لطيف تر و ملايم تر از ديگر مناطق بود . در يكم شهريور ماه سال  1341 نخل اميد ، در خانواده فقير ولي مذهبي صفر احمدي به بار نشست و فرزند پسري متولد گرديد كه پدر نام او را قاسم گذاشت . پدر قاسم كه مردي پر تلاش وسخت كوش بود ، در كنار كشاورزي خود در   روستا ، دام داري نيز مي نمود و از اين طريق معاش خانواده را تأمين مي كرد.

قاسم از هوش و ذكاوت خاصي برخوردار بود و بدون اين كه در كلاس درسي شركت كند ، از آموزگار طبيعت درس زندگي ، اميد ، صداقت و پاكي را آموخته بود . خانواده ساده و مذهبي قاسم در روستا ، او را با الفباي دين داري و ايمان آشنا كرده بود و آنچه از محبت و عشق اهل بيت در دل داشتند در ظرف جسم  و روح  او قرار دادند .  او از كودكي دوشادوش پدر در مزرعه و كار دامداري به او كمك مي كرد .

بدن آماده و جسم قوي او ، توان انجام كارهاي سخت و سنگين را به او داده بود و از تنبلي و بيكاري عار داشت . اين بود كه هيچ وقت سربار كسي قرارنگرفت بلكه با دستمزد و دست رنج خويش دستگير ديگران نيز بود . در نوجواني به برازجان آمد و پيش خواهرش زندگي مي كرد .

در شهر كار او وسعت يافت و اندكي در معيشت او گشايش حاصل شد و بهتر توانست به پدر و مادر و ساير اعضاء خانواده كمك رساند . براي او كار آبرومند ، مهم بود و برايش نوع كار فرق نمي كرد . قاسم حتي به حفر چاه مبادرت مي كرد . با همه ي اين شرايط او كسي نبود كه نسبت به جامعه و مردم خود غافل و بي اعتنا باشد . حس هوشياري و آگاهي ذاتي او باعث شده بود تا در اكثر  تظاهراتي كه در شهر صورت مي پذيرد ، شركت كند . چند بار تصميم گرفته بود كه داوطلبانه از طريق بسيج به جبهه اعزام شود. تا اينكه در مورخه 16/6/1360 جهت گذراندن دوره آموزشي به خدمت اعزام شد . در تاريخ20/12/1360 به مرخصي آمد . عشق و علاقه او به جبهه و گمشده اش او را زودتر از موعد مقرر به محل خدمت كشانده و از آنجا داوطلب اعزام به جبهه  ي خرمشهر شد .

برادر زاده شهيد مي گويد : چندي بود كه قاسم با خواهرش حرفش شده بود و به اصطلاح با او قهر كرده بود . بار آخر كه از سربازي برگشته بود بدون هيچ تأملي به سراغ خواهرش مي رود و كدورت ها را از دل او مي زدايد و مثل گذشته با صفا و محبت كنار هم مي نشينند و درد دل مي كنند . شب را پيش آنها مي ماند و با حلاليت خواهي و خداحافظي و بدرقه اشك بار  خواهر به جبهه بر          مي گردد .

هميشه در زندگي ساده بود و قانع . هيچ وقت سادگي و بي آلايشي ، روستايي بودن را از دست نداد .