شهيد از زبان مادر:

پدرش به خاطر ارادت خاصي كه به ائمه اطهار(ع)داشت نام شهيد را انتخاب كرد.در سنين قبل از دبستان او را به مكتب خانه فرستاديم.امير موقع اذان به مسجد نزديك منزلمان مي رفت و اذان مي گفت . به همه اعضاي خانواده عشق مي ورزيد.در برابر خانواده احساس مسئوليت عجيبي داشت.خيلي منظم بود و تكاليف مدرسه اي را به خوبي انجام مي داد . به خاطر بيماري رماتيسم يك سال از مدرسه عقب افتاد.همه فرزندانم از دستوراتش پيروي مي كردند چون نسبت به خواهران و برادران خود بسيار حساس بود.رابطه اش با دوستان بسيار صميمي بود.

در مراسم سوگواري ابا عبدالله الحسين(ع)شركت فعال داشت.در ايام ماه مبارك رمضان شب ها در مراسم قرآن و روضه خواني شركت مي كرد و روزها روزه مي گرفت.در كار كشاورزي به پدر بزرگش كمك مي كرد.به ورزش،مسجد،مطالعه و شركت در جلسات مذهبي علاقه فراوان داشت و در اوايل پيروزي انقلاب در جهاد سازندگي شركت مي كرد.به پدر و مادر و خواهر و برادرانش احترام مي گذاشت و در هر كاري با آن ها مشورت مي كرد.نسبت به همسايگان احترام خاصي قائل بود و هميشه به افراد فقير كمك مي كرد.

علاقه او به امام به حدي بود كه تمام سخنراني هاي امام را جمع آوري مي كرد و با جان و دل به سخنراني ها گوش مي داد.تمام كاست هاي سخنراني امام را در قبل از انقلاب داشت.قبل از انقلاب با آن كه سني نداشت و دبستاني بود در تمام راهپيمايي ها شركت مي كرد و شعار روي ديوارها مي نوشت و حتي چندين بار از استوار حيدري كتك خورده بود.

به نماز جماعت علاقه فراواني داشت و دوست داشت هميشه در مسجد محل ، نماز جماعت برگزار شود.هيچ وقت حق كسي را ضايع نمي كرد.

دوران آموزشي سربازي را در پادگان آموزشي سيرجان به پايان رسانيد و بعد از آن به پدافند نيروي دريايي ارتش جمهوري اسلامي ايران در سكوي ابوذر پيوست.هدف او دفاع از آرمان هاي امام و حفظ نظام جمهوري اسلامي در مقابل تهاجم استكبار جهاني بود.از دوستان نزديك وي تعدادي به درجه رفيع شهادت نائل گشتند.

توسط يكي از بستگان از شهادت ايشان با خبر شديم و يك هفته بعد در تاريخ 9/1/1366 او راتا گلزار شهداي دالكي بدرقه كرديم.