شهيد خسرو بهادر در سال 1345 در خانواده‌اي مذهبي و نسبتاً فقير در روستاي «قبا كلكي» ديده به جهان گشود. دو سال از تحصيلات ابتدايي خود را در همين روستا گذراند، سپس براي ادامه‌ي تحصيل راهي شهر شد. او دوره‌ي ابتدايي و راهنمايي را در مدارس «فخر دايي» و «مهران» و دوره‌ي دبيرستان را در مدرسه‌ي «اميركبير» ادامه داد.
شهيد با اينكه در خانواده‌اي متولد شده بود كه از نظر سطح تحصيلات، چندان صاحب موقعيت نبودند، اما حركت و جوشش انقلاب اسلامي چنان اين نوجوان را به تحرك و رشد فكري و مكتبي رساند كه قابل باور نبود. خسرو با شركت در انجمن اسلامي و بسيج، فعاليت خود را روزافزون نمود.
جنگ تحميلي استكبار جهاني عليه انقلاب اسلامي ما، جوان‌هاي بيدار را براي نبرد با مزدوران جنايتكار تكان داد و خسرو هم از همين قشر بود. او فوري خود را براي نبرد با صداميان مزدور به بسيج معرفي كرد و براي براي اولين بار به جبهه‌هاي نور عليه ظلمت قدم نهاد و در سنگرهاي دفاع از اسلام و انقلاب، 45 روز را در كرخه‌ي نور گذراند. وي پس از بازگشت به مدرسه رفت و شروع به ادامه‌ي تحصيل نمود، اما شوق جبهه و ايثارگري رزمندگان و جنايت مزدوران، دوباره او را به جبهه كشاند.
او هر گاه از جبهه برمي‌گشت، سختي‌هايي كه در زندگي متحمل شده بود را فراموش مي‌كرد و فداكاري‌هاي جبهه را تعريف مي‌كرد. او انسان‌سازي جبهه را ملاك عمل خويش قرار داده و به همين علت قلبي فوق‌ا‌لعاده مهربان و رئوف داشت. صفات پسنديده‌ي او وادارش مي‌كرد كه در انجام كارهايش با پدر و مادر و برادران خود مشورت كند و سپس آنچه را صلاح بود، انجام دهد. با دوستان و آشنايان، ديدار هميشگي داشت. عشق و علاقه‌ي فراوان به امام عزيز، خميني بت‌شكن، در ذره ذره‌ي وجود او نفوذ كرده بود و او خود را سرباز امام زمان (عج) مي‌دانست.
داراي روحي بزرگ و پاك بود و جبهه و جنگ را مقدم‌تر از هر مسأله‌ي ديگر مي‌دانست. خسرو سرانجام براي بار دوم و در تاريخ 27/1/61 به جبهه‌ي حق عليه باطل اعزام شد و اين بار بود كه در حمله‌ي حماسه‌آفرين «بيت‌المقدس» و آزادي خونين‌شهر و روستاهاي تابعه، در مورخ 4/3/61 به درجه‌ي رفيع شهادت نائل آمد و روح پر فتوحش به ملكوت اعلي پيوست و بدن مطهرش نيز تا 72 روز بعد از حمله، بر خاك كربلاي خوزستان ماند و پس از 72 روز به دست رزمندگان اسلام افتاد. پيكر او با تشييع بي‌نظير برادران ايثارگر روستاي قباكلكي در قطعه‌ي «بهشت رضا» به خاك سپرده شد و مسووليتي سنگين بر دوش ما گذاشت كه ادامه دهنده‌ي راه سرخش كه همان راه امام حسين (ع) است باشيم و در همه حال از حسين زمان، خميني و انقلاب اسلامي حمايت كنيم.

شهید ، بسیجی و یکی از نیروهای ستاد جنگهای نامنظم شهید چمران و از تیپ علی ابن ابیطالب بود و در این تیپ به عنوان آر پی جی زن وظیفه خطیر خود را انجام میداد. به اصرار شهید به اتفاق دو نفر دیگر به عنوان راهنما بک یک گروهان93 نفری از تیپ 21 امام رضا(ع) ملحق شده و طبق قرار می بایست در یک عملیات پاسازی به عمق 200 متر و عرض 5 کیلومتر شرکت نمایند ولی برخلاف آن چون منطقه را خالی از نیروهای عراقی می بیند با همت والای خود به پیشروی در عمق 5 کیلومتری دست زده درحالی که فقط بیشتر از عرض 200 متری را پاکسازی نکرده بودند. در منطقه کوشک کنار پاسگاه زید عراق در طی این پیروی محاصره می شوند و تنها افرادی که در ابتدای عملیات زخمی شده بودند به عقب بر می گردند وبقیه به شهادت می رسد. گفتنی است برادر بزرگ ایشان علی که پاسدار رسمی سپاه بود در تیپ فاطمه الزهرا انجام وظیفه می کرده است. یک روز قبل از آزادسازی خرمشهر در ایستگاه حسینیه که در نزدیکی پاسگاه زید عراق واقع بوده به طور اتفاقی شهید را می بیند وبا شهید وداع کرده و با علی در عملیات فتح المبین که منجر به آزادی خرمشهر شد شرکت می کند و شهید به گمان اینکه علی به شهادت رسیده است و با توجه به حساس بودن منطقه خود نیز فردای آن روز در عملیات پاکسازی شرکت می کند و به درج رفیع شهادت نائل می شود. و بعداز گذشت 72 روز از شهادت شهید که جسد مطهرش برخاکهای گرم کربلای خوزستان خدا  را نظاره    می کرد . در طی یک عملیات جسد پاکش پید میشود و یک از نشانه های شهید که منجر به شناسایی ایشان شد همان تسبیح صددانه بود که علی یک روز قبل از شروع عملیات آن را به گردن ایشان انداخته بود که بوسیله آن  نماز شب را بجا آورده بود و چه زیبا با خدای خود در آن نماز یک شب مانده به شهادت راز و نیاز کرد وخدا نیز در فردای آن شب او ا با آغوش باز پذیرفت.

والسلام

روانش شاد و راهش مستدام باد