در سحرگاه روز         در خانواده اي متدين و مذهبي كه محبت اهل بيت عصمت و طهارت(ع)سرمايه اصلي آنان بود،پا به بيكرانه هستي گذاشت.مادرش مي گويد «قبل از به دنيا آمدن رحمان خداوند به من دختري عنايت كرده بود ؛  به همين دليل اين بار از خداوند مي خواستم كه اين فرزندم پسر باشد و خداوند بزرگوار نيز آرزويم را برآورده كرد. »

پدرش انتخاب نام را بر عهده مادر گذاشت و او هم به عشق حضرت رحمن او را عبدالرحمن نام گذاشت.

اهل خانه به دايي بزرگ پدرشان كه مردي با تقوا و مردم دار بود بسيار احترام مي گذاشتند.او اصرار زيادي داشت كه رحمان در همان دوران كودكي قرائت قرآن و حفظ قرآن،نماز و احكام عبادي را فرا گيرد.او نيز با عشق و علاقه به فراگيري معارف مزبور پرداخت.همراه پدرش به مراسم عزاداري حضرت ابا عبدالله الحسين(ع)مي رفت. در اوقات فراغت مادرش را در كارهاي منزل ياري مي كرد و در كارهاي بيرون از منزل نيز فعال تر از ديگر اعضاي خانواده شركت داشت.از هفت سالگي وارد دبستان دكتر شريعتي دالكي شد.به علت فقر و محروميت خانواده و كمبود امكانات و عدم نظارت دقيق و مقداري هم بازيگوشي خودش،در دوره ابتدايي مجبور به ترك تحصيل شد.اما عشق و علاقه او به باغداري و كشاورزي او را به دامان طبيعت كشاند و در اين امر با بركت پدرش را كمك مي كرد.هنگامي كه كارهاي باغ و كشاورزي موقتاً تعطيل مي شد و اوقات فراغتي دست مي داد،بيكار نمي نشست و با كارگري و بنايي به امرار معاش خانواده كمك مي كرد.به امور مثبت و سازنده ديگري مثل ورزش فوتبال و ديدار اقوام و صلة رحم و ارتباط صميمي با همسايگان و گزينش دوستان خوب اهميت داد .

 

 

فرزند انقلاب:

هم زمان با پيروزي انفلاب اسلامي رحمن نوجوان،حال و هوايي الهي به خود گرفت.عشق به حضرت امام خميني سراسر وجودش را پر كرده بود و همچون كسي كه در جستجوي كيميا باشد در پي به دست آوردن اعلاميه هاي حضرت امام به تكاپو مي افتاد.به شخصيت هاي مبارز سياسي مثل مرحوم آيت الله طالقاني،آيت الله شهيد دكتر بهشتي،شهيد مطهري مقام معظم رهبري حضرت امام خامنه اي،آيت الله هاشمي رفسنجاني علاقه فراواني داشت و آرزوي ملاقات آن ها خصوصاً حضرت امام و آيت الله طالقاني - را در سر مي پروراند و هميشه از آن آرزو سخن مي گفت.

او اعتقاد داشت كه روحانيت  مبارز و مترقي به عنوان بازوان حضرت امام و سربازان خط مقدم انقلاب جهاني حضرت مهدي(عج) جهت  روشنگري و ارتقاء سطح معنوي و خودباوري ديني اجتماع مي باشند.

از دشمنان روحانيت و انقلاب به خصوص منافقين از خدا بي خبر كه باعث ترور و شهادت بسياري از بزرگان و رهبران نهضت ملت مسلمان ايران شدند،بي نهايت متنفر بودند و مي گفت:از اين كه اين ها ايراني باشند احساس شرمساري مي كنم.

 

سرباز سرافراز امام خميني(ره):

با آغاز جنگ تحميلي او كه عضو بسيج و عاشق معارف الهي  و دلباخته فرهنگ ايثار و مقاومت و سرشار از انزجار و تنفر نسبت به دشمنان اسلام بود،  با اين كه از بيماري نفس تنگي(آسم خفيف) و ورم لوزه رنج مي برد داوطلبانه متقاضي خدمت در زير پرچم و سربازي امام زمان شد و هرگز نخواست كه از معافيت پزشكي استفاده كند.در حالي كه شانزده سال داشت هم چون دلاورمردي لباس مقدس سربازي و جهاد در راه خدا را پوشيد.هنگام اعزام آن چنان سرشار از شادي بود كه گويي به حجله دامادي مي رفت.

پس از پايان دوره سربازي نيز از سوي بسيج داوطلب اعزام به نبرد با دشمنان اسلام شد و بارها در جبهه هاي نبرد حق عليه باطل حاضر شد.

 

ديدار آخر:

در جبهه بود كه خبر فوت پدر بزرگش به او رسيد.مرخصي گرفت و بدون درنگ خود را به خانه و مراسم ترحيم پدر بزرگ رسانيد.وقتي رسيد لباسش خوني بود. هرچه مادرش اصرار كرد كه بداند كه چرا لباشس خوني است جواب درستي نداد.اما بالاخره،اصرار مادر نتيجه بخشيد و معلوم شد كه يكي از همرزمانش به نام غلامرضا كه اهل دالكي بود،زخمي شده است و رحمان او را به پشت جبهه رسانيده است.او از ترس اين كه خانواده غلامرضا بفهمند و ناراحت و نگران شوند چيزي نمي گفت.

هنوز هم مراسم هفت پدر بزرگش را برگزار نكرده بودند كه تصميم گرفت به جبهه برگردد.بيشتر از24 ساعت نتوانست در خانه بماند.مدام راه مي رفت و آرام و قرار نداشت.شب كه شد گفت:وسايلم را آماده كنيد كه مي خواهم بروم.سال آخر جنگ بود و دشمن ناجوانمردانه با بمباران شيميايي مناطق تصرف شده اوج وحشي گري خود را به نمايش گذاشته بود.

مادرش مي گويد:هر چه اصرار كرديم كه حداقل اين چهار روز مرخصي را تا آخر بمان او طاقت نياورد و سه روز از مرخصيش را استفاده نكرد و به جبهه برگش

 

او زنده است:

در تمام دوازده سالي كه رحمن مفقود بود هيچ كدام ار اعضاي خانواده نمي گفتند او شهيد شده است همه منتظر آمدنش بودند و احساس مي كردند حضور دارد.