برادرش ميگوید: عبدالرضا با اعضاي خانواده بسيار صميمي و با محبت بود.در انجام كارها و حل مشكلات هم با آنها هم فكري مي نمود. سفارش اكيد او اين بود؛ نماز اول وقت، احترام به پدر و مادر،دوري از گناه. در كارهاي خانه به مادر كمك مي نمود حتي در پخت و پز و تميز كردن خانه و در صف نانوايي و يا جاهايي كه صف وجود داشت هميشه نوبت را رعايت مي كرد و حتي بارها جايش را به ديگري مي داد.

هم رزم شهيدمیگوید: با اينكه كم سن و سال نشان مي داد،قلبي آكنده از ايمان و عشق به جمهوري اسلامي داشت. فردي بسيار كوشا و پرتلاش بود. طوري كه در جبهه، هميشه مأموريت هاي سخت و پر خطر را با جان و دل قبول مي كرد.

برادر شكرالله كشاورز ، فرهنگي متعهد ساكن روستاي چهاربرج هم رزم و دوست شهيد انگالي نقل مي كند:«هيچ وقت اين خاطره از ذهنم دور نمي شود. روزي در جمع بچه هاي غواص گردان مالك اشتر، نوجواني كم سن و سال و كوچك اندام ، توجهم را به خود جلب كرد. از او پرسيدم:چگونه تو را با اين سن و سال كم به جبهه راه داده اند؟ با تبسم نگاهي به من كرد و گفت:تازه، اين دفعه ي سومي است كه به جبهه مي آيم.»

سه شبانه روز درب پادگان گريه كردم

آقاي كشاورزي صحبت هاي هم رزم شهيدش را  اين گونه بيان مي كند: «شهيد انگالي مي گفت:اولين باري كه براي گذراندن دوره ي آموزش نظامي به پادگان شهيد صدوقي بوشهر اعزام شده بوديم. بچه ها را درب پادگان نگه داشتند و به قولي آنها را سبك و سنگين مي كردند. بعضي بچه ها كه جثه كوچك يا سن كمي داشتند برمي گرداندند. موقعي كه به صف شده بوديم روي دو تكه سنگ كوچك ايستاده بودم تا فرماندهان متوجه كوتاهي قدم نشوند. به من كه رسيدند مرا هم به پادگان راه ندادند. هر چه التماس و خواهش مي كردم فايده اي نداشت. با نااميدي از پيش يكي به اميد موافقت نزد برادر ديگري مي رفتم. وقتي آن برادر كمي به حرفم گوش مي داد يا لبخندي مي زد، توي دلم مي گفتم : خدا را شكر بالاخره درست شد. ولي نه، او هم مي گذشت و دو باره آه و حسرت من ادامه پيدا مي كرد. مي گفتم : آخه چرا من قابل نيستم. چرا آقا مرا به سربازي و نوكري اش قبول نمي كند. يعني يك كاري كه از دست من بربيايد وجود ندارد ؟ بغض سخت گلويم را مي فشرد به زحمت آب دهانم كه در گلويم گير كرده  و حالتي شبيه اشك و ناله پيدا كرده بود قورت مي دادم.بعضي موقع مسؤولين و فرماندهان پادگان كه رفت و آمد مي كردند ، به دنبالشان مي دويدم. نه يك روز، نه دو روز، حتي روز سوم هم گذشت و مرا به پادگان راه ندادند. من هم سه شبانه روز آن جا مانده بودم و التماس مي كردم و دعا مي كردم تا روز چهارم دلشان به حالم سوخت و اجازه دادند همراه بچه ها آموزش ببينم». وقتي جهت گرفتن لباس نظامي به تداركات مراجعه كرده بود، هر چي لباس ها را زير و روكرده بودند لباس اندازه اش پيدا نشده بود.

بعدها بچه هاي بسيج پايگاه ابوذر گفتند : عبدالرضا چهارده سال بيشتر نداشت و با دست بردن در شناسنامه ي خود در صدد برآمده بود موافقت مسؤولين اعزام، در بسيج مركزي را جلب كند اما آنها قبول نمي كردند.

فكري به ذهنش رسيده بود و مسؤولين را تهديد كرده بود اگر با اعزام او موافقت ننمايند خود را از كوه پرت خواهد كرد و با اين ترفند آنها راضي شده بودند.

به پدرش گفته بود

به پدرش مي گفت:شما در حق من دعا كنيد و هيچ وقت مانع رفتن من به جبهه نشويد تا اگر انشاء الله شهيد شدم اجرتان پيش خداوند ضايع نگردد. بعضي موقع با حالت خاصي گريه مي كرد و مي گفت: چرا شهادت نصيب من نمي شود.

گردان حضرت ابوالفضل(ع) يكي از گردان هاي پرافتخار و خط شكن ناوتيپ سيزده اميرالمؤمنين بود و معمولا نيروهاي آماده و زبده تري كه از نظر شجاعت و تقوا سرآمد باشند به كار مي گرفت. از اين رو با توجه به خصوصيات بارز اخلاقي و معنوي  ، «عبدالرضا» به گردان ابوالفضل (ع) پيوست . سرانجام در سنگر كمين خط مقدم جبهه شلمچه در فاصله كمتر از هفتاد متري با دشمن،جثه ي كوچكش آماج تركش خمپاره هاي 60ميلي متري قرار گرفت. و سفري عاشقانه به كوي دوست را آغاز كرد تا به مزد واقعي و وعده هاي الهي دست يابد. به گفته يكي از هم رزمانش عبدالرضا شب قبل از شهادت خواب ديده بود و يقين داشت كه به شهادت مي رسد.

به فرموده ي شهيد مظلوم بهشتي:ما اين عزيزان را از دست نداده ايم بلكه آن ها را بدست آورده ايم.

خوشا به حال شهيدان كه به سوي دوست رفتند و به حلقه خاصان مقربش راه يافتند. خوشا به حال خانواده هاي معظم شهدا كه چنين فرزنداني را در دامان خود پرورش دادند.

كي خسته است، دشمن

هنگامي كه بچه هاي گردان سرافراز و خط شكن ابوالفضل براي ورزش صبحگاهي دور زمين فوتبال ناوتيپ اميرالمؤمنين مي دويدند و نرمش مي كردند، شهيد عبدالرضا انگالي همراه رزمنده ها مي دويد و شعار مي داد و نيروها به دنبال او شعارهاي حماسي را تكرا مي كردند. او كه از صداي گيرا و دل كشي برخوردار بود با تلاوت آيات قرآن يا سرودهاي انقلابي به بچه ها روحيه مي داد و آن ها را به شور و نشاط وا مي داشت. هنوزصدايش در گوش خاطر زمان مانده است كه مي گفت:كي خسته    است ؟ و بچه ها جواب مي دادند:دشمن، دشمن.